استاد علی اکبر رائفی پور

هنگام مطالعه و تدبیر در قرآن یکی از آن مباحثی که به آن بر میخوریم این است که ببینید خدا راجع به اقوام مختلف صحبت کرده، که با یکی از این اقوام کار داره.
کسانی که حجت بر این ها تمام می شود و به حقیقت دین خدا می رسند و عهد میبندند و بعد عهد خود را میشکنند!
خداوند از این افراد در آیات قرآن بسیار بد یاد کرده و عذاب های سختی را برای آنها در نظر گرفته ، چرا که حجت بر این افراد تمام شده.
در آیات قرآن داریم که اگر خداوند حجتی و پیامبری برای قومی نفرستاد ، خداوند با آن قوم کاری ندارد، خدای من و شما عادل است.
فلذا کسانی که در صدر اسلام به پیامبریِ، پیامبر رسیدند و ایمان آوردند و عهد شکستند، بدترین عذاب های عالم را از آن خود کردند، زیرا حجت بر این ها تمام شده بود.
تمام داستان خلقت بر سر عهد است، عهدی که ما بستیم و به خواست خداوند ما آن عهد را یاد نداریم .
{ أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَن لَّا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ /۶۰/یس } یعنی از من و شما در اولین روز خلقتِ روحی در روز اَلست عهد گرفته شد.
هنگامی که خدا ارواح را خلق کردند وما نفس هستی را چشیدیم و از نیستی به هستی آمدیم ، خداوند گفت این هستی، می خواهید زندگی کنید؟ همه گفتیم بله!
خدا گفت شرط دارد و همه شرط را پذیرفتیم، در واقع دروغ بعضی ها یمان گفتیم و نفاق پیشه کردیم.
بعد از گفتن بله ی خلقت، آزمایش ها شروع شد، خدا گفت کاری می کنم تا چیزهایی که در دل مخفی کردید مشخص شود.
اولین کسی که لو رفت ابلیس بود. در قرآن داریم که ابلیس از کافران بود، و در زمان نفاقش آشکار گردید.
سپس از ما عهد گرفتند که عبودیت خدا را انجام بدیم.
حال سوال این است چرا ما آن عهد را به یاد نمی آوریم؟ چون اگر یادمان باشد همانند آن روز که بله گفتیم نفاق پیشه میکنیم. در واقع ما آمدیم تا مشخص گردد که بله ی اول ما از سر نفاق بود یا از سر رسیدن به عبودیت پروردگار.