ایت الله بهجت (ره)

حوادثی که اتفاق می‌ افتد، نتیجه‌ کارهای ماست که بر سر ما می‌ آید: “وَ ما اصابَکُم مِن مُصیبَة فَبِما کَسَبت اَیدیکُم"(يك) “هر مصیبتی به شما می‌ رسد، به واسطه‌ اعمال شما است.” آیا نباید به فکر باشیم و از گناهان گذشته که باعث این همه بلاها و مصیبت‌ ها شده است توبه کنیم؟

ولی ما توبه نمی‌ کنیم، چون کارهای خود را بد نمی‌ دانیم، و به خود و کارهای خود خوش بین هستیم! آیا در این حوادث و گرفتاری‌ ها که از هزار سال پیش به ما خبر داده‌اند، نباید شرح صدر پیدا کنیم و همان طور که دستور داده‌ اند باشیم؟! که فرموده‌ اند: “تَمَسَّکوا بِالاَمرِ الاَوّل."(دو) “به دستور اول تمسّک بجویید (و عمل کنید.)”

یعنی این که به یقینیات اعتقاد داشته باشیم و به واضحات و ضروریات دینی عمل کنیم، و در موارد شک و تردید احتیاط نماییم. و نیز در مثل این زمانه که اهل ایمان به بلاهای فراوان مبتلا هستند، چنان که دستور داده‌ اند، دعای فرج را زیاد بخوانیم. (يك) سوره‌ی شوری، آیه‌ 30 (دو) بحارالانوار، ج 52، ص 133
همان، ج 2، ص 139.