- باب دویل شماره 3 اندازه، هیچ مفهومی برای عالم هستی ندارد. از نظر علمی، جذب کردن چیزی بزرگ با دریافت کردن چیزی کوچک هیچ تفاوتی ندارد. عالم هستی بدون کمترین تلاشی تمامی کارها را انجام می‌دهد. چمن‌ها برای رشد به تلاشی نیاز ندارند. بلکه این طرح عظیم و خارقالعادهٔ عالم هستی ست. همه چیز به این بستگی دارد که در ذهن ما چه می‌گذرد.

تفکر ما به گونه یی ست که برای کاری بزرگ زمانی زیاد و برای کاری کوچک زمان محدود در نظر می‌گیریم. اینها قوانین ما هستند که بدین شکل تعریفشان می‌کنیم. زمان واندازه هیچ مفهومی برای عالم هستی ندارد. به دست اوردن یک دلار هیچ تفاوتی با کسب یک میلیون دلار ندارد. جریان واحدی در کار است. از انجایی که ما یک میلیون دلار را زیاد و یک دلار را کم می‌دانید، یک میلیون دلار دیر تر و یک دلار بسیار زودتر به دست ما می‌رسد. فیلم راز از اقتباس از کتاب واس واتلس به نام علم ثروتمند شدن ساخته شده‌است.



در این بخش، آداب زیارت معصومین و امام زادگان علیهم السلام و آنچه باعث رعایت ادب بیشتر در محضر آن بزرگان میگردد و همچنین باعث بر آورده شدن حاجات به خاطر رعایت این آداب می شد؛ ذکر شده است:

1. غسل كردن پيش از رفتن براى زيارت .

2. پرهيز نمودن از كلام بيهوده و لغو و پرهيز از مخاصمه و در طول مسير.

3. خواندن دعاى وارده و مخصوص آن امام .

4. طهارت از حدث اكبر و حدث اصغر. (حدث اکبر، آنچه که غسل را بر انسان واجب می نماید و حدث اصغر، آنچه می باشد که وضو را باطل می سازد.)

5. پوشيدن جامه هاى پاك ، پاكيزه و نو. بهتر است رنگ جامه سفيد باشد.

6. در حين رفتن به زيارت گام ها را كوتاه بردارد و با وقار حركت كند و همچنين بايد خاضع و خاشع باشد و سر به زير راه برود و به بالا و اطراف خود توجه نكند ؛ يعنى به منزلت و عظمت زيارت فكر كند.

7. خوشبو نمودن خود در غير زيارت امام حسين عليه السلام .

8. هنگام رفتن به حرم مطهر، زبان را به ذكر تكبير، تحميد، تسبيح ، تهليل و تمجيد مشغول كند و با فرستادن صلوات بر محمد و آل محمد صل الله عليه و آله دهان خود را معطر نمايد.

9. ايستادن بر در حرم شريف و اذن دخول طلبيدن و سعى كردن در به دست آوردن رقت قلب و خضوع به وسيله تصور و فكر در عظمت و جلالت قدر صاحب آن مرقد منور؛ به فكر اين باشد كه ايستادن او را مى بيند، كلام او را مى شنود و جواب سلام او را مى دهد. همچنين بايد در محبت و لطفى كه ايشان به شيعيان و زائران خود دارند، تدبير كند و همچنين در خرابى هاى حال خود و خلاف هايى كه نسبت به آن بزرگواران كرده است ، تاءمل كند.

10. بوسيدن عتبه عاليه و آستانه مباركه . سزاوار است براى خدا به شكرانه اين كه او را به اين مكان رسانده است ، سجده كند.

11. مقدم داشتن پاى راست در وقت داخل شدن و مقدم داشتن پاى چپ در وقت بيرون آمدن ؛ مانند مساجد.

12. رفتن نزد ضريح مطهر به نحوى كه بتواند خود را به آن بچسباند. توهم اين كه دور ايستادن ادب است ، وهم (غلط) است . زيرا در حديث آمده است كه تكيه كردن بر ضريح و بوسيدن آن شايسته است .

13. ايستادن پشت به قبله و رو به قبر منور در وقت زيارت . ظاهرا اين ادب مختص به معصوم عليه السلام است . وقتى از خواندن زيارت فارغ شد، گونه راست را به ضريح بگذارد و به حال تضرع ، دعا كند. سپس گونه چپ را بگذارد و خدا را به حق صاحب قبر بخواند كه او را از اهل شفاعت آن بزرگوار قرار دهد. آنگاه در دعا مبالغه كند. سپس به سمت سر مطهر برود و رو به قبله بايستد و دعا كند.

14. ايستادن در وقت خواندن زيارت ؛ اگر عذرى مثل ضعف و درد كمر و درد پا و غيره نداشته باشد.

15. تكبير گفتن هنگام ديدن قبر مطهر، پيش از شروع خواندن زيارت .

16. خواندن زيارت وارده از سادات انام عليهم السلام و ترك زيارت هاى ساخته شده بى اساس كه بعضى بى خردان ، عوامانه آنها را با بعضى از زيارات تلفيق كرده اند.

17. به جا آوردن نماز زيارت كه اقل آن دو ركعت است .

18. خواندن سوره

يس در ركعت اول و سوره

الرحمن در ركعت دوم ؛ (در صورتى كه براى آن زيارتى كه نماز آن را مى خواند، كيفيت مخصوصى ذكر نشده باشد.)

19. كسى كه داخل حرم مطهر شود و ببيند كه نماز جماعت برقرار شده است ، پيش از آنكه زيارت كند، ابتدا نماز بخواند. همچنين وظيفه ناظر حرم است كه مردم را به نماز امر كند.

20. تلاوت كردن قرآن نزد ضريح مطهر و هديه كردن آن به روح مقدس ‍ مزور.

21. ترك نمودن سخنان ناشايست و كلمات لغو و بيهوده و عدم اشتغال به صحبت هاى دنيوى كه هميشه و در همه جا مذموم ، قبيح ، مانع رزق و باعث قساوت قلب است .

22. بلند نكردن صدا در وقت زيارت .

23. وداع كردن با امام عليه السلام در وقت بيرون رفتن از شهرى كه آن حضرت در آن جا مدفون است .

24. توبه و استغفار نمودن از گناهان و تصميم به بهتر كردن حال ، كردار و گفتار خود بعد از فراغت از زيارت .

25. انفاق كردن به قدر وسع بر خادمان آستانه شريفه .

26. سزاوار است كه خدام از اهل خير و صلاح و صاحب دين و مروت باشند و آنچه را از زائران مى بينند، تحمل نمايند و خشم خود را بر ايشان فرو نشانند و بر آنها تندى و درشتى ننمايند و بر رفع حوايج محتاجين اقدام و زائرين را راهنمايى كنند.

27. انفاق و احسان بر فقرا، مجاورين و مساكين شهرى كه امام عليه السلام در آن مدفون است ؛ خصوصا سادات و اهل علم .

28. از جمله آداب ، تعجيل كردن در بيرون رفتن از حرم است ؛ در وقتى كه حظ و بهره خود را از زيارت درك كرد تا براى رجوع بعدى شوق بيشترى داشته باشد.

29. سزاوار است وقتى كه زوار بسيار است ، كسانى كه جلوتر هستند و به ضريح چسبيده اند، زيارت را كوتاه نمايند و زودتر بيرون روند تا ديگر زائران هم به قرب ضريح فايز گردند.

ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺎﺷﺖ ﺭﺍﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻔﺘﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳـﮕـﺮ ﻃـﻌـﺎﻡ ﺧـﻮﺭﺩ ﻭﻟﻘـﻤﻪ ﺭﺍ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺠﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﻭﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻈﺮ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﻡ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻌﺎﻡ ﮔﺮﻡ ﻧﺪﻣﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺳﺮﺩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﺩ ﻧﺒﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﺮﺍ ﭘﺎﻙ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﻜﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﭘـﻴـﺶ ﺩﻳـﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺮﺍ ﺑﻠﻴﺴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﻨﺎﺑﺖ ﻣﻜﺮﻭﻫﺴﺖ ﻃﻌﺎﻡ ﻭ ﺁﺏ ﺧـﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺍﮔـﺮ ﻭﺿـﻮ ﺑـﺴـﺎﺯﺩ ﻳـﺎ ﺩﺳـﺖ ﺑـﺸﻮﻳﺪ ﻭﻣﻀﻤﻀﻪ ﻭﺍﺳﺘﻨﺸﺎﻕ ﺑﻜﻨﺪ ﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺭﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻀﻤﻀﻪ ﺑﻜﻨﺪ ﻳﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺭﺍﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻀﻤﻀﻪ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﺮﺍﻫﺘﺶ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﺩﻳـﮕـﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺍﮔـﺮ ﭼـﻴـﺰﻯ ﺑـﺨـﻮﺭﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺟﻨﺎﺑﺖ ﺑﻰ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻴﻢ ﺁﻧﺴﺘﻜﻪ ﭘﻴﺲ ﺷﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﻣـﻌـﺘـﺒـﺮ ﺩﻳـﮕـﺮ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻬﺎﺏ ﺑﺤﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻌﻔﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺷـﻜـﺎﻳـﺖ ﻛـﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻫـﺎ ﻭ ﺍﻣـﺘﻼ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﻣﻌﺪﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﺎﺷﺖ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻳـﮕـﺮ ﭼـﻴـﺰﻯ ﻣـﺨـﻮﺭ ﺯﻳـﺮﺍ ﻛـﻪ ﺧـﺪﺍﻭﻧـﺪ ﻋـﺎﻟﻤـﻴـﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺻـﻒ ﻃـﻌـﺎﻡ ﺍﻫـﻞ ﺑـﻬـﺸـﺖ ﻣـﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ
ﻟَﻬُﻢْ ﺭِﺯْﻗُﻬُﻢْ ﻓﻴﻬﺎ ﺑُﻜْﺮَﺓ ﻭَﻋَﺸّﻴﺎ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﺵ ﺍﻳﻨﺴﺘﻜﻪ ﻣﻬﻴﺎ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻭ ﭘﺴﻴﻦ ﻳﺎ ﺧﻔﺘﻦ .
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﻣـﻌـﺘـﺒـﺮ ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺍﻣـﻴـﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﺧﺮ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﻐﺒﺮﺍﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻔﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺁﻧﺮﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺁﻩ ﺗﺮﻛﺶ ﻣﻮﺟﺐ ﺧﺮﺍﺑﻰ ﺑﺪﻥ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﻙ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻃﺮﻑ ﺷﺐ ﺁﺩﻣﻴﺮﺍ ﭘﻴﺮ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻣـﻰ ﭘـﻴﺮ ﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻴﺮﻭﺩ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻳﺎ ﺧﻠﻘﺶ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﭙﺎﺭﻩ ﻧﺎﻥ ﺧﺸﻜﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻗﻮﺕ ﺑﺪﻥ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺟﻤﺎﻉ ﺍﺳﺖ .
ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﺪ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺷﻨﺒﻪ ﻭ ﺷـﺐ ﻳـﻜـﺸـﻨـﺒـﻪ ﭘـﻰ ﻫـﻢ ﻗـﻮﺕ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑـﺮ ﻃـﺮﻑ ﺷـﻮﺩ ﻛـﻪ ﺗـﺎ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻭ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺷﺐ ﻧﺎﻓﻊ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ .
ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺍﻣـﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﺭﮔﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻋﺸﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﺮﻑ ﺷﺐ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻤﻴﺨﻮﺭﺩ ﺁﻥ ﺭﮒ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑـﺪﺍﺭﺩ ﭼـﻨـﺎﻧـﭽـﻪ ﻣـﺮﺍ ﮔـﺮﺳـﻨـﻪ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﺧﺪﺍﺗﺮﺍ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺪﺍﺭﺩ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﭘﺲ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﺮﻙ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻋﺸﺎ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻠﻘﻤﻪ ﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺪﻣﻰ ﺁﺏ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺻـﺎﺩﻕ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﺎﺷﺖ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺯﻳﺎﺩﺗﻰ ﻋﺰﺕ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﭘﻰ ﺣﺎﺟﺘﻰ ﺑﺮﻭﻯ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﻤﻚ ﺑﺨﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺰﺕ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺎﺟﺘﺖ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﺮ ﻣﻴﺂﻳﺪ.
ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺳﺮﺩ ﺷﻮﺩ ﺑﺪﺭﺳﺘﻴﻜﻪ ﻃـﻌـﺎﻣـﻰ ﺑـﻨـﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺳﺮﺩ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﺎ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﻃﻌﺎﻡ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ .
ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﮔﺮﻡ ﺑﺮﻛﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﻣـﻮﺛـﻖ ﺍﺯ ﺳـﻠﻴـﻤـﺎﻥ ﺑـﻦ ﺧـﺎﻟﺪ ﻣـﻨـﻘـﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﮔﻔﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻡ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺍﻣـﺎﻡ ﺟـﻌـﻔـﺮ ﺻـﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﻰ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺁﻩ ﻧﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛـﺎﺳـﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺗـﺮﻳـﺪ ﻭ ﮔـﻮﺷﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻓـﺮﻣـﻮﺩﻧـﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﻣﻴﻄﻠﺒﻴﻢ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻰ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺨﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ ﺗﺎﺏ ﺍﻳﻦ ﮔـﺮﻣـﻰ ﺭﺍ ﻧـﺪﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺮﺁﺗﺶ ﺟـﻬـﻨـﻢ . ﺍﻳـﻨـﺮﺍ ﻣـﻜـﺮﺭ ﻓـﺮﻣـﻮﺩﻧـﺪ ﺗـﺎ ﻃـﻌـﺎﻡ ﭼـﻨـﺎﻥ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﻴـﺘـﻮﺍﻧـﺴـﺖ ﺧـﻮﺭﺩ ﭘـﺲ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻛﺮﺩﻳﻢ .
ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻬﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﻣﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺩﻧﻰ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻰ .
ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﻪ ﺩﻣﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﮔﺮﻫﻬﺎ ﻭﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻌﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺿﻊ ﺳﺠﺪﻩ .
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﺩﻳـﮕـﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣـﻀـﺮﺕ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺮﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺪﻣﺪ ﻗﺼﻮﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﻤﻞ ﺑﺮ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﺳﺘﻌﺠﺎﻝ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ.
ﺍﺯ ﺣـﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﺗﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻬﻮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﻯ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﻣـﻌـﺘﺒﺮ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺭﺩ.
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻛﺎﺳﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﻴﻠﻴﺴﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻠﻴﺴﺪ ﭼﻨﺎﻧﺴﺘﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣـﻨـﻘـﻮﻟﺴـﺘـﻜـﻪ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺍﻣـﻴـﺮﺍﻟﻤـﺆ ﻣـﻨـﻴـﻦ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﺑـﺘـﻤـﺎﻡ ﺍﻧـﮕـﺸـﺘـﺎﻥ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻠﻴﺴﺪ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺑﻔﺮﺍﺧﻰ ﺭﻭﺯﻯ ﻭ ﺣﺴﻨﺎﺕ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ.
ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﻭ ﺯﺍﻧﻮ ﺑﺮﻭﺵ ﺑـﻨـﺪﮔـﺎﻩ ﻣـﻰ ﻧـﺸـﺴـﺘـﻨـﺪ ﻭ ﺩﺳـﺖ ﺑـﺮﺯﻣـﻴـﻦ ﻣـﻴـﮕـﺬﺍﺷـﺘـﻨـﺪ ﻭ ﺑـﺴـﻪ ﺍﻧـﮕـﺸـﺖ ﺗـﻨـﺎﻭﻝ ﻣـﻴـﻜـﺮﺩﻧـﺪ ﻭ ﻣـﻴـﻔـﺮﻣـﻮﺩﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺭﺳـﻮﻝ ﺧـﺪﺍ ﺻـﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋـﻠﻴـﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳـﻠّﻢ ﭼـﻨـﻴﻦ ﻃﻌﺎﻡ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺮﻭﺵ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﺪﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﭼﻴﺰ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻧﺪ.
ﺑﺴﻨﺪ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻰ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺑﻠﻴﺴﺪ ﻭﺑﻤﻜﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ﺗﺮﺍ.
ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺻـﺎﺩﻕ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻣـﻨـﻘـﻮﻟﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺑـﺪﺳـﺘﻤﺎﻝ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻤﻜﻴﺪﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﻄﻔﻠﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﻮﺩ ﻣﻴﺪﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﻤﻜﻴﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﺮﻣﺖ ﻃﻌﺎﻡ .
ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺿﺮﺭ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ ﺗـﺎ ﮔـﺮﺳـﻨـﻪ ﻧـﺸـﻮﺩ ﻭ ﻣﻌﺪﻩ ﭘﺎﻙ ﻧﺸﻮﺩ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﻮﺭﺩ
ﺑِﺴْﻢِ ﺍﻟﻠّﻪِ ﺍَﻟﺮْﺣـْﻤـﻦِ ﺍَﻟﺮْﺣـﻴـﻢِ ﺑـﮕـﻮﻳﺪ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﺑﺠﺎﻳﺪ ﻭﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻜﺸﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻃﻌﺎﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑـﺴـﻨـﺪ ﻣـﻌـﺘﺒﺮ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﺮﺍ ﭘﺎﻙ ﻣـﻜـﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻬﺮ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺒﺮﻧﺪ ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑـﺴـﻨـﺪ ﻣـﻌـﺘـﺒـﺮ ﺍﺯ ﺣـﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺧﺼﻠﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻫﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻭﺍﺟﺒﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ: ﭼﻬﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺀﺩﻳﺐ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺽ ﺁﻧﺴﺘﻜﻪ ﻣﻨﻌﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺍﺿﻰ ﺑـﺎﺷـﺪ ﺑﺂﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻭ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺴﻢ ﺍﻟﻠّﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺳﻨﺖ ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﻭ ﺑﺮﺟﺎﻧﺐ ﭼﭗ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﺑﺴﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺭﺍﻟﻴﺴﻴﺪﻥ ﻭ ﺍﻣـﺎ ﺗـﺎﺀﺩﻳﺐ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﻟﻘﻤﻪ ﺭﺍ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺎﺋﻴﺪﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻥ .
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﻣـﻌـﺘـﺒـﺮ ﻣـﻨـﻘـﻮﻟﺴـﺘـﻜﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺤﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻓـﺮﻣـﻮﺩ ﻛـﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻰ ﺗﺮﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻛﻨﻢ ﺑﭽﻬﺎﺭ ﺧﺼﻠﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻯ ﺍﺯ ﻃﺒﺎﺑﺖ ﻃـﺒـﻴـﺒـﺎﻥ ﻣـﺴـﺘـﻐـﻨـﻰ ﺷـﻮﻯ ؟ ﮔـﻔـﺖ ﺑﻠﻰ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻣﻨﺸﻴﻦ ﺑﺮ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﻣﮕﺮ ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﮔـﺮﺳـﻨﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﻭ ﺑﺮﻣﺨﻴﺰ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﮕﺮ ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﻭ ﻧﺮﻡ ﺑﺠﺎ ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﺭﻭﻯ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﺨﻼ ﺑﺮﻭ.
ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺭﺳـﻮﻝ ﺻـﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋـﻠﻴـﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳـﻠّﻢ ﻣـﻨـﻘـﻮﻟﺴـﺖ ﻛـﻪ ﻭﻗـﺘـﻴـﻜـﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻧﺪ
ﺑـِﺴْﻢِ ﺍﻟﻠّﻪِ ﺍﻟﺮَّﺣْﻤﻦِ ﺍﻟﺮّﺣﻴﻢ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ‍ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺮ ﻧﻤﻴﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﭘـﻴـﺶ ﺍﺯ ﻣـﻬـﻤﺎﻧﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻄﻌﺎﻡ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻧﮕﺸﺖ ﻣﻬﻴﻦ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻣﻴﺎﻧﻴﻦ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺿﻢ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﺘﻤﺎﻡ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺪﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻤﻴﺨﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﺁﺩﺍﺏ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻥ
ﺳـﻨـﺖ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺪﺳـﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺯﺍﻭ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻭﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑـﺪﺳﺖ ﭼﭗ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﺪ ﺑﺎﻛﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺯﺍﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﻜﺮﻭﻫﺴﺴﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺯﺍﻧﻮ ﮔـﺬﺍﺭﺩ ﺑـﺪﺗـﺮ ﺍﺳـﺖ ﻭ ﺗـﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺑـﺮ ﺭﻭﻯ ﺯﻣـﻴـﻦ ﭼـﻴـﺰﻯ ﺧـﻮﺭﺩﻥ ﺳـﻨـﺖ ﺍﺳـﺖ ﻭ ﻣـﺸـﻬـﻮﺭ ﺍﻳﻨﺴﺘﻜﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﭼﻴﺰﻯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣـﻜـﺮﻭﻫـﺴـﺖ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﺩﺳﺖ ﺷﺴﺘﻦ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺘﻤﺎﻝ ﺧﺸﻚ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻭﻝ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟـﺎﻧـﺐ ﺭﺍﺳـﺖ ﺍﻭﺳـﺖ ﻭ ﺑـﺘـﺮﺗﻴﺐ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺴﺘﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭼﭗ ﺻـﺎﺣـﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺁﺧﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻳﻜﻄﺸﺖ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻧـﺮﻳـﺰﻧـﺪ ﻭ ﺑـﺮ ﺳـﺮﺧـﻮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﭼﻴﺰﻯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺣﺮﺍﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻳﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﻤﺠﻠﺲ ﭼﻴﺰﻯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳـﻔـﺮﻩ ﺟـﻤـﺎﻋـﺘـﻰ ﻛـﻪ ﻏـﻴـﺒـﺖ ﻣـﺴـﻠﻤـﺎﻧـﺎﻥ ﻛـﻨـﻨـﺪ ﺑـﺤـﺮﺍﻡ ﻭ ﺳـﻨـﺖ ﺍﺳـﺘـﻜـﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﻤﻚ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﻣـﻌـﺘـﺒـﺮﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺍﻣـﺎﻡ ﻣـﻮﺳـﻰ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻣـﻨـﻘـﻮﻟﺴـﺘـﻜـﻪ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺭﺳـﻮﻝ ﺻـﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋـﻠﻴـﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳـﻠّﻢ ﻟﻌـﻨـﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺳﻪ ﻛﺲ ﺭﺍ: ﻛﺴﻴﻜﻪ ﺗﻮﺷﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻛﺴﻴﻜﻪ ﺳﻔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﻛﺴﻴﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ.
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﺩﻳـﮕـﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻃﻌﺎﻡ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﻴﺰ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﮔـﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻼﻝ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺵ ﺣﻤﺪ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻜﻨﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﺰﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻴﺸﺪ ﻛﺎﺳﻪ ﻣﻰ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻣﻬﺎﺋﻴﻜﻪ ﻟﺬﻳﺬﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﻗﺪﺭﻯ ﺑﺮ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺎﺳﻪ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﺴﺎﻛﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺍﺣـﺎﺩﻳـﺚ ﻣـﻌـﺘـﺒـﺮﻩ ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺻـﺎﺩﻕ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻤﻔﺎﺭﻗﺖ ﻓـﺮﺯﻧـﺪ ﺑـﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﻣـﺒﺘﻼ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻓﺮﺑﻬﻰ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﻧـﺰﺩﻳـﻚ ﺧـﺎﻧـﻪ ﺍﻭ ﺑـﻮﺩ ﻭﺑـﻮﻯ ﺁﻧـﺮﺍ ﺷـﻨـﻴـﺪ ﻭ ﻏـﺎﻓـﻞ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻭ ﺑﺨﻮﺭﺍﻧﺪ ﭘﺲ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﻬﻴﺎﻯ ﺑﻼ ﺑﺎﺵ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﻭﺩﺭ ﻫـﻤـﺎﻥ ﺷـﺐ ﺣـﻀـﺮﺕ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻧﺨﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﭘﺲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﭼﺎﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﺪﺍ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻳﻜﻔﺮﺳﺦ ﺭﺍﻩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭼﺎﺷﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻄﻌﺎﻡ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺪﺍ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﺳﺎﺋﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺭﺩ ﻣﻜﻨﻴﺪ.
ﺑﺴﻨﺪ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﺮﺧﻮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺭﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺨﺪﺍ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﭘﺲ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻓﻘﻪ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺨﻮﺭ ﻃﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻧﻴﻜﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﻨﺎﺑﺖ ﺳﺒﺐ ﻓﻘﺮ ﻭ ﺑﻰ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺍﺣـﺎﺩﻳـﺚ ﺑـﺴﻴﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺘﻜﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻧﻬﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﭼﭗ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻀﻄﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻋﻠﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑـﺴـﻨـﺪﻫـﺎﻯ ﻣـﻌـﺘـﺒـﺮ ﻣـﻨـﻘـﻮﻟﺴـﺘـﻜـﻪ ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺻـﺎﺩﻕ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻛـﻪ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﭼﭗ ﭼﻴﺰﻯ ﺗـﻨـﺎﻭﻝ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﻭﺵ ﺑﻨﺪﮔﺎﻩ ﻣﻰ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﻭﺵ ﺑﻨﺪﮔﺎﻩ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻭ ﻓﺮﻭﺗﻨﻰ ﻧﺰﺩ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺣﺴﻦ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﻋﺒﺎﺩ ﺑﺼﺮﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺻﻮﻓﻴﻪ ﻭ ﻋﻠﻤﺎﺀِ ﻋﺎﻣﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺻـﺎﺩﻕ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻧـﺸـﺴـﺘـﻪ ﺑـﻮﺩ ﻭ ﺣـﻀـﺮﺕ ﻃـﻌـﺎﻡ ﺗـﻨـﺎﻭﻝ ﻣـﻴـﻔـﺮﻣـﻮﺩﻧـﺪ ﻭ ﺩﺳـﺖ ﭼـﭗ ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺯﻣﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻋﺒﺎﺩ ﮔﻔﺖ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺣـﻀـﺮﺕ ﭘـﻴـﻐـﻤـﺒـﺮ ﺻـﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋـﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻧﻬﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻃﻌﺎﻡ ﺣـﻮﺭﺩﻥ ﺣـﻀـﺮﺕ ﻟﺤـﻈﻪ ﺩﺳﺘﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﺯﻣﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﺳﺘﺮﺍ, ﺑﺎﺯ ﻋﺒﺎﺩ ﺍﻋﺎﺩﻩ ﺁﻥ ﺳـﺨـﻦ ﻛـﺮﺩ ﺗـﺎﺳـﻪ ﻣـﺮﺗـﺒـﻪ ﭘـﺲ ﺣـﻀـﺮﺕ ﻓـﺮﻣـﻮﺩ ﻛـﻪ ﻭﺍﻟﻠّﻪ ﻛـﻪ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﻰ ﻧﻔﺮﻣﻮﺭﺩﻩ .
ﺑـﺴـﻨﺪ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺨﻮﺭﺩﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ﺑـﺮﻭﺵ ﺑـﻨـﺪﮔـﺎﻩ ﺩﻭ ﺯﺍﻧـﻮ ﺑـﻨـﺸـﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﻳﻚ ﭘﺎﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﻯ ﭘﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺯﺍﻧﻮ ﻣﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺭﺍ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻴﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﻳﻨﺤﺪﻳﺚ ﺁﻧﺴﺘﻜﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺯﺍﻧﻮ ﻛﻪ ﻧﻬﻰ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﺴﺘﻜﻪ ﺑﺮﻭﺵ ﺟﺒﺎﺭﺍﻥ ﻳﻚ ﭘﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺍﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩ.
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺘﻜﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﻣـﻰ ﻧـﺸـﺴـﺘـﻨـﺪ ﺍﺯ ﭘـﻴـﺶ ﺧﻮﺩ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﻭﺷﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺸﻬﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻰ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺑﻬﻤﺎﻥ ﺭﻭﺵ ﻣﻰ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺯﺍﻧﻮﻯ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺯﺍﻧﻮﻯ ﭼﭗ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺭﺍﺳﺘﺮﺍ ﺑﺮﺷﻜﻢ ﭘﺎﻯ ﭼﭗ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺮﻭﺵ ﺑﻨﺪﮔﺎﻩ ﻣﻴﺨﻮﺭﻡ ﻭ ﺑﺮﻭﺵ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﻢ .
ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ ﺁﺩﻣﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻳﺎ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺪ ﻳﺎ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ .
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﻣـﻌـﺘـﺒـﺮ ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺍﻣـﻴـﺮﺍﻟﻤـﺆ ﻣـﻨـﻴـﻦ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻛﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﺩﻳـﮕﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ ﺻـﺒـﺢ ﺑـﻴـﺮﻭﻥ ﺁﻣـﺪﻧـﺪ ﻭ ﭘـﺎﺭﻩ ﻧـﺎﻧـﻰ ﺩﺭ ﺩﺳـﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺷﻴﺮ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻤﺎﺯ ﻣﻴﺂﻣﺪﻧﺪ ﺑﻼﻝ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﻣـﻌـﺘـﺒـﺮ ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺍﻣـﺎﻡ ﺟـﻌـﻔـﺮ ﺻـﺎﺩﻕ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺨﻮﺭ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻀﻄﺮ ﺑﺎﺷﻰ .
ﺩﺭ ﺍﺣـﺎﺩﻳـﺚ ﻣـﻌـﺘـﺒﺮﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻭﺍﺋﻤﻪ ﻃﺎﻫﺮﻳﻦ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﺟﻤﻌﻴﻦ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻴﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﻓـﺮﻣـﻮﺩﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺩﺳـﺖ ﺷـﺴـﺘـﻦ ﭘـﻴـﺶ ﺍﺯ ﻃـﻌـﺎﻡ ﻭ ﺑـﻌـﺪ ﺍﺯ ﻃـﻌـﺎﻡ ﻓـﻘـﺮ ﺭﺍ ﺯﺍﻳـﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﭼﺮﻙ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﺟﻼ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﻭ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﻜﻨﺪ.
ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺻـﺎﺩﻕ ﻣـﻨـﻘـﻮﻝ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻳﻜﻄﺮﻑ ﺑﺸﻮﺋﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺧﻼﻕ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﺷﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﻣـﻌـﺘـﺒـﺮ ﺍﺯ ﺁﻧـﺤـﻀـﺮﺕ ﻣـﻨـﻘـﻮﻝ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺩﺭ ﺩﺳـﺖ ﺷـﺴـﺘـﻦ ﭘـﻴـﺶ ﺍﺯ ﻃـﻌـﺎﻡ ﺍﻭﻝ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﺸﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺩﺳﺖ ﺷﺴﺘﻦ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﻓﺎﺭﻉ ﺷﻮﺩ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺍﺯ ﻛﺴﻰ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳـﺖ ﺩﻳـﮕـﺮ ﺍﻳـﻨـﺴـﺘـﻜـﻪ ﺩﺭ ﺷـﺴـﺘـﻦ ﭘـﻴـﺶ ﺍﺯ ﻃـﻌـﺎﻡ ﺍﻭﻝ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳـﺖ ﺩﻳـﮕـﺮ ﺩﺭ ﺷـﺴـﺘـﻦ ﺑـﻌـﺪ ﺍﺯ ﻃـﻌﺎﻡ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﭼﭗ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺁﺧﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﻴﺸﻮﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻭﻟﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻳﻨﻜﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﺩﺳﺖ .
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳﺚ ﺣﺴﻦ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺯﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻃـﻌـﺎﻡ ﺩﺳـﺖ ﻣـﻴـﺸـﺴـﺘﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺘﻤﺎﻝ ﭘﺎﻙ ﻧﻤﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺷﺴﺘﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺘﻤﺎﻝ ﭘﺎﻙ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﻣـﻌـﺘـﺒـﺮ ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺍﻣـﺎﻡ ﺟـﻌـﻔـﺮ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻣـﻨـﻘـﻮﻝ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺩﺳـﺖ ﺭﺍ ﺑـﺮﺍﻯ ﻃـﻌـﺎﻡ ﺧـﻮﺭﺩﻥ ﻛـﻪ ﺑـﺸـﻮﺋﻰ ﺑﺪﺳﺘﻤﺎﻝ ﭘﺎﻙ ﻣﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺗﺮﻯ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﺴﺖ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﻃﻌﺎﻡ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷـﺴـﺘـﻦ ﺩﺳـﺖ ﺑـﺮ ﺭﻭ ﻣـﺎﻟﻴـﺪﻥ ﻛـﻠﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭ ﺑـﺮﻃـﺮﻑ ﻣـﻴـﻜـﻨـﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺍ ﺯﻳـﺎﺩ ﻣـﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣـﻔـﻀـﻞ ﺑـﻦ ﻋﻤﺮ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩ ﺑﺂﻧﺤﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺭ ﭼﺸﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑـﻌـﺪ ﺍﺯ ﻃـﻌـﺎﻡ ﺩﺳـﺖ ﺑـﺸـﻮﺋﻰ ﺩﺳـﺘـﻬـﺎ ﺭﺍ ﺑـﺮ ﺍﺑـﺮﻭﻫـﺎ ﺑـﻤـﺎﻝ ﻭ ﺳـﻪ ﻧـﻮﺑـﺖ ﺑـﮕـﻮ:
ﺍَﻟْﺤـَﻤـﺪُﻟِﻠّﻪِ ﺍﻟْﻤـُﺤـْﺴـِﻦِ ﺍﻟْﻤـُﺠـْﻤـِﻞِ ﺍﻟْﻤـُﻨـْﻌـِﻢِ ﺍﻟْﻤـُﻔـْﻀـِﻞِ, ﻣـﻔـﻀـﻞ ﮔـﻮﻳـﺪ ﻛـﻪ ﭼـﻨـﻴﻦ ﻛﺮﺩﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﺯﺍﺭ ﭼﺸﻢ ﻧﺪﻳﺪﻡ . ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﺩﺳﺖ ﻣﻰ ﺷـﺴـﺘـﻨﺪ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻀﻤﻀﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺷـﻨـﺎﻥ ﻛـﻪ ﺩﺳـﺖ ﺑـﺂﻥ ﻣـﻴـﺸـﻮﺋﻴﺪ ﺳﻌﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭﺑﺮﻗﻮﺕ ﺟﻤﺎﻉ ﻣﻴﺎﻓﺰﺍﻳﺪ ﻭ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎﺷﻨﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﻣﻰ ﺷﺴﺘﻨﺪ ﺍﺷﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻫـﺎﻥ ﻣـﻰ ﻛـﺮﺩﻧـﺪ ﻭ ﻣـﻴـﺨـﻮﺍﺋﻴـﺪﻧـﺪ ﻭ ﻣـﻴـﺎﻧـﺪﺍﺧـﺘـﻨـﺪ ﻭ ﻣـﻨـﻘـﻮﻝ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺍﻣـﺎﻡ ﻣـﺤـﻤـﺪ ﺗـﻘـﻰ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﺑـﻌـﺪ ﺍﺯ ﺁﻧـﻜـﻪ ﭼـﺎﺷـﺖ ﺗـﻨـﺎﻭﻝ ﻓـﺮﻣـﻮﺩﻧـﺪ ﻭ ﺩﺳـﺖ ﺷـﺴـﺘـﻨـﺪ ﺩﺳـﺘـﻬـﺎ ﺭﺍﺑـﺮ ﺳـﺮ ﻭ ﺭﻭ ﻣـﺎﻟﻴـﺪﻧـﺪ ﭘـﻴـﺶ ﺍﺯ ﺁﻧـﻜـﻪ ﺑﺪﺳﺘﻤﺎﻝ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ
ﺍَﻟﻠّﻬُﻢَّ ﺍﺟْﻌَﻠْﻨﻰ ﻣِﻢَّﻦْ ﻻﻳُﺮْﻫِﻖْ ﻭَﺟْﻬَﻪَ ﻗَﺘَﺮٌ ﻭَﺫِﻟَﺔٌ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳـﺖ ﺩﻳـﮕـﺮ ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺭﺳـﻮﻝ ﺻـﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋـﻠﻴـﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳـﻠّﻢ ﻣـﻨـﻘـﻮﻝ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﭼـﻮﻥ ﺩﺳـﺖ ﺭﺍ ﺑـﻌـﺪ ﺍﺯﻃـﻌـﺎﻡ ﺑـﺸـﻮﺋﻰ ﺑـﺮﺭﻭﻯ ﺩﻳـﺪﻩ ﻫـﺎ ﺑـﻤـﺎﻝ ﭘـﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺪﺳﺘﻤﺎﻝ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺑﮕﻮ
ﺍَﻟﻠّﻬُﻢَّ ﺍِﻧّﻰ ﺍَﺳْﺎﺀَﻟُﻚَ ﺍﻟﺰّﻳﻨَﺔَ ﻭَﺍﻟْﻤَﺤَﺐَّﺔَ ﻭَﺍَﻋـُﻮﺫُﺑـِﻚَ ﻣـِﻦَ ﺍﻟْﻤـَﻘـْﺖِ ﻭَﺍﻟْﺒـَﻐـْﻀـَﺔِ ﺍﺯ ﺟـﻨـﺎﺏ ﺍﻣـﺎﻡ ﺭﺿـﺎ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻣـﻨـﻘـﻮﻝ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﺮ ﻛـﻪ ﺩﺳـﺘـﺶ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻛﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﺑـﺸـﻮﻳـﺪ ﻭﺍﺯ ﻓـﻀـﻞ ﺑـﻦ ﻳـﻮﻧـﺲ ﻣـﻨـﻘـﻮﻝ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺣـﻀـﺮﺕ ﻣـﻮﺳـﻰ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﺑـﻤـﻨـﺰﻝ ﻣـﻦ ﺁﻣـﺪﻧـﺪ ﻭ ﭼـﻮﻥ ﻃـﻌـﺎﻡ ﺣـﺎﺿـﺮ ﺷـﺪ ﺩﺳـﺘـﻤـﺎﻝ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻛـﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻣـﻦ ﺍﻳـﺸـﺎﻥ ﺑـﻴـﻨﺪﺍﺯﻡ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﻋﺠﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ .
ﻭ ﺍﺯ ﺣـﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﺩﺳﺖ ﺑﺸﻮﺋﻰ ﺑﺂﻥ ﺗﺮﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﺴﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺴﺢ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﭼﺸﻢ .
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺴﺘﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃـﻌـﺎﻡ ﻓـﺎﺭﻍ ﻣـﻴﺸﺪﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪﻧﺪ
ﺍَﻟْﺤَﻤْﺪُﻟِﻠّﻪِ ﺍﻟّﺬﻯ ﻫَﺪﻧﺎ ﻭَﺍَﻃْﻌَﻤَﻨﺎ ﻭَﺳَﻘﺎﻧﺎ ﻭَﻛُﻞَ ﺑَﻼﺀٍ ﺻﺎﻝٍﺡ ﺍَﻭْﻻﻧﺎ.
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻮﺛﻖ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺑﺤﻀﺮﺕ ﺍﻣـﻴـﺮﺍﻟﻤـﺆ ﻣـﻨـﻴـﻦ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻓـﺮﻣـﻮﺩ ﻛـﻪ ﻳـﺎ ﻋـﻠﻰ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻃﻌﺎﻡ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﻤﻚ ﺑﺨﻮﺭ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﻓﺘﺘﺎﺡ ﻭﺍﺧﺘﺘﺎﻡ ﺑﻨﻤﻚ ﻛﻨﺪ ﺧﺪﺍﻳﺘﻌﺎﻟﻰ ﺩﻓﻊ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻮﻉ ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺭﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺣﺴﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﺎﻓﻴﺖ ﻳﺎﺑﺪ ﺍﺯ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﻼ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻰ ﻭ ﺧـﻮﺭﻩ ﻭ ﭘـﻴﺴﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﮔﻠﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺷﻜﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺍﺯ ﺣـﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﻚ ﺷﻔﺎﻯ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻮﻉ ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺩﺭﺩ ﻫـﺴـﺖ ﻭ ﺍﮔـﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﻔﻌﺘﻬﺎ ﺩﺭ ﻧﻤﻚ ﻫﺴﺖ ﻣﺪﺍﻭﺍ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﺂﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﻰ ﻭﺣـﻰ ﻧـﻤـﻮﺩ ﺑـﻤـﻮﺳـﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﺍﻣﺮ ﻛﻦ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺘﺎﺡ ﻭ ﺍﺧﺘﺘﺎﻡ ﺑﻨﻤﻚ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭﺑﺒﻼﺋﻰ ﻣﻴﺘﻼ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﻋـﻘـﺮﺑﻰ ﮔﺰﻳﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺯﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪﺍ ﺑـﺮ ﺗـﻮ ﺑﺎﺩ ﻧﻪ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭ ﺭﺍﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻯ ﻧﻪ ﺑﺪﻛﺮﺩﺍﺭ ﺭﺍﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﻰ ﭘﺲ ﻧﻤﻚ ﺳـﺎﺋﻴـﺪﻩ ﻃـﻠﺒـﻴـﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻮﺿﻊ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﻋﻘﺮﺏ ﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻨﻔﻌﺘﻬﺎﻯ ﻧﻤﻚ ﺭﺍ ﺑـﺪﺍﻧـﻨـﺪ ﻣـﺤﺘﺎﺝ ﺑﺘﺮﻳﺎﻕ ﻓﺎﺭﻭﻕ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺁﻥ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﻌﺘﺒﺮﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺴﺮﻛﻪ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﻳﺴﺖ ﻭﻋﻘﻞ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻴﻜﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳـﺖ ﺩﻳـﮕـﺮ ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺍﻣـﺎﻡ ﺟـﻌـﻔـﺮ ﺻـﺎﺩﻕ ﻋـﻠﻴـﻪ ﺍﻟﺴـﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻨﻤﻚ ﻭ ﺧﺘﻢ ﺑﺴﺮﻛﻪ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ .
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳـﺖ ﺩﻳـﮕـﺮ ﺍﺯ ﺁﻧـﺠـﻨـﺎﺏ ﻣـﻨـﻘـﻮﻝ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﺮ ﻛـﻪ ﻧـﻤـﻚ ﺑـﭙـﺎﺷـﺪ ﺑـﺮ ﺍﻭﻝ ﻟﻘﻤﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﺭﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﮕﺮﻯ ﺁﻭﺭﺩ.
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﻤﺠﻠﺲ ﺳﻔﺎﺡ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺧﻠﻔﺎﻯ ﺑـﻨـﻰ ﻋـﺒـﺎﺱ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺵ ‍ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻨﺰﺩ ﺧـﻮﺩ ﻛـﺸﻴﺪ ﭘﺎﻯ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭘﺲ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻔﺮﺍﻥ ﻧﻌﻤﺖ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳـﺖ ﺩﻳـﮕـﺮ ﺍﺯ ﺁﻧـﺠـﻨـﺎﺏ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻮﻝ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﻣـﻌﺘﺒﺮ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﺎﺳﺮ ﺧﺎﺩﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﺮ ﺳـﺮ ﺳـﻔـﺮﻩ ﻣـﻰ ﻧـﺸـﺴـﺘـﻨـﺪ ﻫـﻴـﭻ ﻛـﻮﭼﻚ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﻴﻄﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﺣﺘﻰ ﻣﻬﺘﺮ ﻭ ﺣﺠﺎﻡ . ﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻦ ﺍﻟﻌﺒﺎﺱ ﻣﺮﻭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﭼﻮﻥ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩﻧﺪ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﻣﻴﻄﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﺣﺘﻰ ﺩﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ.
ﺍﺯ ﺟﻨﺎﺏ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﻧﻌﻠﻴﻦ ﻭ ﻛﻔﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘـﺎ ﺑـﻴـﺮﻭﻥ ﻛـﻨـﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﻨﺖ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﺍﺣﺖ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﺪ ﭘﺎﻫﺎﻯ ﺷﻤﺎ.ﻭﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺷـﺪﻩ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻳـﻚ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻧﺴﺘﻜﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﭘـﺲ ‍ ﺑـﺎﻳـﺪ ﺑـﺪﺳـﺖ ﭼـﻴـﺰﻯ ﺑـﺨـﻮﺭﺩ ﻭ ﺑـﺎﺳـﺎﻧـﻴـﺪ ﻣـﻌـﺘـﺒـﺮﻩ ﻣـﻨـﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻧﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻣـﻴـﻬـﻤـﺎﻧـﺎﻥ ﭘـﻴـﺶ ﺍﺯ ﻫـﻤﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻧﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑـﻴـﺸـﺘـﺮ ﭼـﻴـﺰﻯ ﺑـﺨـﻮﺭﻧـﺪ ﻭ ﻣـﻨـﻘـﻮﻝ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﺧﻮﺍﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻤﻴﺨﻮﺭﺩﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺳﻔﺮﻩ ﻣـﻴـﺨـﻮﺭﺩﻧـﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺤﻮﺍﻯ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻪ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺴﺎﺧﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﻜﺒﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺧﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺷﺪ ﻭﺍﻟﻠّﻪ ﻳﻌﻠﻢ .
ﺩﺭ ﺣـﺪﻳـﺚ ﻣـﻮﺛـﻖ ﻣـﻨـﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﻤﺎﻋﺔ ﺑﻦ ﻣﻬﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ ) ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﻧـﻤـﺎﺯ ﻣـﻴـﺸـﻮﺩ ﻭ ﻃـﻌـﺎﻡ ﺭﺳـﻴـﺪﻩ ﺑـﻜـﺪﺍﻡ ﻳـﻚ ﺍﺑـﺘﺪﺍ ﻛﻨﻴﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﮔﺮ ﺍﺑﺘﺪﺍﻯ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻭﻝ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﻗﺖ ﭘﺎﺭﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﻢ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭﻗﺖ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺑﺪﺭ ﺭﻭﺩ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻨﻤﺎﺯ ﻛﻨﻨﺪ.

ﻣﺆ ﻛﺪ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻧﺮﺍ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ .
ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻧﻘﺶ ﺷﺮﻳﻔﻰ ﻳﺎ ﻧﮕﻴﻦ ﺷﺮﻳﻔﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺖ ﺍﺳﺘﻨﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ.
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﻦ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﺪﺳﺖ ﭼﭗ .
ﺑﺴﻨﺪ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ.
ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺭﺍ.
ﺍﺯ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺭﺿﻰ ﺍﻟﻞّ ﻩ ﻋﻨﻪ ﻣﺮﻭﻳﺴﺘﻜﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺑﺤﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻜﻦ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﻰ . ﻋﺮﺿﻜﺮﺩ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠّﻪ ﻛﺪﺍﻣﻨﺪ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻭ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻛﻨﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻘﻴﻖ ﺳﺮﺥ ﺑﺪﺭﺳﺘﻴﻜﻪ ﺁﻥ ﺍﻗﺮﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻯ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﺑﺂﻧﻜﻪ ﻭﺻﻰ ﻣﻨﻰ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺒﻬﺸﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﺠﻨﺖ ﺍﻟﻔﺮﺩﻭﺱ .
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺳﺆ ﺍﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻋﻠﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻳﻤﻴﻦ ﺍﺳﺘﻜﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎﻧﺮﺍﺑﺪﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺭﺍ ﻭﺍﻳﻦ ﻋﻼﻣﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻧﺮﺍ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻓﻀﻠﻴﺖ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﻯ ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﺪﺍﺩﻥ ﺯﻛﻮﺓ ﻭ ﺑﻘﺴﻤﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺆ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺮﺑﻨﻴﻜﻰ ﻫﺎﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﻧﻬﻰ ﺍﺯ ﺑﺪﻳﻬﺎ ﻛﺮﺩﻥ .
ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺤﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻏﺮﺿﺶ ﺳﻨﺖ ﻭ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺗﻮﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺑﺘﻮ ﻭ ﺑﺤﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ . ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ .
ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻯ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺘﻨﺠﺎ ﺑﺪﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻨﺪ.
ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺘﻜﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﻧﻬﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻣﻴﺎﻥ .
ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺴﺮ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﻋﻤﻞ ﻗﻮﻡ ﻟﻮﻁ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﻓﻘﻪ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﮕﻮ:
ﺍَﻟّﻠﻬُﻢَّ ﺳُﻤْﻨﻰ ﺑِﺴﻴﻤﺎﺀِ ﺍْﻻﻳﻤﺎﻥِ ﻭَﺍﺧْﺘﻢْ ﻟﻰ ﺑِﺨَﻴْﺮٍ ﻭَﺍﺟْﻌَﻞْ ﻋﺎﻗِﺒَﺘﻰ ﺍِﻟﻰ ﺧَﻴْﺮِ ﺍِﻧّﻚَ ﺍَﻧْﺖَ ﺍﻟْﻌَﺰﻳﺰُ ﺍْﻻَﻛْﺮَﻡُ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻃﺎﻭﺱ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻪ ﺭﻭﺍﻳﺘﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺪﻋﺎ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ
ﺍَﻟّﻠﻬُﻢَّ ﺳُﻮﻣِﻨﻰ ﺑﺴﻴﻤﺎﺀِ ﺍﻻِﻳْﻤﺎﻥِ ﻭَ ﺗَﻮِّﺟﻨﻰ ﺑِﺘﺎﺝِ ﺍﻟْﻜَﺮﺍﻣَﺔِ ﻭَﻗَﻞِّﺪْﻧﻰ ﺣَﺒْﻞَ ﺍْﻻِﺳﻼ ﻡِ ﻭَﻻ ﺗَﺨْﻠَﻊْ ﺭِﺑْﻘَﺔَ ﺍْﻻﻳﻢ ﺍﻥِ ﻣِﻦْ ﻋُﻨُﻘﻰِ.
 
ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﺯﻧﺪ
ﺳﻨﺘﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﺮﺍ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﻃﻼ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﻓﻮﻻﺩ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻧﺮﺍ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ .
ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺴﻨﺪ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺭ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺑﺤﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﻏﻴﺮ ﻧﻘﺮﻩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﺪﺭﺳﺘﻴﻜﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﻙ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺁﻫﻦ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﻙ ﻧﻜﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺩﺳﺘﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺁﻫﻦ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﻧﻜﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺁﻫﻦ ﻭﻧﻬﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺮﻧﺞ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ .
ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﮕﻴﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﺁﻥ ﻧﻘﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠّﻪ .

مواردی وجود دارد که داشتن تصوری مثبت یا منفی منجر به رویدادهای متناظر – معمولاً در بدن خود انسان – می‌شود (عمدتاً به شکل آثار روانی‌ای که پلاسیبو و ناسیبو خوانده می‌شوند،).علم فیزیک کوانتوم این قانون را به اثبات میرساند از دانشمندان بزرگ فیزیک کوانتوم که در این موضوع صاحب نظرند میتوان به دکتر جان هاگلین و دکتر فرد آلن وولف اشاره کرد که این دو در فیلم راز ساخته ی راندا برن نیز حضور داشتند

قانون جذب یک قانون انتزاعی است و به طور خلاصه بیان می‌کند که هر آنچه در ذهن انسان تصور شود اعم از خوب یا بد، زشت یا زیبا در دنیای واقعی نمود خواهد یافت. سرعت و شدت به واقعیت پیوستن این تصویر ذهنی به شدت تمرکز روی آن موضوع و وضوح تصویر آن در ذهن بستگی دارد. در واقع خواسته‌هایی که تصور می‌شوند باید به گونه‌ای باشند که بتوان آنها را در ذهن حس و باور نمود. قانون جذب می‌گوید هر چه فکر کنی همان می‌شود. طبق این قانون، که در کتاب‌های مقدس ادیان مختلف نیز (البته نه تحت عنوان همین نام) در مورد آن ذکر شده: هنگامی که انسان آرزوی چیزی را دارد، سراسر کیهان همدست می‌شود تا بتواند این آرزو را تحقق بخش

ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﻭﺍﺟﺐ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻛﻨﺪ ﻭﺣﻤﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻧﻴﻜﻮ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻌﻴﻮﺏ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﺑـﻌـﻀـﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳـﺎﺕ ﻣـﺬﻛـﻮﺭ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺭﺳـﻮﻝ ﺻـﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋـﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﻧﻈﺮ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﻭﻣﻮﻯ ﺳﺮﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭ ﺭﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﺎﻧﻪ ﻣـﻴـﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ, ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻴﺴﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻴﭙﺴﻨﺪﺩ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻴﺪﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺆ ﻣﻦ ﺭﻭﺩ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﻨﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯﺩ.
ﺍﺯ ﺣـﻀـﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺍَﻟْﺤـَﻤـْﺪُﻟِﻠّﻪِ ﺍﻝَّﺬﻯ ﺧـَﻠَﻘـَﻨـﻰ ﻓـَﺎَﺣْﺴَﻦَ ﺧَﻠْﻘﻰ ﻭَﺻَﻮَّﺭَﻧﻰ ﻓَﺎَﺣْﺴَﻦَ ﺻُﻮَﺭﺗﻰ ﻭَﺯﺍﻥَ ﻣِﻨّﻰ ﻣﺎﺷﺎﻥَ ﻣِﻦْ ﻏَﻴْﺮﻯ ﻭ ﺍﻛﺮﻣﻨﻰ ﺑﺎﻻﺳﻼﻡ .
ﺩﺭ ﻓـﻘـﻪ ﺍﻟﺮﺿـﺎ ﻋـﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺁﻥ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﻈﺮ ﻛـﻨـﻰ ﺁﻳـﻨـﻪ ﺭﺍ ﺑـﺪﺳـﺖ ﭼـﭗ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﮕﻮ ﺑِﺴْﻢِ ﺍﻟﻠّﻪِ ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻰ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑـﺮﭘـﻴـﺶ ﺳـﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﺑﻜﺶ ﻭ ﺭﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻦ ﻭ ﺑﮕﻮ ﺍَﻟْﺤَﻤْﺪُﻟِﻠّﻪِ ﺍﻝَّﺬﻯ ﺧَﻠَﻘَﻨﻰ ﺑَﺸَﺮﺍ ﺳَﻮِﻳّﺎ ﻭَ ﺯَﻱَّﻨَﻨﻰ ﻭَﻟَﻢْ ﻳُﺸِﻨﻰ ﻭَﻓَﺾَّﻠَﻨﻰ ﻋَﻠﻰ ﻛَﺜﻴﺮ ﻣِﻦْ ﺧَﻠْﻘِﻪِ ﻭَ ﻣَﻦَّ ﻋَﻠَﻰَّ ﺑِﺎْﻻِﺳْﻼﻡِ ﻭَﺭَﺿِﻴَﻪُ ﻟِﻰْ ﺩﻳﻨﺎ ﭘﺲ ﺁﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﺑـﮕـﻮ ﺍَﻟّﻠﻬُﻢَّ ﻻﺗُﻐَﻴّﺮْ ﻣﺎﺑِﻨﺎﻣِﻦْ ﻧِﻌَﻤِﻚَ ﻭَﺍﺟْﻌَﻠْﻨﺎ ﻻِﺀَﻧْﻌُﻤِﻚَ ﻣِﻦَ ﺍﻟﺸّﺎﻛِﺮﻳﻦَ ﻭَﻻِﻻ ﺋِﻚَ ﻣِﻦَ ﺍﻟْﺬ ﺍﻛِﺮﻳﻦَ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳـﺖ ﺩﻳـﮕـﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﭼﭗ ﻣﻴﮕﻴﺮﻯ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺩﻳﺪﻯ ﺑﮕﻮ ﺍَﻟْﺤَﻤْﺪُﻟِﻠّﻪِ ﺍﻝَّﺬﻯ ﺍَﺣْﺴَﻦَ ﻭَﺍَﻛْﻤَﻞَ ﺧَﻠْﻘﻰ ﻭَﺣَﺴﻦَ ﺧَﻠْﻘﻰ ﻭَ ﺧَﻠَﻘَﻨﻰ ﺧَﻠْﻘﺎ ﺳـَﻮّﻳـﺎ ﻭَﻟَﻢْ ﻳـَﺠـْﻌـَﻠْﻨـﻰ ﺟَﺒّﺎﺭﺍ ﺷَﻘﻴّﺎ ﺍَﻟْﺤَﻤْﺪُﻟِﻠّﻪِ ﺍﻝَّﺬﻯ ﺯَﻱَّﻦَ ﻣِﻨّﻰ ﻣﺎﺷﺎﻥَ ﻣِﻦْ ﻏَﻴْﺮﻯ ﺍَﻟّﻠﻬُﻢَّ ﻛَﻤﺎ ﺍَﺣْﺴَﻨْﺖَ ﺧَﻠْﻘﻰ ﻓَﺼَﻞّ ﻋَﻠﻰ ﻣُﺤَﻢَّﺪٍ ﻭَﺁﻝِ ﻣُﺤَﻢَّﺪٍ ﻭَﺣَﺲِّﻦْ ﺧُﻠُﻘﻰِ ﻭَﺗَﻤّﻢْ ﻧِﻌْﻤَﺘِﻚَ ﻋَﻠَﻰَّ ﻭَﺯَﻳّﻨﻰ ﻓﻰ ﻋـُﻴـُﻮﻥِ ﺧـَﻠْﻘـِﻚَ ﻭَﺟـَﻢِّﻠْﻨـﻰ ﻓـﻰ ﻋـُﻴـُﻮِﻥِ ﺑـَﺮّﻳـَﺘـِﻚَ ﻭَﺍﺭْﺯُﻗْﻨﻰ ﺍﻟْﻘَﺒﻮﻝَ ﻭَ ﺍﻟْﻤَﻬﺎﺑَﺔَ ﻭَﺍﻟّﺮﺍﺀﻓَﺔَ ﻭَﺍﻟﺮَّﺣْﻤَﺔَ ﻳﺎﺍَﺭْﺣَﻢَ ﺍﻟﺮّﺍﺣِﻤﻴﻦَ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳـﺖ ﺩﻳـﮕﺮ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺘﻜﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠّﻢ ﺑﺤﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻰ ﺑﮕﻮ ﺍَﻟّﻠﻬُﻢَّ ﻛَﻤﺎ ﺣَﺲَّﻨْﺖَ ﺧَﻠْﻘﻰ ﻓَﺤَﺲِّﻦْ ﺧُﻠْﻘﻰ ﻭَﺭِﺯﻗْﻰ .



زينت كردن و جامه هاى پاكيزه و فاخر پوشيدن هرگاه از حلال بهم رسد و مناسب حال او باشد سنت است و موجب خوشنودى پروردگار است و اگر ازحلال بهم نرسد بهر چه ميسرشود بايد قناعت نمايد. وتحصيل زيادتيهاى لباس رامانع عبادت الهى نگرداند واگر حقتعالى روزى را براو فراخ گرداند، درخور آن بخورد و بپوشد وصرف نمايد وبه برادران مؤ من بدهد.

و اگر روزى بر او تنگ شود قناعت نمايد و بحرام و شبهه خود را آلوده نكند، چنانچه در حديث معتبر از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام منقول استكه هرگاه خدا نعمتى به بنده خود كرامت فرمايد و اثر آن نعمت بر او ظاهر شود او را دوست خدامينامند وياد كننده نعمت پروردگار خواهد بود. و اگر براو ظاهر نشود او را دشمن خدا مينامند و تكذيب كننده نعمت پرودگار خواهد بود.

و در حديث ديگر از آنحضرت منقول است كه هرگاه حق تعالى نعمتى ببنده كرامت فرمايد دوست ميدارد كه اثرآن نعمت را براو ببيند.

از حضرت اميرالمؤ منين صلوات الله عليه منقول است كه از براى برادر مؤ من خود زينت كنيد چنانچه براى بيگانه زينت كنيد كه خواهيد شما را به خوش ترين هيئتى بيند.

وبسند معتبر منقول است كه حضرت على بن موسى الرضا عليه السلام در تابستان بر روى حصير مى نشستند و در زمستان بر روى پلاس و در خانه جامه هاى گنده ميپوشيدند و چون بيرون ميآمدند براى مردم زينت ميكردند.

واز حضرت صادق عليه السلام منقول است كه حقتعالى زينت و اظهار نعمت را دوست ميدارد و ترك زينت و اظهار بدحالى را دشمن ميدارد و دوست ميدارد كه اثر نعمت را در بنده خود ببيند باينكه جامه خود را پاكيزه كند و خودرا خوشبو دارد، وخانه را نيكو دارد و ساحتهاى خانه را بِروبَد حتى آنكه چراع پيش از فرو رفتن آفتاب روشن كردن فقر را زايل ميكند و روزى را زياد ميكند.

واز حضرت اميرالمؤ منين عليه السلام منقول است كه حقتعالى جمعى را خلق كرده است كه براى شفقت برايشان دنيا را تنگ كرده است و برايشان محبت دنيا را از ايشان برداشته است پس بسوى آخرت كه حقتعالى ايشان رابسوى آن خوانده راغب گرديده اند و بر تنگى معاش و مكروهات دنيا صبر ميكنند و مشتاقند بآنچه نزد خدا است از كرامت ابدى و جان خود را در رضاى خدا درباخته اند و آخر كار ايشان شهادت است پس چون بنشاءه آخرت روند حق تعالى از ايشان خوشنود باشد و ميدانند كه مرگ راهيست كه همه را در پيش است پس توشه براى آخرت خود اندوخته اند و طلا و نقره جمع نكرده اند وجامه هاى گنده مى پوشند و بقوت ضرورى قناعت مينمايند وزيادتيها را در راه خدا ميدهند كه توشه آخرت ايشان باشد و از براى رضاى خدا با نيكان دوستى ميكنند و از براى خدا با بدان دشمنى مى نمايند، ايشانند چراغهاى راه هدايت وايشانند متنعم بنعيم آخرت .

يوسف بن ابراهيم گويد كه بخدمت حضرت ابى عبداللّه عليه السلام رفتم و جامه هاى خزپوشيده بودم ، پرسيدم كه : چه ميفرمائيد درجامه خز؟ فرمود كه باكى نيست بدرستيكه چون حضرت امام حسين عليه السلام شهيد شد جامه خز پوشيده بود و چون حضرت اميرالمؤ منين عليه السلام عبداللّه بن عباس را فرستاد كه با خوارج نهروان سخن گويد بهترين جامه هاى خود راپوشيد و به بهترين بوهاى خوش خود را خوشبو كرد و بربهترين اسبان سوار شده و بنزد ايشان رفت ، گفتند: تو از بهترين مردمى چرا لباس جباران را پوشيده و براسبان ايشان سوار شده ؟ عبداللّه بن عباس اين آيه را خواند

قُلْ مَنْ حَرّمَ زينَةَ اللّهِ اَلتى اَخْرَجَ لِعِبادِهِ والطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزقِ يعنى بگويا محمد صلّى اللّه عليه وآله وسلّم كه كى حرام كرده است زينتى را كه خدا براى بندگانش بيرون آورده است و روزيهاى طيب و نيكو را، پس حضرت فرمود كه جامه هاى نفيس بپوش و زينت كن كه خدا نيكو است و نيكو را دوست دارد، امابايد كه از حلال باشد.

ودر حديث معتبر وارد شده است كه سفيان ثورى كه از مشايخ صوفيه است بمسجد الحرام آمد ديد كه حضرت امام جعفر صادق عليه السلام نشسته و جامه هاى پرقيمت نيكو پوشيده است ، گفت واللّه بروم و او را براين جامه هاى سرزنش كنم پس نزديك آمد، و گفت : اى پسر رسولخداصلّى اللّه عليه وآله سلّم والله كه پيغمبر چنين جامه اى نپوشيده و هيچ يك از پدرانت چنين جامه ها نپوشيده اند.

حضرت فرمود: كه حضرت رسول صلّى اللّه عليه وآله وسلّم در زمانى بودند كه روزى بر مردم تنگ بود، امروز برمردم روزى فراخ است سزاوارترين مردم بصرف كردن نعمتهاى خدا نيكانند، پس اين آيه را خواند كه گذشت و فرمودند كه ما سزاوارترين مردميم بتصرف كردن در آنچه خدا عطا كرده است . اى ثورى اين جامه را كه مى بينى براى مردم پوشيده ام پس دامن جامه را بالا كردند وباو نمودند جامه گنده بود كه در زير پوشيده بودند و فرمودند كه اين جامه گنده را براى خود پوشيده ام واين جامه هاى نيكورا براى مردم ، پس دست زدند و جامه بالاى سفيان را دور كردند او در زير جامه گنده جامه نازكى پوشيده بود، فرمودند كه جامه پائين را براى لذت نفس خود پوشيده و جامه بالا را براى فريب دادن مردم پوشيده اى .

ودر حديث معتبر از عبداللّه بن هلال منقول است كه گفت : عرض كردم بخدمت حضرت امام رضا عليه السلام كه چه بسيار خوش ميآيد مردم را از احوال كسى كه طعامهاى بدمزه و ناگوار ميخورد و جامه هاى گنده ميپوشد واظهار شكستگى و خشوع مينمايند، فرمود كه : مگر نميدانى كه حضرت يوسف پيغمبر و پيغمبرزاده بود و قباهاى ديبا طلاباف ميپوشيد، وبر مجالس آل فرعون مى نشست و حكم درميان مردم ميكرد مردم را بالباس او كارى نبود، واز او عدالت در حكم ميخواستند. امام مى بايد كه آنچه گويد راست گويد و هرگاه وعده كند وفا كند، وحكم بعدالت كند. خدا حلال را بركسى حرام نكرده است واندك و بسيارحرام را حرام كرده است پس خواندند اين آيه را كه :

قُلْ مَنْ حَرَّمَ زينَةَ اللّهِ و بسيارى از اخبار مناسب اين فصل را در كتاب عين الحيوة ايراد نموده ام .

دربيان جامه هائيكه حرام است پوشيدن آنها

بدانكه مردان را جامه حرير محض پوشيدن و جامه طاباف پوشيدن حرام است ، و احوط آنست كه عرقچين و كيسه و چيزهائى كه عورت را با آن نتوان پوشيد هم از حرير نباشد. و باز احوط آنست كه اجزاى جامه مانند سجاف ، حرير نباشد. وبهتر آنست كه چيزى كه با ابريشم مخلوط كنند يا پشم يا كتان يا ريسمان باشد و اولى آنست كه بقدر ده يك يا زياده باشد و اگر مجموع تار يا مجموع پود غيرحرير باشد، بهتر خواهد بود. و بايد كه پوست حيوان مرده نباشد هرچند كه دباغى كرده باشند بنا بر اشهر بين الاصحاب ، پوست حيوانى چند كه قابل تذكيه نيست نباشد، در نماز بايد كه پوست و پشم و مو وشاخ و دندان و ساير اجزاى حيوانى كه گوشتشان حرام است نباشد، در سمور و سنجاب و خزى كه الحال معروف است خلاف است و احوط اجتباب است اگر چه اظهر در خزى و سنجاب آنست كه نماز در آنها جايز است و بهتر آنستكه در جامه اى كه در زير آن جامه ها يا در بالاى آنها پوشيده باشند نماز نكنند، مبادا موئى چسبيده باشد. و بهتر آنست كه ولى ، اطفال غيربالغ را نيز منع نمايد از پوشيدن حرير و طلا.

بسند معتبر منقول است كه حضرت رسول صلّى اللّه عليه وآله وسلّم بحضرت اميرالمؤ منين عليه السلام فرمود كه : يا على انگشتر طلا در دست مكن كه زينت تست در بهشت ، جامه حرير مپوش كه آن پوشش تست در بهشت .

در حديث ديگر فرمود كه : جامه حرير مپوش كه حق تعالى بسبب اين در قيامت پوستت را بآتش ميسوزاند.

از حضرت صادق عليه السلام پرسيدند كه جايز است مرد را كه اهل خود را بطلا زينت كند؟ گفت : بلى زنان و كنيزان را اما پسران رانه .

در حديث ديگر وارد است كه ، آن حضرت فرمود: كه پدرم امام محمد باقر عليه السلام فرزندان و زنان خود را بزيور طلا و نقره زينت ميفرمود، و باكى نيست و ممكن است كه مراد از فرزندان دختران باشند واحتمال دارد كه شامل پسران نابالغ هم باشد و احوط اجتنابست .