بعضی آدم ها یه جوری اند.انگار آدم را فقط یاد خدا می اندازند. پیش شون یه طور دیگه می شی ،اصلا پیش شون خوب می شی.

یک کششی دارند، یک جاذبه و دافعه ای که انگار پیش شون همه خوبی ها جذبت می شه و همه بدی ها دفع.
کاش دور و بر آدم پر باشه از این خوبها.

ورود و حضور این آدم های رنگ خدا را به زندگی مون جدی بگیریم.

گاهی هم لازمه خودمون دنبال شون بریم. روی زندگی شون دقیق بشیم.روی افکار و عمل کردشون.

نزدیک شدن به رنگ خداها،رنگی مون می کنه. و به خدا نزدیک تر خواهیم شد