کاش تا خیمه سبزت برسد فریادم
من از آن روز که در بند توأم آزادم
عاشقم دست خودم نیست بگو تا چه کنم؟
دل به یک یوسف گم گشته‌ی زیبا دادم
باز من ماندم و پرونده‌ی امضا نشده
کاش با یک نظر لطف کنی دلشادم
شدم آن تیر که در چله ای از وسوسه‌هاست
شده‌ام صید و گناهان جهان صیادم
عافیت در دل من راه بصیرت بسته
شد هوس جای تو موعود من و میعادم
در دلم ذوق گناه و به لبم نام شماست
بنده ای بی صفت و هر چه که بادابادم
ترسم این چشم به دیدار تو عادت نکند
بس که بر جلوه صد رنگ گنه معتادم
تشنه روی توام رفع عطش می خواهم
گفتم از تشنگی و یاد لبی افتادم
گفتم از تشنگی و از غم اطفال حسین (ع)
مثل زهرا (س) وسط روضه ز پا افتادم
بعد یک عمر حسین (ع) است فقط ذکر لبم
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
بود آیا که در میکده را بگشایی
بر من مست که یک نوکر هیئت زادم
نام تو حرز نجات است مبادا برود
در سرازیری قبر اسم شما از یادم
جان ارباب بیا توبه من را بپذیر
او که شد گریه کنش نوح و مسیح و آدم

اللهم عجل لسیدنا المظلوم الفرج

ارباب,,,
روزگاريست به رؤيــــــــــــــــــــــــاي حرم دلبستم…
چقدر صحــــــــــــن تو زيباست مرا هم درياب…

دست من نيست که اين بيت شده ورد لبم…
حرمت قبله دلهاست مــــــــراهم دريــــــــــــــــاب…

از غــــــــم و هجر حــــــــــــــــرم پير شدم ميداني…
عشـــــــق من گنبد سقـــــــــاست مراهم درياب….

ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻧﺎﻡ حسین آمد ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪم
ﺑﺎﺯ ﺍﻣﺎﺩﻩ ﻯ یک ﻣﺴﺘﻰ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﺷﺪم

ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮐﺮﺑﺒﻼ ﺭﺍ ﺯ ﺭﺿﺎ ﻣﻴﮕﻴﺮم
ﮔﻮﺷﻪ ﻱ ﺻﺤﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻲ ﻣﻴﻤﻴﺮم

ﺍﺯ ﻏﻢ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﺍﻭﻻﺩ ﻋﻠﻰ ﭘﻴﺮ ﺷﺪم
من ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻯ ﻋﺒﺎﺱ ﻧﻤﮏ ﮔﻴﺮ ﺷﺪم

هییت ﺳینه ﺯﻧﺎﻥ ﺣﺮﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ
ﻫﺮﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻮﺱ ﮐﺮﺑﺒﻼ ﺑﺴﻢ ﺍﻟﻠﻪ…

خداوندا دلم تنگ حسین است
دلم خاک کف پای حسین است

خدایا کاش شهرم کربلا بود
سرم هم مبتلا برنیزه هابود

چنان مستم نما از جام مولا
که جان بیرون رود از عشق مولا

حسین ابن علی شمع وجود است
که فارغ ازهمه بود و نبود است

خدایا تار و پودم کربلاییست
که آسایش در این ملک بلانیست

منم پروانه مولاگشته شمعم
مکن تفریق بر او گشته جمعم

طریق عشق بازی راز دارد
بنازم دلبرم را ناز دارد

کشم نازت به جانم حضرت عشق
فدای تارمویت حضرت عشق

خداوندا بهشتم کربلا کن
وجودم را به اقا مبتلا کن

بهشت من تماشای حسین است
نی ام سرگشته ازنای حسین است

مَنِ آلوده کجا مَحفِل ابَرار کجا

این همه خوب کُجا و مَنِ بیمار کُجا

اَز خِجالت چه کُنم او که خودُش می داند
مَنِ بَدبخت کُجا مَحرَمِ اَسرار کُجا

نَمَکی راکه بِه حُر داد بِه چون مَن نَدَهَند
مَنِ دِل مُردهِ کُجا سُفرهِ اِفطار کُجا

هَمه مَشغولِ مُناجاتُ و عِبادت هَستَند
این هَمهِ مَست کُجا و مَنِ بیکار کُجا

بارها گُفت فَرار اَز دَرِ مَن بَدبَختی ست
جُملهِ دوست کُجا عَبدِ گُنهکار کُجا

باز یک سال دَویدَم پِی اَمیالِ خودَم
مَنِ مُحتاج کُجا دَستِ طَلَبکار کُجا

دَستِ خود را هَمهِ جا بَهرِگِدایی بُردَم
وَلی این خَلق کُجا دَستِ عَلَمدار کُجا

بر کس ندهم دل، که دلم جای حسین است
سرشار سر از مهر و تولای حسین است

من عشق حسین را به دو عالم نفروشم
این سود من از حاصل سودای حسین است

بی عشق حسین عمر جهان هیچ نیرزد
فانی شده آن عمر که منهای حسین است

باشد همه دم ذکر حسین ورد زبانم
ذرات وجودم همه شیدای حسین است

زیبا شود از تربت او سجده عشاق
وقتی به مشام عطر دل آرای حسین است

آزادگی و عزت و ایثار و شهادت
در مدرسهٔ عشق الفبای حسین است

در سوم شعبان رخ او جلوه گری کرد
تا حشر جهان محو تجلای حسین است

جبریل هوایی شده از مژدهٔ دیدار
تکبیر به لب غرق تماشای حسین است

فطرس سر گهوارهٔ او دور گرفته
خرسند ز الطاف و عطایای حسین است

جان دادن و جاوید شدن در همه اعصار
حل کن که همین اصل معمای حسین است

قرآن بگشا تا که ببینی رخ او را
هر آیهٔ آن آیت عظمای حسین است

والیل بخوان مدحت گیسوی سیاهش
والشمس بخوان جلوهٔ سیمای حسین است

در مذهب ما زنده دلان کعبهٔ دلها
آن مرقد شش گوشهٔ زیبای حسین است

بین الحرمینش بزند طعنه به فردوس
در هر قدم آن اثر پای حسین است

تمام پنجره را غرق حسن یوسف کن

دل اهالى این  کوچه راتصرف کن

قدم بزن وسط شهر با صداى بلند

ب عابران پیاده غزل تعارف کن

و بى بهانه تبسم کن و نگاهت را

شبیه آینه ها عارى از تکلف کن

سپس ب مجلس ترحیم برو

و چشم هاى خودت را پر از تاسف کن

صداى ضبط،اتوبان،هواى بارانى

ب خود بیا نرسیده به قم توقف کن

سلام دختر باران!سلام خواهر ماه

بهشت را ب همین سادگى تصرف کن

رفتند کربلا و مرا جا گذاشتند
روی دلم دوباره همه پا گذاشتند

تنها دلم به کرب و بلایی شدن خوش است
گیرم مرا ز قافله تنها گذاشتند

این بار هم ز قافله جا ماندم ای دریغ
خوبان چه شد بحال خودم وا گذاشتند

دنبال آفتابِ سرِ نیزه گم شدم
حالا دل مرا به تماشا گذاشتند

با دل مرا به کرب و بلا می برد حسین
سهم مرا به عهده مولا گذاشتند

حالا اگر لیاقت آنجا نداشتم
یک کربلا برای من اینجا گذاشتند

آری مرا که خادم هیئت نوشته اند
دربست وقف زینب کبری گذاشتند

بر دیده اَبر مقتل مولا چکیده است
بر سینه مِهر حضرت زهرا گذاشتند

بر دل جمال حضرت مولا کشیده اند
بر جان وصال آل عبا را گذاشتند

آنانکه می روند سوی هیئت حسین
انگار دل به جنّت اعلا گذاشتند

این ساده نیست، دل حرم الله می شود
این را به دل در عالم بالا گذاشتند

هرکس که اهل چله نشینیِ کربلاست
یک اربعین در عالم معنا گذاشتند

می خواستم شهید ره کربلا شوم
این وعده را دوباره به فردا گذاشتند