تربيت جامعه مهدي ياور
در جوامع كنوني ما، زنان نيمي از جمعيّت جامعه را تشكيل مي‌دهند و به طور مستقيم بر نيم ديگر آن، تأثير‌گذار هستند. زن مهدي ياور اگر بتواند، خود و خانواده‌ي خود را طبق آنچه گفته شد، در مسير زمينه سازان ظهور امام عصر(ع)، تربيت نمايد؛ به طور مستقيم جامعه‌ي خود را براي ياري امام زمان(ع)، هدايت و تربيت كرده است. امّا با توجه به دشمنان بي‌شمار حضرت حجّت(ع) و برنامه‌ها و دام‌هاي آن‌ها جهت انحراف شيعيان از مسير صحيح مهدويت، لازم است زن منتظر از نظر اجتماعي و تربيت جامعه در چند خصوص ديگر نيز تلاش كند تا به كمك مهدي ياوران ديگر بتواند، جامعه‌ي خود را آماده‌ي ظهور حضرت مهدي(ع) نمايد.
يكي از مهمترين مواردي كه در تربيت جامعه‌ي مهدي‌ياور بايد به آن توجّه داشت؛ دشمن شناسي و مبارزه با دشمنان حضرت مهدي(ع) است. چه بسا افرادي كه مي‌خواهند خوب باشند، منتظر واقعي باشند و يار دلبسته‌ي حضرت مهدي(عج) باشند ولي عدم تاب در مقابل هجوم باطل، آنان را از پاي درآورده و به جاي تسليم در مقابل ولي خدا، تسليم در برابر دشمن خدا مي‌شوند. معرفت خدا و اعتقاد به توحيد، وقتي به كمال مطلوب مي‌رسد كه بساط باطل جمع شود. چرا كه اگر بهترين و خوشبوترين عطر در كنار لجن‌زار استشمام شود، بوي لجن، طراوت و خوشبويي عطر را مي‌گيرد … . مهمترين ياران باطل كه دشمنان زن منتظر را تشكيل مي‌دهند؛ شياطين و دستياران او و نفس خود انسان است. … براساس روايات رسيده، شيطان از لحظه‌‌ي سرپيچي در مقابل فرمان خدا تا روز قيام حضرت مهدي(ع)، زمين را عرصه‌ي تاخت و تاز خود مي‌نمايد؛ لذا هميشه شيطان و شيطان صفتان، يكي از موانع جدّي در برابر ظهور بوده‌اند.[1]
از آن‌جايي كه ظهور مبارك امام عصر(ع)، ناقوس مرگ ابليس و انهدام سپاه او را به صدا در خواهدآورد، طبيعي است كه شيطان و لشكريان او تمام تلاش و توان خويش را براي به تعويق انداختن وقت ظهور و بازداشتن مردم از توجّه به امام عصر(ع) به كار گيرند … . بدون اغراق مي‌توان جاهليت مدرن را در دوران آخرالزمان، اوج موفقيت شيطان دانست. آن جا كه شيطان توانست نيروهاي خود را چنان سامان دهي كند كه انسان در نهايت طغيان‌گري، خود را به جاي خدا نشانده و بي‌نيازي خويش را از هر پروردگاري اعلام نمايد. اين سركشي و جهالت چنان قدرتي يافته كه حتي عدّه‌اي به صورت علني به پرستش شيطان اقدام مي‌كنند. چنين طغيان علني و صريح با چنين وسعت و دامنه‌اي را به سختي بتوان در عصر تاريخي ديگري يافت نمود. [2]
در سال‌هاي آغازين قرن بيستم، برخي از عناصر فاسدالاخلاق با اتكا به گرايش‌ها و نظريات توراتي و پروتستاني، به طورمخفيانه، جريان شيطان‌پرستي را با ويژگي‌هايي چون: گناه‌گرايي، قتل، تجاوزات جنسي، نابودكردن اصول اخلاقي، بي‌توجّهي به مسائل توحيدي و … پايه‌گذاري كردند[3]. متأسفانه نمادهاي اين مفسدان في‌الارض، بين جوانان جامعه‌ي ما، ترويج مي‌یابد و با موسيقي‌هاي تند و جذّاب، غافلان را به سمت پوچ‌گرايي و خرافي‌گري، سوق مي‌دهد. از نمادهاي معروف آنان: ستاره‌صبح يا پنتاگوم، عدد 666 به عنوان شماره تماس تلفن شيطان، صليب وارونه، چشمي كه در حال نگاه كردن به همه‌جاست، سر بُز[4] … مي‌باشد كه گاهي افراد نا آگاه از آن استفاده مي‌كنند بدون آنكه از فلسفه‌‌ي وجود آن خبر داشته باشند.
از ديگر دشمنان مهدويت، سردمداران كفر و استعمار‌گران قدرتمند جهان هستند. «اگر در عصر حاضر مي‌بينيم كه فرهنگ غربي با استفاده از سيطره‌ي تبليغاتي خود، تمام اهتمام و عزم خويش را جهت تحريف فرهنگ مهدويت به كار گرفته و سعي مي‌كند با ارائه شخصيتي خشن و وحشتناك از امام زمان(ع)، اذهان مردم جهان را نسبت به آن وجود سراسر خير و رحمت، مخدوش نمايد، به خاطر وحشتي است كه از برپايي حكومت عدل الهي آن حضرت دارد. آنان به خوبي مي‌دانندكه ظهور حضرت مهدي(ع) و برپايي حكومت عدل و حقّ، به معني خاتمه‌ي حكومت استكباري و شيطاني آن‌هاست و بدين جهت با بهره‌گيري از تمامي امكانات، سعي در جلوگيري از ظهور آن منجي دارند. برائت از فرهنگ غرب، به عنوان مظهر و نماد نفوذ شيطان و مانع شدن براي ورود اين فرهنگ در مرز و بوم ما، يكي از رسالت‌هاي جدّي بانوان منتظر است. آنان با مرزباني از مرزهاي اعتقادي و فرهنگي خانه‌هايشان به عنوان مدير خانه، مي‌توانند بهترين گام را در مقابله با شيطان بردارند[5]»
از آن‌جا كه مسأله‌‌ي مهدي (ع) موعود و قيام و انقلاب جهاني او و اين كه پس از ظهور جهان را كه پر از ظلم و جور شده، پر از عدل و داد مي‌كند، به طور مكرر از زبان پيامبر(ص) و حضرت علي(ع) و همه امامان ذكر شده و از امور قطعي انكار ناپذير است؛ از همان قرن اوّل، سوء استفاده از اين نام و ادّعاي دروغين مهدويت آغاز شد. يعني عدّه‌اي خود را همان مهدي موعود دانسته و يا جمعيتي به مهدي موعود بودن شخصي، اعتماد پيدا كردند؛ با اينكه آن شخص چنين ادعايي را نداشت بلكه آن را انكار مي‌كرد … . كیسانيّه، نخستين گروهي هستند كه در قرن اول هجري، پس از شهادت امام حسين(ع) به محمّد حنفيّه يكي از پسران حضرت علي(ع) گرويدند و او را مهدي موعود مي‌خواندند؛ حتّي پس از مرگ او قائل شدند كه او زنده است و در كوه رضوي بين دو شير قرار گرفته است … در قرن 19 و 20 ميلادي، استعمار پير، انگلستان و روسيه‌ي تزار، دست به دست هم دادند و به مهدي‌سازي پرداختند كه محصول آن، بابيّت و بهانيت در ايران بود.[6]
از سوي ديگر، «دشمنان فرهنگ مهدويت، براي دستيابي به اهداف شوم خود، با گسترش انديشه‌هاي خرافي و جريانات انحرافي، سعي در تخريب فرهنگ مهدويت دارند. بالأخص اينكه اينگونه جريانات، غالباً در محافل خانم‌ها جايگاه مناسب‌تري براي رشد و توسعه دارند و دشمن از اين بستر براي گسترش انديشه‌هاي خرافي به خوبي بهره‌ می جويد. از اين رو يكي از رسالت‌هاي اساسي زنان منتظر، مقابله با اين گونه جريانات از روي بصيرت و آگاهي است و بايد همچون سربازي جان بركف از نظام‌ اعتقادي فرهنگ مهدوي دفاع نمايند و عرصه را براي تاخت و تاز دشمنان فرهنگ مهدويت با درايت و بينش خود، تنگ نمايند.[7]». زن مهدي‌ياور بايد با كسب اعتقاد و شناخت عميق نسبت به مسائل فرهنگ مهدويت، هرجا با خرافه‌پرستي و ادعاهاي دروغين و ساختگي مواجه شد، به مبارزه و مقابله با آن بپردازد.
مدّعيان دروغين مهدويت، در چند خصلت و ادّعا، مشترك هستند كه زن مهدي‌ياور مي‌تواند با توجه به اين وجوه مشترك ، آن‌ها را تشخيص دهد و به افشاي صورت نازيباي باطني آن‌ها بپردازد. وجوه مشترك مدعيان دروغين عبارت است از: 1- ادعاي مشاهده يا ارتباط با ائمه اطهار(ع) 2- ادعاي ارتباط با عوالم غيب و ملكوت 3- ادعاي مهدويت و تعيين تاريخ ظهور 4- ادعاي پيامبري و نبوت 5- ادعاي داشتن شعور كيهاني، علوم باطني و انرژي عوالم هستي 6- ادعاي رفع حاجات و مشكلات ديگران با دادن انواع طلسم 7- ادعاي داشتن موكّل، همزاد، جن و … 8- ادعاي خواندن درون ديگران از طريق طالع‌بيني9- ادعاي پيشگويي وآينده‌نگري رويدادهاي طبيعي مانند زلزله10- ادعاي داشتن مقام آسماني[8]
دوّمين گام مهمي كه زن مهدي ياور بايد در جهت تربيت جامعه‌ي مهدوي، پس از دشمن‌شناسي بردارد، بصيرت افزايي عمومي از راه‌‌هاي مختلف است. زن مهدي‌ياور اگر داراي موقعيت اجتماعي است بايد از اين فرصت استفاده كرده و به آگاهي بخشي و بصيرت افزايي بپردازد و اگر در خانواده نقش اساسي دارد بايد در همان سطح خانواده‌ي خود، اعضاي خانواده را به عنوان عضوهايي از جامعه، بصيرت ببخشد تا جامعه‌اش در برابر فتنه‌هاي آخرالزمان نشكند و منحرف نشود.
مناسب است در مقام بصيرت‌افزايي نگاهي به تاريخ عاشورا و نقش پررنگ زنان در اين واقعه مهم و اساسي داشته باشيم. واقعه‌ي كربلا، واقعه‌اي ساده و جزيي نيست بلكه از پر آشوب‌ترين حوادث جهان است كه اثرات عاطفي، تربيتي، سياسي، نظامي و حتي اجتماعي آن تا قيام قيامت وجود خواهد داشت … اگر ما اسلام را زنده‌ي اين مبارزه و تلاش بدانيم، بايد سهمي عظيم در آن براي زنان قائل شويم … تاريخ عاشورا نشان داد كه زن هم مي‌تواند در جهت نيل به والاترين مقام انساني، همپاي مردان و شهيدان اسلام، گام بردارد و به پيش برود و براي تجديد بناي اسلام و قرآن و آيين راستين، قيام كند و مجاهدتي چشم‌گير و ثمر بخش داشته باشد … [زنان عاشورا] اگر چه زن بودند ولي در زمره‌ي قائدان و پيشوايان جهانند، از آن بابت كه توانستند؛ نهضتي را به پايان برسانند و پيام فوق‌العاده‌اي را از شهادت بزرگترين انسان‌هاي تاريخ به جهانيان ابلاغ كنند.[9]
زن مهدي ياور بايد با الگوگيري از حضرت زينب كبري(س) و ديگر زنان حماسه ساز در عاشورا كه در هر منزل به آگاهي بخشي و بصيرت افزايي مردم غافل مي‌پرداختند؛ در زمينه‌ي مهدويت به آگاه ساختن توده‌‌هاي مردم بپردازد و با آماده سازي افكار عمومي، زمينه‌ي ظهور حضرت مهدي(ع) را فراهم سازد.
از نظر تربيت جامعه، زن مهدي ياور بايد توجّه داشته باشد كه مبناي كار دولت كريمه‌ي حضرت صاحب‌الزمان(ع) جذب حداكثري و دفع حداقلي است. پس بايد تلاش خود را به كار برد تا ياران و عاشقان بيشتري را از راه‌هاي مناسب جذب كند و مراقب باشد با انجام كارهاي ناشايست يا بي‌جا، كسي را از جرگه‌ي مهدي دوستان، جدا نكند؛ چرا كه در مسير ياري امام زمان(ع)، وجود حتّي يك نفر هم ارزشمند است.

پی نوشت ها:

[1]- مريم معين الاسلام، علي غلامي، زن منتظر و منتظر پروري، صص 100و101.
[2]- همان، صص 105-101.
[3]- جامعه مدرسين حوزه قم، قبيله حيله، قم، جامعه‌ي مدرسين، 1387، ص 51.
[4] - همان، صص 60-58.
[5]- مريم معين الاسلام، علي غلامي، زن منتظر و منتظر پروري، ص 107.
[6]- جامعه مدرسين حوزه قم، قبيله حيله، قم، صص90-87.
[7] - مريم معين الاسلام، علي غلامي، زن منتظر و منتظر پروري،ص170.
[8]- جامعه مدرسين حوزه علميّه قم، قبيله حيله، صص 116و117.
[9] - علي قائمي،نقش زنان در تاريخ عاشورا، قم، انتشارات شفق، بي‌تا، صص 17-11.