اگر آدم عاشق خدا باشد دائماً به ذکر او خواهد بود، ولی این عاشقی به سادگی به دست نمی آید! تا رسیدن به این عاشقی باید خود را در فضای ذکر خدا با اصرار و مداومت نگه داریم و از غفلت و فرار ذهن جلوگیری کنیم، و پس از هر غفلتی دوباره به یاد او بازگردیم؛ در این راه نباید خسته شویم!

کسی که خدا او را دوست داشته باشد زیاد به او فرصت ثواب می‌دهد و فرصت گناه زیاد به او نمی‌دهد، مگر اینکه مطمئن باشد خطا نخواهد کرد؛ خدا چه کسی را دوست دارد؟ کسی که از فرصت گناه سوء استفاده نمی‌کند، خدا چه کسی را بیشتر دوست دارد؟ کسی را که از کمترین فرصت ثواب بیشترین استفاده را می‌کند

غم، علامت یک نقص بزرگ در روح انسان است! غمِ بیمارکننده و کسالت‌آور نتیجۀ نداشتن دلخوشی‌های معنوی است.

تمام دلخوشی‌های معنوی انسان خودِ خداست و دیدار اولیاء خدا و حضور در بهشت و رضوان الهی و نیز انجام کار و عبادت مخلصانه برای خدا؛ دائماً روح ما نیازمندِ نشاط معنوی است

از اركان زندگی بهتر همراهی کردنِ خواست خدا و مقدرات الهی است. منتها مراقب باشید که یک‌وقت در اثر این بحثِ ما-دربارۀ نقش مقدرات الهی در زندگی انسان- کسی جبری‌ مسلک نشود و نگوید: «پس ما بی‌اختیار هستیم و همۀ کارها در دست خداست!». اینکه «کجاها اختیار در دست خودمان است؟

چه‌مقدار از کارها در دست خودمان است و چقدرش در دست خداست؟» بحث حساسی است که در روایات بر حساسیت آن تأکید شده است. بحث دربارۀ «لحظه‌های آزادی» انسان یک بحث بسیار پیچیده است.

در اینجا فقط همین‌مقدار می‌توانیم بگوییم که زندگی، تعاملی است بین ارادۀ ما و ارادۀ پروردگار عالم و در نهایت هیچ چیزی از ارادۀ مطلق پروردگار عالم خارج نیست.

حتی توجه به همین موضوع که «خدا هست و بر ما قدرت دارد» خیلی از مسائل را حل می‌کند و باعث می‌شود زندگی ما بهتر شود. توجه به اینکه لااقل بخشی از زندگی ما تحت مقدرات الهی است،

زندگی را بهتر می‌کند. حالا تصور کنید که اگر این مقدرات الهی با زندگی ما همراهی کند، چقدر زندگی ما بهتر می‌شود.

کسی که خدا او را دوست داشته باشد زیاد به او فرصت ثواب می‌دهد و فرصت گناه زیاد به او نمی‌دهد، مگر اینکه مطمئن باشد خطا نخواهد کرد؛

خدا چه کسی را دوست دارد؟

کسی که از فرصت گناه سوء استفاده نمی‌کند، خدا چه کسی را بیشتر دوست دارد؟

کسی را که از کمترین فرصت ثواب بیشترین استفاده را می‌کند

انسان زندگی می‌کند برای اینکه به خواسته‌هایش برسد اما در متن رسیدن به این خواسته‌ها، یک اتفاقی در زندگی انسان می‌افتد که باید حواسش به این اتفاق باشد و آن را مدیریت کند و آن اتفاق «پذیرش محدودیت‌هاست». به عنوان مثال، شما در بازی فوتبال تمام تلاش خود را صرف می‌کنید که گل بزنید اما در عین حال، محدودیت‌ هایی را هم در این بازی می‌پذیرید. مثلاً «خط زمین فوتبال» محدودیتی است که همه باید بپذیرند. لذا اگر توپ از زمین بازی بیرون رفت، دیگر کسی چانه نمی‌زند که «اوت نگیر و بگذار به بازی ادامه بدهم، نزدیک بود گُل بزنم»!
این مستطیل سبز فوتبال یک نمایی از زندگی ما است؛ در زندگی ما هم یک محدودیت‌هایی هست. می‌دانید کدام جوان‌ ها، جوان‌های آماده‌ای برای زندگی نیستند؟ جوان‌هایی که انگیزۀ قوی برای زندگی ندارند. و دوم؛ جوان‌هایی که حاضر نیستند محدودیت‌های زندگی را بپذیرند.
بعضی از جوان‌ها معلوم نیست در کدام مدرسه یا کدام خانواده تربیت شده‌اند! چون اینها حاضر نیستند هیچ محدودیتی را بپذیرند! اینها وقتی با محدودیت‌ها مواجه می‌شوند، اعصاب‌شان خُرد می‌شود. چنین فردی، آماده برای زندگی نیست.

اگر آدم عاشق خدا باشد دائماً به ذکر او خواهد بود، ولی این عاشقی به سادگی به دست نمی آید!

تا رسیدن به این عاشقی باید خود را در فضای ذکر خدا با اصرار و مداومت نگه داریم و از غفلت و فرار ذهن جلوگیری کنیم، و پس از هر غفلتی دوباره به یاد او بازگردیم؛ در این راه نباید خسته شویم!

نباید بگوییم: «در کنار دینداری، باید به زندگی هم بپردازیم!» این درست نیست؛ مگر دین به ما دستور نمی‌دهد که به زندگی بپردازیم و زندگی خودمان را بهبود ببخشیم؟!

دین در این مسیر، هم دستورات خوبی به ما می‌دهد و هم اینکه به ما انگیزه می‌دهد. یعنی اگر شما می‌خواستی صرفاً برای ثروتمند شدن و رفاه خودت، کار و تلاش کنی، حالا برای خدمت به دین و بقاء اسلام و تقرب الی ‌الله، این کار را انجام می‌دهی. هم‌ اینکه وقتی دیندار باشی و با انگیزۀ دینی حرکت کنی، اگر به نتیجه هم نرسی، احساس شکست و احساس افسردگی نخواهی کرد. اگر به نتیجه نرسیدی می‌گویی: الحمدلله من وظیفه‌ام را انجام دادم و مطمئن هستم که در کار کردن، کم نگذاشته‌ام

این اشتباه است که ما فکر کنیم: «زندگی خوب را آن زن و شوهری دارند که به همدیگر شدیداً علاقه دارند» پس چرا اکثر خانواده‌ها این‌طور نیستند؟ شاید اساساً ما آدرس را اشتباه گرفته‌ایم! البته من نمی‌گویم که زن و شوهر ها نباید به همدیگر علاقه داشته باشند و نمی‌گویم که علاقۀ زن و شوهرها به همدیگر ارزش ندارد. بلکه ما داریم از علاقه‌ای بسیار بالاتر از این علاقه صحبت می‌کنیم. علاقه‌ای که از علاقۀ مادر به فرزند هم بالاتر است.

اینکه می‌گوییم زندگی باید با عشق و علاقه باشد، منظورمان این علاقه‌هایی نیست که انسان‌ها نسبت به همسر، فرزند، شغل، رشتۀ تحصیلی یا کاسبی موفق دارند. ما داریم از عشق و علاقه‌ای فراتر از این علاقه‌های معمولی صحبت می‌کنیم که آن هم فقط یک نوع است

همان‌ عشقی که گفت: «به جهان خرّم از آنم که جهان خرّم از اوست؛ عاشقم بر همه عالم ککه همه عالم از اوست»( سعدی)