طوری از «ولیِ خدا» دفاع کنیم که کسی جرأت نکند در نزد ما به او بی‌احترامی کند
.
خدایا! نیش عقرب‌هایی که در اثر سکوت ما، در اثر حُبّ جاه ما، در اثر دفاع نکردن ما از ولیّ خودت برای ما واجب شده، بر ما ببخش، آن نیش عقرب‌ها را به ما نزن!
ان شاءالله که شما هیچ وقت ساکت نبودی مگر کسی جرأت می‌کند پیش تو به ولیّ خدا بی‌احترامی کند؟
بگذار در فامیل همه بشناسندت نه اینکه بد برخورد کنی و جسارت کنی،
نه با منطق می‌ایستی آبروی سخن غلط را می‌بری؛ می‌گویی چرا حرف ظالمانه می‌زنی؟
حالا طرف بهت بگوید ما که کسی نیستیم، اینجا بگذار گفت‌وگویمان را بکنیم بگو
کسی نیست یعنی چه؟ کسی هست، حرف بی‌ربط زدید.
قربانی کردن آبرو در راه خدا، در زندگی فردی یکی از تکلیف‌هایی است که بدنۀ جامعه را شبیه قله‌های نوری می‌کند که کوهستانی از آن مؤمنین «کالجبل الراسخ» تحویل آقا امام زمان(ع) می‌دهد
و آنوقت حضرت تشریف‌فرما می‌شوند چرا نیایند؟
دیگر من اگر بخواهم از داستان‌های اولیای خدا بگویم باید همین‌جوری در این زمینه زیاد بحث بکنیم.
در خصوص همین «چرا نیایند؟»
حضرت آیت‌الله العظمی بهجت رضوان خدا بر او باد مگر نمی‌فرمودند
اگر چند هزار نفر ما آدم حسابی بشویم چرا حضرت نیاید؟»
خب شاخصه‌های آدم حسابی چیست؟ همین‌هاست.

استاد پناهيان

اگر باور کنیم هر امتحانی که از ما گرفته می‌شود تأثیرات آن تا ابد باقی خواهد ماند و ما برای همیشه در دنیا و آخرت با نتیجۀ این امتحانات زندگی خواهیم کرد، قبولی در یک امتحان را هم از دست نخواهیم داد؛ نباید بترسیم! 

کافی است از خدا کمک بگیریم آنگاه بی‌شک در همه امتحانات قبول خواهیم شد
 

ظاهر و باطنت را یکی کن…

یک رنگ باش با همه مهمتر از همه با خودت…

هیچ رنگی بالاتر از یک رنگی نیست…

انسانهای صد رنگ همیشه هراسانند…

از این شاخه به آن شاخه, هیچوقت هم آرامش را حس نخواهند کرد…

اما باید بدانند

(دست بالای دست بسیار است)

تواضع این نیست که آدم خود را در برابر دیگران و یا نسبت به آنها ضعیف بداند، این عجز است! تواضع، ارزشش به آن است که قدرتمند باشی و از امتیازات خود آگاه باشی و تکبر نکنی؛

آدم‌هایی که در اثر احساس ضعف تواضع می‌کنند مانند متکبرین از چشم خدا می‌افتند و موجب قدرت گرفتن متکبران می‌شوند

گردش فصل‌ها برای حیات مادّی یک امرِ طبیعی است، ولی انسان می‌تواند انتخاب کند که همیشه در بهار باقی بماند

و هیچ‌گاه فصل زمستان را در روح خود تجربه نکند دوران پیری، زمستان جسم انسان است ولی می‌توان بهار باطراوات جوانی را در دل حفظ کرد؛

تنها چیزی که دل آدم را پیر می‌کند، دوست داشتن دنیا است‌

اگر محدودیت‌های دنیا را باور کنیم زندگی راحت‌تری خواهیم داشت، اگر تلخی‌های دنیا را باور کنیم زندگی شیرین‌تری خواهیم داشت،

اگر قیامت و حساب و کتاب را باور کنیم شدیداً سرگرم تنظیم پرونده اعمال‌مان خواهیم شد و دائماً به دنبال افزایشِ امتیازات‌مان می‌شویم و از این سرگرمی لذت خواهیم برد‌!

تمام داستان زندگی انسان در دوست‌‌داشتن خلاصه می‌شود؛ چیزهایی را دوست داریم که نداریم

و به دنبال به‌دست‌آوردن‌شان‌ هستیم، و چیزهایی را دوست نداریم که مجبور به تحمل‌‌شان هستیم!

باید قبل از آنکه بخواهیم به‌دنبال دوست‌داشتنی‌ها باشیم تکلیف خودمان را با نحوۀ علاقمندشدن‌مان روشن کنیم.

غم‌‌ها و شادی‌های دنیا برای سرگرم کردنِ کسانی است که مشغول خدا نیستند اگر این سرگرمی‌ها وجود نداشته باشند آدم‌ها یا حوصله‌شان سر می‌رود یا به جان هم می‌افتند، اگرچه برای آنها که مشغول خدا هستند هم غم‌ها و شادی‌های رایج وجود دارد تا معلوم شود چقدر در ارتباط‌‌شان با خدا صداقت دارند