دست حیدر رفت بالا ، عرشیان دلباختند
از شعف در عرش اعلا حیدریه ساختند

دست حیدر رفت بالا ؛ چون غلامان اسیر
حضرت جبریل گفتا : یا علی انت الامیر

دست حیدر رفت بالا تا که دین کامل شود
آنچه که میخواست احمد عاقبت حاصل شود

دست حیدر رفت بالا ، بانگی آمد : ای رسول
سعیکم مشکور ، حالا حج تو گشته قبول

دست حیدر رفت بالا ، حاجیان همت کنید
یا علی گویید ، فورا با علی بیعت کنید

دست حیدر رفت بالا کینه ها ابراز شد
از همانجا دشمنی با مرتضی آغاز شد

دست حیدر رفت بالا دشمنی، دشمن آشکار شد
دست مظلوم مدینه بین کوچه بسته شد

دست حیدر رفت بالا حرمت مولا شکست
پشت درب خانه ، ملعون ، سینه ی زهرا شکست

دست حیدر رفت بالا ،با دلی زار و غمین
بعد زهرا سالها شد مرتضی خانه نشین

دست حیدر رفت بالا ،در مدینه مجتبی
آن عزیز فاطمه شد کشته ی زهر جفا

دست حیدر رفت بالا ،از لجاجت با علی
اربا اربا شد علی ابن حسین ابن علی

دست حیدر رفت بالا ، دست سقا شد قلم
در کنار علقه شد واژگون صاحب علم
دست حیدر رفت بالا ، قاسم گل پیرهن
از فرس افتاد ،له شد پیکر ابن الحسن

دست حیدر رفت بالا ،نیزه ها آمد فرود
هیچکس در قتلگه فکر دل زینب نبود ..

 یا علی نام تو بردم نه غمی ماند و نه همّی، بـابـی انـت و امـّی
گوئیا هیچ نه همی به دلم بوده نه غمّی، بـابـی انـت و امّـی

تو که از مرگ و حیات این همه فخری و مبـاهات، علی ای قبله حاجات
گوئی آن دزد شقی، تیغ نیالوده به سمّــی، بـابـی انـت و امّـی

گوئی آن فاجعه دشت بـلا هیچ نبودست، در این غم نگشوده است
سینه هیچ شهیـدی نخراشیـده به سُمّی، بـابـی انـت و امّـی

حق اگر جلوه با وجه اتـم کرده در انسان، کان نه سهل است و نه آسان
بخود حق کـه تـو آن جـلوه با وجه اتمـّی، بـابـی انـت و امّـی

منکر عید غدیر خم و آن خطبه و تنزیل، کر و کور است و عزازیل
با کـر و کـور چه عید و چه غدیری و چه خمّی، بـابـی انـت و امـّی

در تولا هم اگر سهو ولایت، چه سفاهت؟ اف بر این شم فقاهت
بی ولای علی و آل چه فقهی و چه شمّی، بـابـی انـت و امـّی

آدمی، جامع جمعیت و مـوجود اتم است، گر به معنای اعم است
تو بهین مظهر انسان، بـه معنای اعمـی، بـابـی انـت و امـّی

تو کم و کیف جهانی و به کمبود تو دنیا، از ثـری تا بـه ثریا
شر و شور است و دگر هیچ، نه کیفی و نه کمّی، بـابـی انـت و امّـی

چون بود آدم کامل غرض از خلقت آدم، پس بـه ذریّه آدم
جـز شمـا مهـد نبوت نبـود چیز مهمّی، بـابـی انـت و امّـی

عاشق توست که مستوجب مدح است و معظّم، منکرت مستحق ذم
وز تو بیگانه نیرزد نه به مـدحی نه بذمّی، بـابـی انـت و امّـی

بیتو ای شیر خدا سبحه و دستار مسلمان، شده بازیچه شیـطان
این چه بوزینه که سرها همه بسته به دمّی، بـابـی انـت و امّـی

لشکر کفر اگر موج زند در همه دنیـا، همه طوفان همه دریا
چه کند با تو که چون صخره صمّا و اصمّی، بـابـی انـت و امّـی

یا علی! خواهمت آن شعشعه تیغ زر افشان، هم بدو کفر سر افشان
بایدم این لمعان دیده، ندانم به چه لمّی، بـابـی انـت و امّـی

ابن عباس گويد:
 
 وَ اللّهِ ما سَمّینا عَلىَّ بِنَ أَبى طالِبٍ اَمیرَالمُؤمِنینَ حَتَّى سَمّاهُ رَسُولُ اللّهِ صلّی الله علیه و آله، کُنّا مارّینَ اَزِقَّةَ الْمَدینةِ یَوْما اِذْ اَقْبَلَ عَلىُّ بْنُ أبى طالِبٍ فَقالَ: اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا رَسُولَ اللّهِ وَ رَحْمَةُ اللّهِ و بَرَکاتُهُ، فَقالَ: وَ عَلَیْکَ السَّلامُ یا اَمیرَالمُؤمِنینَ، کَیْفَ اَصْبَحْتَ؟ فَقالَ: اَصْبَحْتُ وَ نَوْمى خَطَراتٌ وَ یَقْظَتى فَرَغاتٌ وَ فِکْرَتى فى یَوْمِ الْمَماتِ، قالَ ابْنُ عَبّاسٍ: فَعَجَبْتُ مِنْ قَوْلِ رَسُولِ اللّهِ صلّی الله علیه و آله فى عَلّىٍ فَقُلْتُ: یا رَسُولَ اللّهِ مَا اَلذَّى قُلْتَ فى اِبْنَ عَمّى؟ أَحُبّا لَهُ اَمْ شَیْئـا مِنْ عِنْدِاللّهِ قالَ: لا وَ اللّهِ ما قُلْتُ فیهِ شَیْئا اِلاّ رَأیْتُ بِعَینى، قُلْتُ وَ مَا الَّذى رَأیْتَ یا رَسُولَ اللّهِ؟ قالَ: لَیْلَةً اُسْرِىَ بى فِى السَّماءِ ما مَرَرْتُ بِبابٍ مِنْ اَبْوابِ الْجَنَّةِ اِلاّ وَ رَأیْتُ مَکْتُوبا عَلَیْهِ: عَلىُّ بْنُ اَبى طالِبٍ اَمیرُالمُؤمِنینَ مِنْ قَبْلِ أُنْ یُخْلَقَ آدَمُ بِسَبْعینَ اَلْفَ عامٍ؛
 

 به خدا قسم نام امیرالمؤمنین را براى على بن ابى طالب علیه ‏السلام ما بر نگزیدیم بلکه (براى اوّلین بار) خود پیامبر اکرم صلى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله او را به این نام‏خواند. روزى (به همراه پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله) از کوچه‏هاى مدینه مى‏گذشتیم که على بن ابى طالب از مقابل رسید و گفت: سـلام و رحمت و برکات او برتو باد اى رسول خدا، رسول خدا در پاسخ فرمودند:
درود بـرتو باد اى امیرالمؤمنین، چـگونه صـبح کردى؟ ایشان در پاسخ گفت:
صبح کردم در حالى که خوابم رو به هلاکت (مرگ) است و بیداریم چرتهائى است و اندیشه‏ام در باره روزمرگ است.
ابن عباس گفت: من از گفتار رسول خدا درباره على علیه ‏السلام تعجّب کردم و گفتم: اى رسول خدا درباره پسر عمویم چه چیزى فرمودید؟ آیا از روى دوستى و محبّت به او (امیرالمؤمنین) گفتى یا این که از پیش خداست؟
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند: نه به خدا قسم من در باره على چیزى جز آنچه با چشم دیدم نگفتم، گفتم: اى رسول خدا چه چیزى دیدى؟
حضرت فرمودند: شبى که مرا به معراج بردند به هیچ درى از درهاى بهشت نگذشتم جز این که دیدم روى آن نوشته بود: على فرزند ابوطالب از هفتاد هزار سال قبل از آفرینش آدم امیرمؤمنان است.
 
 بحارالأنوار، ج 37، ص 339

 امام صادق علیه السّلام به نقل از ابو امامه باهلی فرمودند :

 هنگامی که جدم امام حسین علیه السّلام متولد شد مردم گروه گروه جهت عرض تبریک به محضر پیامبر صلی الله علیه وآله و سلم میرسیدند:
 وقتی که منزل پر بود از جمعیت شخصی از بین مردم بلند شد و با زبان گلایه و اعتراض گفت :
 یا رسول الله من از علی گلایه دارم فرمود :
مگر از علی چه دیده ای گفت اول صبح خواستیم جهت تبریک خدمت برسیم علی مانع شد و مدتی ما را معطل کرد و گفت هم اکنون صد و بیست و چهار هزار ملک از ملائکه هر کدام به نیابت از قوم و قبیله خود جهت عرض تبریک به من در منزل هستند علی چگونه عدد دقیق ملائکه را میداند و چگونه اینهمه ملک را شمرده است

  حضرت در حالی که تبسمی بر لب داشتند رو به امیر المؤمنین کردند و فرمودند :
از کجا عدد دقیق ملائکه را دانستی؟؟

 حضرت عرضه داشت :
بابی انت و امی یا رسول الله سمعت مأة الف لغه و اربعة و عشرین الف لغة فعلمت انهم ماة و اربعة و عشرون الف ملک قال رسول الله ص زادک الله علما و حلما یا ابا الحسن
 
 فرمود چون ۱۲۴۰۰۰ زبان مختلف شنیدم که به من تبریک گفتند ومن هم با زبان خودشان از آنها تشکر کردم فهمیدم آنها ۱۲۴۰۰۰ ملک هستند

 أللهُـمَّ صَلِّ عَلی مَولانَــا عَــلـیٍ أمیـرالمُؤمِنین وَآل بَیتِهِ ألطَیِّبینَ ألطاهِرین وَ ألأئِمَةِ ألمَعصوُمینَ مِن وُلدِه وَ ألعَن أعدائِهِم وَ مُخالِفیهِم وَمُنکرِ فَضائِلِهم إلی یَومِ ألقیـامَة

 بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏40، ص: 170
 مناقب آل أبي طالب عليهم السلام (لابن شهرآشوب)، ج‏2، ص: 55
 تسلية المجالس و زينة المجالس (مقتل الحسين عليه السلام)، ج‏1، ص: 321

ما مسلمانیم و مُهر وحدت ما یا علی است

وحدت آن دارد که او را رهبر و مولا علی است

چیست وحدت؟ چنگ بر «حبل‌المتین» حق زدن

ای تمام مسلمین حبل‌المتین تنها علی است

تفرقه یعنی جدا از دامن حیدر شدن

متحد باشید ای یاران امام ما علی است

در سپهر وحدت و ایمان و عشق و اتحاد

محور توحید و خورشید جهان‌آرا علی است

من کی‌ام تا نفس پیغمبر امام ما شود

فاش می‌گویم امام حضرت زهرا علی است

ما تمـام عمـر بـا قـرآن و عترت زیستیم

نیستیم آن دم که در خطّ ولایت نیستیم

کیست احمد؟ شهر علم کبریا و در: علی است

باطن و ظاهر علی، اول علی، آخِر علی است

دست و شمشیر خدا، چشم خدا، وجه خدا

نص قرآن است آری، نفس پیغمبر علی است

آن دو تن باید که بگریزند از میدان جنگ

تا شود معلوم تنها فاتح خیبر علی است

فتح بدر و فتح خیبر حقِ شیرِ داور است

الفرار ای روبهان از معرکه، حیدر علی است

گر شوی غافل به سوی این و آنت می‌برند

ای برادر راه خود را گم نکن، رهبر علی است

«میثما» نه شافعی نه مالکی نه حنبلی

بعـد پیغمبر فقط مـولا علی مولا علی

امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام

لَمّا خُوِّفَ مِن الغِيلةِ :

و إنَّ عَلَيَّ مِن اللّه ِ جُنّةً حَصِينةً ،

فإذا جاءَ يومي انفرَجَتْ عنّي و أسْلَمَتْني،

فحينَئذٍ لا يَطِيشُ السَّهْمُ ، و لا يَبرأُ الكَلْمُ

امام على عليه السلام ـ چون او را از كشته شدن ناگهانى (ترور شدن) ترساندند ـ فرمود :

خداوند براى من حفاظى محكم قرار داده است

و چون روز [مرگ ]من فرا رسد،

آن حفاظ كنار مى رود و مرا تسليم [مرگ ]مى كند،

در آن هنگام، نه تير به خطا مى رود و نه زخم بهبود مى يابد.

نهج البلاغة : الخطبة ٦٢

علی شاه
علی ماه
علی راه
علی نصر من الله
علی زمزمه ی هر دل آگاه

علی حصن حصین است
علی عین یقین است
علی جبل متین است
علی برهمه خلق امیرالمومنین است

علی کاشف هر غم
علی بر همه مرهم
علی ذکر لب عیسی بن مریم

على هستی خاتم
علی برگ برات همه ی خلق ز آتش و جهنم

علی اصل وجود است
علی روی سجود است
علی معدن جود است

علی راز و نیاز است
علی سوز و گداز است
علی محرم راز است

علی مهر قبولی نماز است
علی صوم و صلات است
علی برگ و برات است

علی حج و زکات است
تجلی صفات است
علی باب نجات است

علی حی و ممات است
علی رمز عبور و مرور از رو صراط است
علی ساقی کوثر که همان آب حیات است…

فقط حیدر کرار امیرالمومنین است

امام امیرالمؤمنين علی‌علیه السلام فرموده است:

«أَنَا التِّجارَةُ المُرْبِحَةُ الْمُنْجِیةُ مِنَ الْعَذابِ الْأَلِیمِ الَّتِی دَلَّ عَلَیها فِی کِتابِهِ، فَقالَ:

[ «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا هَلْ أَدُلُّکُمْ عَلی تِجارَةٍ تُنْجِیکُمْ مِنْ عَذابٍ أَلِیمٍ»؛]
( سوره صف، آیه 10.)

«من همان تجارت پرسود و نجات دهنده از عذاب دردناک هستم که آیه شریفه در باره آن فرموده است:

[ ای کسانی که ایمان آورده‌اید! آیا شما را به تجارتی راهنمایی کنم که شما را از عذاب دردناک رهایی می‌بخشد؟!».]

(بحارالانوار، ج 24، ص 330.)