حمد و ستايش مخصوص خداوندي است كه [ در همه چيز ] اول است و چيزي قبل از او نيست، و آخر است و چيزي بعد از او آخر نيست. [ خدايي كه ] با قدرت خود مخلوقات را آفريد، و آن را طبق خواست و اراده خود ايجاد نمود. سپس با اراده‌ي خود آن‌ها را به راه راست راهنمايي فرمود و در مسير محبت خويش قرار داد، مخلوقاتي كه توانايي به عقب انداختن آن چيزي را كه خدا آنان را بر آن مقدم داشته‌، ندارند و همچنين مخلوقاتي كه بنا به خواسته‌ي خداوند از ديگران عقب افتاده‌اند، قدرت جلو افتادن ندارند. حمد و سپاس مخصوص خداوندي است كه [ نعمت] معرفت و شناخت خودش را به ما عطا نمود و [ راه و روش ] شكر كردن را به ما الهام فرمود و برخي از درهاي دانش علم را به خاطر ربوبيت‌اش براي ما گشود و ما را به رسيدن به درجه‌ي اخلاص در توحيدش راهنمايي نمود و ما را از كفر و شك در امرش دور ساخت. او را چنان حمد و سپاس مي‌گوييم تا اين كه در تمام عمر جزو بندگان سپاس گزار او باشيم

و با سپاس از كساني كه به خشنودي و عفو خدا سبقت گرفته‌اند، سبقت مي‌گيريم. آن چنان سپاسي مي‌گوييم كه از طرف ما تا اعلي عليّين برسد، در كتاب نوشته شده‌اي كه مقرّبان شاهد آن هستند. آن چنان سپاسي كه موجب روشني چشمان ما گردد، در آن زماني كه چشم‌ها از ترس برق مي‌زنند و خيره مي‌شوند، و باعث رو سفيدي ما شود در آن وقتي كه بدكاران رو سياه هستند. آن چنان سپاسي كه ما را به جوار كريمانه‌ي خداي _ تعالي _ رهنمون سازد. حمد و سپاسي كه به وسيله‌ي آن با فرشتگان مقرّب خدا رقابت نماييم و همنشين پيامبران مرسل در بهشت جاويدان و محل كرامت پروردگار خلل ناپذير، جاي گيريم.

 

موضوعات: فرهنگی-اجتماعی- مذهبی  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...