تشرف علامه طباطبایی به حرم امام رضا عليه السلام

علامه طباطبایی وقتی به مشهد، مشرف می‎شد، خیلی‌ها از او تقاضا می‎کردند به دليل گرماي بيش از حد هوا در خارج از مشهد چون طرقبه و … سکونت داشته باشد و گه‌گاهی برای زیارت مشرف گردد، اما ایشان قبول نمی‎کرد و می‎گفت:

ما از پناه امام هشتم(ع) به جای دیگری نمی‎رویم.

یکی از شاگردان علامه طباطبایی می‎گوید:

«وقتی وارد صحن حرم حضرت رضا(ع) می‎شدند، بارها می‎دیدم که دست‎های مرتعش را روی آستانه در می‎گذاشتند و با بدن لرزان از جان و دل آستانه در را می‎بوسیدند.

گاهی از محضرشان التماس دعا درخواست می‎شد. می‎گفتند: بروید از حضرت بگیرید.

ما اینجا کاره‎ای نیستیم؛ همه چیز آنجاست!.
یک بار علامه می‎خواستند به روضه رضوی مشرف شوند. به ایشان عرض شد:

آقا! حرم شلوغ است؛ وقت دیگری بروید! گفتند: خب، من هم یکی از اين شلوغي‎ها! و رفتند.

مردم هم ایشان را نمی‎شناختند تا راهی برایشان بگشایند و در نتیجه، هر چه سعی کردند دستشان را به ضریح مبارک برسانند، نشد و مردم ایشان را به عقب هل دادند. وقتی بازگشتند، اطرافیان پرسیدند: چطور بود؟

گفتند: خیلی خوب بود! خیلی لذت بردم!

حجت‌الاسلام معزی در رابطه با يكي از پابوسي‌ها نقل می‎کند: یک بار در ایام طلبگی به مشهد رفته بودم و در صحن‎های حرم رضوی قدم می‎زدم و به بارگاه امام می‎نگریستم. ناگهان دست مهربانی بر روی شانه‎هایم قرار گرفت و با لحنی آرام گفت: حاج شیخ حسن! چرا وارد نمی‎شوی؟! نگاه کردم و دیدم علامه طباطبايی است.

عرض کردم: خجالت می‎کشم با این آشفتگی روحی بر امام رضا علیه السلام وارد شوم. من آلوده کجا و حرم پاک ایشان کجا! آنگاه مرحوم علامه گفت: طبیب برای چه مطب باز می‎کند؟ برای اینکه بیماران به وی مراجعه کنند و با نسخه او تندرستی خود را بیابند. اینجا هم دارالشفای آل محمد(ع) است. داخل شو که امام
رضا(ع) طبیب الاطباست