«روزی رسد که صحنِ حسن‌ را بنا کنیم
.
در زیرِ قُبِّه اش همه با هم دعا کنیم»
.
یک گنبدِ بزرگ برای چهار قبر
.
برپا چو گنبدِ حرمِ سامرا کنیم
.
شکلِ مناره های حرم را موافقی
.
مثلِ مناره هایِ قشنگِ رضا کنیم؟
.
بالای قبرِ حضرتِ اُمّ‌البنین فقط
.
شایسته است «خانه‌ی سقّا» به پا کنیم
.
یک پنجره برای حرم جور می کنیم
.
اَمْراضِ لاعلاج در آن جا دوا کنیم
.
چون مُنْتـهای جود و سخا و کرامت است
.
انبوهِ زائرانْ همه حاجت‌روا کنیم
.
چون مسجدالنّبی به موازاتِ بابِ بَدْر
.
بابُ‌الجَمَل برای حرم رو‌به‌را کنیم
.
ذکرِ کتیبه های حرمْ یا‌محمّد و
.
زهرا، حسین، حیدر و یامجتبی کنیم
.
از بابِ قاسمش به حرم می رویم تا
.
إذنِ دُخول خوانده و او را صدا کنیم
.
هر سال و ماه و هفته زِ تقویم‌هایمان
.
روزِ زیارتیِ حسن را جدا کنیم
.
هر کس بخوانَد آیه ی «اِکْمالِ عشق» را
.
با یک برات راهیِ کرب و بلا کنیم

میلاد امام حسن مجتبی ع علیه السلام مبارک

تو که باشی دگرم میل به بارانی نیست
اشبه الناس به کردار تو انسانی نیست
ما گداییم و اگرچه که فراوانی نیست
و اگر رغبت بازار به ارزانی نیست
تا حسن هست ،غم ما غم بی نانی نیست
پشت اسم تو پر از هیبت و نام آوری است
سیرتت را همه گفتند که پیغمبری است
صورت خوشگل تو ، حسرت حور و پری است
سر بازار تو آنقدر پر از مشتری است
چار فرسنگی دکان تو دکانی نیست
نور روی تو به شب حس سحرگاهی داد
و به مداح تو انگیزه ی مداحی داد
نوکری تو به ما هیمنه ی شاهی داد
تو به آنی دل ما را به فنا خواهی داد
اثر جذبه ی عشق تو ولی آنی نیست
هر که از تو بسراید سخنش می ارزد
هر که سرباز تو شد سر به تنش می ارزد
هر که همشهری تو شد وطنش می ارزد
کوبه ی خانه ی تو کوفتنش می ارزد
در تمنای وصال تو پشیمانی نیست
آن کتابی که تفال نزدیدش حسن است
هر که افتاد به بن بست، امیدش حسن است
قفل قلب من بیچاره کلیدش حسن است

راست گفته اند …

عالَم از چهار عنصر تشکیل شده :

آب ،

آتش ،

خاک ،

هوا …

آبی که از تو دریغ کردند ،

آتشی که در خیمه گاهت افتاد ،

خاکی که شد سجده گاه و طبیب دردها ،

و هوایی که عمری است افتاده در دل ها …

خوشا گریه، نه این گریه
خوشا گریه ی یعقوب که نور بصرش رفت، چو روزی پسرش رفت…
خوشا قصه ی یعقوب که گرگان بیابانی و پیراهن خونین عزیزش همه کذب است…
خوشا چاه، همان چاه که یوسف به سلامت ز درش باز درآمد و نه یک قطره ی خون ریخت در آن جا و نه انگشت کسی گم شده آن جا و کنارش نه تلی بود نه تپه…و یعقوب ندیده است دمی یوسف در چاه…
خوشا قصه ی یعقوب، که گودال ندارد و آه از دل آن خواهر غم دیده که از روی تلی دیده که «الشّمر …»
عجب مجلس گرمی شده این جا……
همین کنج اتاقم که به جز من و به جز روضه ی ارباب، کسی نیست و انگار که عالم همه جمعند همین جا و انگار که این پنجره و فرش و در و ساعت و دیوار…
گرفتند دمِ حضرت ارباب:"حسین جان”
صلی الله علیک یا ابا عبدلله

اصلا این ماه عجب حال و هوایی دارد
رمضان در دلِ خود کرب و بلایی دارد

کامِ خشکیده و لب های ترَک خورده ی ما
در تبِ روضه ی تو شور و نوایی دارد

پای سجّاده ی اِحیا و مناجات و سحر
جز ولای تو دلِ ما چه دعایی دارد؟

بار ها عهد شکستیم و تو با ما ماندی
چه کسی جز تو چنین مهر و وفایی دارد؟

مال و جان؟… همسر و فرزند؟… قبول است آقا
کربلایی شدنِ ما چه بهایی دارد؟

دست می گیرد و دل می برد و می بخشد
این حسین کسیت که این گونه عطایی دارد؟

دلمان لک زده یک بار زیارت برویم
دلِ غمدیده ی ما نیز خدایی دارد

با لبِ تشنه و در گرمی ظهرِ رمضان
بردنِ نامِ تو آقا چه صفایی دارد

ﻣﻮﻱ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻋﺸﺎﻕ ﻣﺮﺗّﺐ ﻧﺸﻮﺩ
ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻌﺬّﺏ ﻧﺸﻮﺩ
ﻗﺴﻤﻲ ﭘﺎﻙ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻌﺠﺮ ﺯﻳﻨﺐ ﻧﺸﻮﺩ
ﺭﻭﺯ ﻣﺎ ﻗﺎﻋﺪﺗﺎً ﺑﻲ ﻏﻢ ﺍﻭ ﺷﺐ ﻧﺸﻮﺩ
ﻛﺎﺭ ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺑﺮﻓﻘﻂ ﺑﺎﺭﻳﺪﻥ
ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺠﺎﺩﮤ ﺷﺐ ﻧﺎﻟﻴﺪﻥ
ﺑﻲ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﺑﻴﺪﻥ
ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﭼﻴﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﺟﺮﻡ ﻭﺧﻄﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ
ﻏﻴﺮ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﺧﻄﺎ ﺑﺮ ﺩﻟﻢ ﺍﻧﺒﺎﺷﺖ ﻧﺸﺪ
ﻟﻄﻒ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﻬﺪﺍﺷﺖ، ﻧﺸﺪ
ﺩﺳﺖ ﻣﻬﺮﺵ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﻋﺸﻖ ﻓﻘﻂ ﻛﺎﺷﺖ ﻧﺸﺪ
ﻛﺎﺷﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻧﺸﺪ

ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻟﺘّﻮﺑﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭﺳﺖ، ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ
ﺁﺑﺮﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﻭﺳﺖ، ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ
ﻧﺎﻡﺍﻳﻦﺩﻭﺳﺖﭼﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖﺑﮕﻮﺋﻴﺪﺣﺴﻴﻦ
ﻛﺎﺭﺗﺎﻥ ﮔﺮﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻮﺳﺖ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪﺣﺴﻴﻦ…

نوكر نوشت :
هر چقدر اب و هوای حرمت گرم ،حسين
محفل سايه نشينان غمت گرم ،حسين
نرخ بازار به سود کرمت گرم ،حسين .
عالمی گرم دم توست دمت گرم ،حسین…