می‏ گویند میرزای شیرازی و یک طلبه ‏ای با همدیگر در ایام طلبگی نان و دوغ می ‏خوردند، آن طلبه - حالا گرسنه بود یا به علت دیگر - می‏ خواست دوغ زیاد شود، مرتب روی آن آب می‏ ریخت. بعد می‏ گفت که «کلّ ما کثُرَ ماؤُهُ قَلَّ داؤُهُ»، یعنی هرچه آبش بیشتر باشد سالمتر است، یعنی مرضش کمتر است.

 میرزا گفت آخر به شرطی که مرجع ضمیر برایش باقی بماند! اینقدر آب می ‏ریزی که دیگر مرجعی برای ضمیر باقی نمی ‏ماند!

  فلسفه تاریخ، ج‏2، ص151.