لباس نوکری اش را دوباره می پوشد
سماوری که برای حسین می جوشد

مگیر خرده که رنگ سیاه مکروه است
بهشت هم به گمانم سیاه می پوشد

نگاه داشته حرمت کسی که در این ماه
به یاد تشنه لبی کمتر آب می نوشد

همیشه بی حد و اندازه مزد می گیرد
همان که یک سرسوزن برای او کوشد

شدم غلام حسین و خیالم آسوده است
غلام می خرد اما غلام نفروشد…

گوهر اهل ولا، عشق حسين است و بس
آنچـه کـه دارد خدا، عشق حسين است و بس

مـطلـع انوار حـق، مـخـزن الاسـرار حق
آيه صـدق و صـفا ، عشق حسين است و بس

فـلـک نجـات بشــر ، سـيره اهـل نظـر
ريشـه حـبّ خــدا ، عشق حسين است و بس

مـقصـد توحيـديان، مـنشأ حـسن جهان
مـايـه ايمــان مـا ، عشق حسين است و بس

راه گـشـاي هـمه، جـان و دل فـاطـمـه
زيـنـت آل عـــبا ، عشق حسين است و بس

رايحـه « هَـل أتي »، مـبدأ مـهر و وفـا
مـحـور اهل کـساء، عشق حسين است و بس

خـلـق همـه کـائنات، بـود ز يمـن نبـي
عشق علي مصطفي، عشق حسين است و بس

نيست به يوم النشـور، ترس به وقت عبور
شـافـع مـا در جـزا، عشق حسين است و بس

دشمنانش بی امان و دوستانش بی وفا
با کدامین سر کند؟ مشکل دوتا دارد حسین

سیرت آل علی(ع) با سرنوشت کربلاست
هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می کند
عزت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

دشمنش هم آب می بندد به روی اهل بیت
داوری بین با چه قوم بی حیا دارد حسین

ساز عشق است و به دل هر زخم پیکان٬ زخمه ای
گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسین

دست آخر کز همه بیگانه شد٬ دیدم هنوز
با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین

بی شک گدای خانه ات آقا شود، حسین

هر قطره زود پیش تو دریا شود، حسین!

فیض گدایی تو به هر کس نمیرسد
باید که زیر نامه اش امضا شود: “حسین
هر کس شنید کار گنهکار با شماست
خواهد که رو سیاه دو دنیا شود، حسین

وقتی که درب خانه ی لطف تو در دل است
ما سینه میزنیم که در وا شود، حسین!

در روضه ها به قرب خداوند میرسیم
شبهای هیئتت شب احیا شود، حسین

آقا جوان سینه زنت حاجتش شده:
در کاروان کرب و بلا جا شود، حسین

از کودکیم تا دم مرگم به روی لب
تنها حسین بوده و تنها شود : حسین

ای کاش وقت مردن من! وقت احتضار
ذکر مدام بر لبم آنجا شود: “حسین…”

ابر و بادو مه و خورشید گرفتار حسین۰مهر و سجاده و محراب خریدارحسین

کوه و دشت و چمن و باد بفرمان شما۰عالم و آدم و خاتم همه بیمارحسین

گریه و روضه دل سینه زنان را برده۰دل دیوانه ما طالب دیدارحسین

یوسف مصر اگر شهره ب زیبا روییست۰خود گداییست ک آمد سربازارحسین

پادشاهان جهان نوکر ناقابل او۰صدسلیمان نبی نوکر دربارحسین

فلک و ملک و ملک معتکف مرقد او۰چشم تاریخ شده خیره زپیکارحسین

ضربان دل زینب همه دم میگوید۰ به فدای شرف و عزت و ایثار حسین

غزل و شعر و قصیده شده محتاج کرم ۰ شاعر از لطف خدا گشته بدهکار حسین

چه کنم قافیه ها باز قیامت کردند۰ زکرم خانه ی ارباب و ز گفتار حسین

علم و بیرق و زنجیر و کتل آوردند۰ روضه خوان روضه بخوان از دل غمدار حسین

روضه قحطی آب و قمر هاشمیان۰ اربا اربا شدن احمد مختار حسین

چشم زهرا و علی چشمه خون شد افسوس۰زینت خاک شده جسم علمدار حسین

اصغرو تشنگی و حرمله و تیر و کمان۰ خنده و هلهله ی دشمن خونخوار حسین

نیزه و زلف پریشان و لب غرق ب خون۰ شده مهمان شب دختر تبدار حسین

شرح ماتم چه کنی زین همه ایام بلا۰ که عزادار شده خالق دادار حسین

راز خوشبختی نوکر ب خدا نیست جز این ۰ که شده معتکف گنبد دوار حسین

جام مرا ز عشق خودت پر ز باده کن

سر می دهم برای تو آقا اشاره کن

کم کم ز هجر کرب وبلا پیر می شوم

لطفی برای خادم این خانواده کن

عازم شدم به سوی خدا از ره شما

فکری برای عاشقتان بین جاده کن

عمری برای زینبتان گریه کردم

از من برای نوکریت استفاده کن

تو کشتی نجاتی و من غرق در گنه

مولا مرا به کرب وبلایت پیاده کن

ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺫﺑﻴﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ
ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺟﺴﻢ ﺟﺮﻳﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ

ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻨﺎﻳﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ
ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﻠﻴﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ

ﻧﻔﺲ ﺯﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻲ ﺷﻮﺩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺖ
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ

ﺑﻨﺎﺳﺖ ﻛﻌﺒﻪ ﺷﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻱ ﺗﻮ ﻗﺒﻠﻪ ﺷﻮﺩ
ﻛﻪ ﻛﻌﺒﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺿﺮﻳﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ

ﻛﺪﺍﻡ ﻭﺍﮊﻩ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺪﺣﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﺪﺡ ﺻﺤﻴﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ؟

شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین

روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبه ی جدش به اشکی شست دست

مروه پشت سر نهاد، اما صفا دارد حسین

می برد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم

بیش ازین ها حرمت کوی منا دارد حسین

پیش رو راه دیار نیستی، کافیش نیست

اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین

بس که محمل ها رود منزل به منزل با شتاب

کس نمی داند عروسی یا عزا دارد حسین

رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند

تا به جایی که کفن از بوریا دارد حسین

بردن اهل حرم دستور بود و سرّ غیب

ورنه این بی حرمتی ها کی روا دارد حسین

سروران، پروانگان شمع رخسارش ولی

چون سحر روشن که سر از تن جدا دارد حسین

سر به قاچ زین نهاده، راه پیمای عراق

می نماید خود که عهدی با خدا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سودا ولی

خون به دل از کوفیان بی وفا دارد حسین

دشمنانش بی امان و دوستانش بی وفا

با کدامین سر کند، مشکل دوتا دارد حسین

سیرت آل علی (ع) با سرنوشت کربلاست

هر زمان از ما،یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می کند

عزت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

دشمنش هم آب می بندد به روی اهل بیت

داوری بین با چه قومی بی حیا دارد حسین

بعد ازینش صحنه ها و پرده ها اشکست و خون

دل تماشا کن چه رنگین سینما دارد حسین

ساز عشق است و به دل هر زخم پیکان زخمه ای

گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسین

دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز

با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین

شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا

جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گو بیا بنشین به چشم شهریار

کاندرین گوشه عزایی بی ریا دارد حسین