قال َحُسَیْنِ بن علی علیه السلام: النّاسُ عَبیدُالدُّنْیا، وَ الدّینُ لَعِبٌ عَلى ألْسِنَتِهِمْ، یَحُوطُونَهُ ما دارَتْ بِهِ مَعائِشَهُمْ، فَإذا مُحِصُّوا بِالْبَلاء قَلَّ الدَّیّانُونَ.

فرمود: افراد جامعه بنده و تابع دنیا هستند و مذهب، بازیچه زبانشان گردیده است و براى إمرار معاش خود، دین را محور قرار داده اند 

و سنگ اسلام را به سینه مى زنند

پس اگر بلائى همانند خطر ـ مقام و ریاست، جان، مال، فرزند و موقعیّت، …

انسان را تهدید کند، خواهى دید که دین داران واقعى کمیاب خواهند شد.
محجّة البیضاء: ج 4، ص 228، بحارالأنوار: ج 75، ص 116، ح 2.