اجداد خوش سلیقه ما به “زن”
“مِهربانو” می‌گفتند ،
یعنی کسی که مهر خلق می کند
و به “مرد” ، “مِهربان” می‌گفتند به معنای نگهبان مهر …..
بیایید همدیگر رو با این کلمات پر معنا صدا بزنیم …..
“مِهربانو ” = همسر، مادر، دختر، خواهر، دوست
و “مهربان” = همسر، پدر، پسر، برادر، دوست….
حال تو چه مهربانویی یا مهربان ، این رسالت زیبای مهرورزی را در کلمات جاری کن تا ریشه عشق سیراب شود

هر اتفاقی که می‌افتد، یک درس زندگی است.
هر آدمی که با او برخورد می‌کنید،
هر چیزی که می‌بینید،
همه، بخشی از تجربیات آموزنده شما از زندگی هستند.
یادتان نرود که درس بگیرید،مخصوصاً وقتی اوضاع آنطور که شما می‌خواهید پیش نمی‌رود.
اگر کاری که می‌خواستید را پیدا نکرده‌اید،
یا رابطه‌تان آنطور که می‌خواهید نیست،
فقط به این معنی است که چیزی بهتر از آن،
بیرون منتظر شماست.
و درسی که گرفته‌اید اولین قدم برای پیش رفتنتان است.

او يک لحظه آنجا بود، لحظه ديگر از آنجا رفته.
ما يک لحظه اينجا هستيم و لحظه بعد رفته ايم. و برای اين لحظه ساده، چقدر قيل و قال می کنیم، چقدرخشونت، جاه طلبی، مبارزه، كشمكش، خشم، نفرت، فقط برای اين لحظه كوچک.

ما صرفاً در سالن انتظار ايستگاه قطار منتظر ايستاده ايم، و آنوقت اين همه هياهو می كنيم، می جنگيم، از يكديگر متنفر می شويم، سعی می كنيم سلطه پيدا كنيم، تماما سياست بازی.
و بعد قطار می رسد و ما برای هميشه رفته ايم

 الَّذِي فَطَرَنِي
فَإِنَّهُ سَيَهْدِينِ
  اون‌ خدائى که
بهم زندگی داده
حتما خودش هم
راهنماییم میکنه ،
دستم رو می‌گیره
و حواسش بهم هست
خدایا ممنون که هستی

خدایا!
آدم‌های خوب سر راهمان بگذار …
حس بسیار خوبیست
هنگامی که در لحظه‌ هجوم غم یا ناامیدی یا پریشانی؛
بی هوا کسی سر راه آدم سبز بشود …
کلامش ، نگاهش؛ حتی نوشته‌اش
آرامش و شادی و امید بپاشد به زندگی ات
فقط از دستِ خودِ خدا برمی‌آمده
که آن آدم را، یا کلام و نگاه و نوشته‌اش را
برای آن لحظه‌ خاص‌ سرِ راه زندگی ما
بگذارد …
شاید یکی از دعاهای روزانه ام این باشد:
خدایا مارا واسطه ی خوب شدن حال دیگران قرار بده…آمین

بی‌ارزشترین نوعِ افتخار، افتخار به داشتن ویژگی‌هایی است
که خود انسان در داشتن‌شان هیچ نقشی ندارد!
مثل
چهره ، قد ، ملیت و …
به چیزایی که خودتان به دست آورده اید می‌توانید افتخار کنید
مثل انسانیت، مهربانی، گذشت، صداقت
 آدمی را آدميت لازم است
 عود را گر بو نباشد هيزم اس

گاهى خودت رامثل یک کتاب ورق بزن،
انتهای بعضی فکرهایت ” نقطه” بگذار
که بدانی باید همانجا تمامشان کنی.
بین بعضی حرفهايت “کاما” بگذار
که بدانی باید با کمی تامل ادایشان کنی .
پس از بعضی رفتارهایت هم “علامت تعجب”
و آخر برخی عادت هایت نیز علامت “سوال” بگذار .
تا فرصت ویرایش هست…
خودت را هر چند شب یکبار ورق بزن…
حتی بعضی از عقایدت را حذف کن …
اما بعضی را پر رنگ…
هرگز هیچ روز زندگیت را سرزنش نکن !
روز خوب به تو شادی میدهد،
روز بد به تو تجربه.

لازم است گاهی از خانه بیرون بیایی و خوب فکر کنی ،
ببینی باز هم می‌خواهی به آن خانه برگردی یا نه؟
لازم است گاهی از مسجد، کلیسا بیرون بیایی ،
و ببینی پشت سر اعتقادت چه می بینی
ترس یا حقیقت !
لازم است گاهی از ساختمان اداره بیرون بیایی ،
فکر کنی که چه‌قدر شبیه آرزوهای نوجوانیت است ؟
لازم است گاهی درختی ، گلی را آب بدهی ،
حیوانی را نوازش کنی ، غذا بدهی …
ببینی هنوز از طبیعت چیزی در وجودت هست یا نه ؟
لازم است گاهی پای کامپیوترت نباشی ،
گوگل و ایمیل و فلان را بی‌خیال شوی ،
با خانواده ات دور هم بنشینید ،
یا گوش به درد دل رفیقت بدهی ،
و ببینی زندگی فقط همین آهن‌پاره‌ی برقی است یا نه؟
لازم است گاهی بخشی از حقوقت را ،
بدهی به یک انسان محتاج تا ببینی ،
در تقسیم عشق در نهایت تو برنده ای یا بازنده؟
لازم است گاهی عیسی باشی ،
ایوب باشی ،
انسان باشی ببینی می‌شود یا نه؟
و بالاخره
لازمست گاهی از خود بیرون آمده ،
و از فاصله ای دورتر به خودت بنگری ،
و از خود بپرسی که سالها سپری شد ،
تا آن شوم که اکنون هستم …
آیا ارزشش را داشت … ؟