دکتر نشست و گفت: که امروز بدتری!
پس از خدا بخواه که طاقت بیاوری

بابا نگاه کرد به بالا و آب شد
مادر سپرد بغض خودش را به روسری

گفتند: ” نا امید نشو! ما نمرده ایم
اینبار می بریم تو را جای بهتری”

حالم خرابتر شد و بغضم شکاف خورد
چرخید چشم خسته ی من سمت دیگری:

دیوار، قاب عکس… نسیمی وزید و بعد
افتاد روی گونه ی من ناگهان پری

خود را کنار عکس کشیدم کشان کشان
وا کردم از خیال خودم سویتان دری:

من بودم و سکوت و حرم- صحن انقلاب-
تو بودی و نبود به جز من کبوتری

لکنت گرفت قامت من بعد دیدنت
از هر طرف رسید شمیم معطری

ازمن عبور کردی و دردم زیاد شد
گفتم عزیز فاطمه من را نمی بری؟

گفتی بلند شو به تماشای هر چه هست…
دیدم کنار صحن نشسته ست مادری

فرمود: “در حریم منی یا علی بگو
برخیز تا به گوشه ی افلاک بنگری”

برخاستم …دو پای خودم بود…در مطب-
گرم قدم زدن شدم و سوی دیگری-

تکرار سجده ی پدری بود و آنطرف
تکرار “یا امام رضا” های مادری

دکتر نشست و دست به پاهای من گذاشت
دکتر به عکس خیره شده و گفت: محشری!

حاجب بروجردی قصیده ای زیبا در مدح امیرالمؤمنین، علی علیه السلام سرودند که شاه بیت آن این بود:

حاجب اگر محاسبه حشر با علی ست
من ضامنم که هر چه بخواهی گناه کن!

همان شب در عالم رؤیا مولا علی بن ابی طالب علیه السلام به خواب ایشان آمده و فرمودند؛

این بیت ات دو اشکال دارد:
اول) یعنی چه “اگر محاسبه با علی ست"؟
حتما محاسبه حشر باعلی ست…

دوم)) یعنی چه “من ضامنم هر آنچه بخواهی گناه کن"؟
چه طور این را میگویی؟ بگو “شرم از علی کن و کمتر گناه کن”
و بیت را اینطور اصلاح میکنند:

حاجب یقین محاسبه حشر با علی ست
شرم از رخ علی کن و کمتر گناه کن

میگویند سرزمین تو تکه ای از بهشت است …چه بهشتی !!!
.

که سلطانش گدایان درگهش را همچو آهوان از دنیا فراری، ضمانت میکند پای پل سرنوشت!
.
و چـــقــدر دلتنگ بهشت توام !…
.
هنوز هم مثل دوران کودکی عاشق صدای همهمه حرمم..
.
وقتی اسم تو همه جا می پیچد… .
بلند و آرام….
.
زنانه و مردانه !
.
دوست دارم بنشینم مقابل ضریح و دل بسپارم به تو ، گوش به زمزمه های زوّار و چشم به آیینه هایی که هزار تکه می کنند تن سنگین وجودم را !
.
دلم میخواهد یکی از نقاره زن های بالای گلدسته حرمت باشم و در هر بازدمم بلند و کشیده فریاد کنم
. “یا رضا(ع) …رضا … رضا…” ! .
و هنوز هم آرزویم این است که هر روز از باب الجواد(ع) اذن ورود بیابم و دست بر سینه خم شوم به احترامت….
.
هیچ کس را آشناتر از تو در تار و پود هستی سراغ ندارم…
. ای غریب خراسان یا ضامن آهو… .

تقدیم به ساحت مقدس
سیدالسادات الاعاظم حضرت احمدبن موسی الکاظم*(شاهچراغ)*

کاشف الغم دل من نیز کمی غم دارد
بغض کرده دلم اندیشه ی مرحم دارد….

ای که هستی کاشف الکرب زسیمای رضا
حرمت*پنجـــره فـــولاد*فقط کم دارد….
ـــــ ـــــ
زائران حرمت خیل ملائک باشند
مدح اوصاف شما قافیه ها کم دارد…

عالم و خادم و دربان که فراوان داری
شوق زائرشدن صحن تو آدم دارد…

جنس آب حرمت زمزم و تسنیم بود
طعم شیرو عسل و رایحه در هم دارد…

عطر خوش بوی حرم مست کند عالم را
که شمیم گل یاس و گل مریم دارد…

شهرمان هست پراز گنبد و گلدسته ولی
زائر*شاهچـــــراغ*فخر به عالم دارد….

بهر درمان و دوا آمده اند بیمـــــاران
تا شفاشان بدهی اذن تو را کم دارد….

گر شما دم بزنی مرده ی من زنده شود
دم عیسائیـــــتان ارث ز خاتـــــم دارد…

تو کریمی و کرم خانه ی تو شیراز است
نمی از این کرمت را فقط حاتـــــم دارد….

لطف و جود و کرم از وصف کریمان باشد
حضرت سید ســـــادات همه را هم دارد….

خواهرت هست کریمه خودتان نیز کریم
پس چه ناشکر بود هرکه اگر غـــم دارد….

روز جمعه است دلم باز حـــــرم میخواهد
کرمی، زائـــــرتان کـــــربـــــبلا کم دارد….

مشهد اگر که گنبد زرد طلا نداشت
باید نوشت کشور ایران صفا نداشت

کلا"تمام ثروتمان مشهد و قم است
بی این دو شهر مملکت ما بها نداشت

درماندگان ما به کجا داشتند امید
کشور اگر ز لطف تو دارالشفا نداشت

از سربلندی حرمت مدعی شدیم
بی تو وگر نه مملکت این ادعا نداشت

آقا قسم به عطرنسیم حریم تو
خاکت اگر نبود دل ما دوا نداشت

باید نوشت کشورمان کشور رضا است
قدری نداشت میهن ما گر رضا نداشت

شاید هزار بار فنا می شد از بلا
گر مادرت به خاک وطن اعتنا نداشت

دشمن تمام خاک وطن را گرفته بود
زهرا اگر که گوشه ی چشمی به ما نداشت

دست خالی آمدم دستم به دامانت رضا
کن کرم بر سائلت جانم به قربانت رضا

تا رسیدم بر در باب الجواد مشهدت
من شدم مبهوت این سیل گدایانت رضا

پنجره فولاد تو کرب و بلای دیگر است
جان به قربان حریم و صحن و ایوانت رضا

آمدم تا دست من را از کرامت پر کنی
چشم من خیره شده بر لطف و احسانت رضا

میگریم آنقدر که کمی وا شود دلم
در بین زائران شما جا شود دلم

بر بال کفتری دل خود را نوشته ام
باید کدام صحن تو انشا شود دلم ؟

یوسف اگر تویی جگر غرق خون کم است
کاری کن ای عزیز زلیخا شود دلم

آنقدر نذر کرده ام آقا که روز حشر
با دست پر محبتت امضا شود دلم

اکسیر کن مرا به عیار نگاه خود
چون طاق صحن کهنه مطلا شود دلم

“هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق”
عاشق شدم که حضرت عیسی شود دلم

دارد دوباره می ترکد بغض عاشقت
قدری بخند بلکه که خنثی شود دلم

مخفی شده ست کنج ضریح تو روح من
دست مدد بگیر که پیدا شود دلم

جز به دیدار حریمت دگرم مرهم نیست
هیچ کس غیر شما بر دل من محرم نیست

شهر جدت که مرا راه ندادند اما
بپذیرم؛ به خدا حج فقیران کم نیست

تشنه ی جرعه ای از آب زلال حرمم
که به هم پایه ی آن چشمه ی زمزم هم نیست

متوسل شده ام تا که بیایم مشهد
نکند بند دخیلم گرهش محکم نیست؟!

من که یک سال پیاپی نگهم سوی شماست
نرسیدن به ضریحت به خدا حقم نیست

همه امّید حیاتم، نفسی دیدن توست
باورم نیست حرم قسمت امسالم نیست

گر گرفتارم و محتاج ولی مطمئنم
که تو را دارم و آینده ی من مبهم نیست

گرچه دنیا همه زیباست ولی بی تردید
بهتر از صحن رضا در همه ی عالم نیست