سلام ممنون از راهنماییتون . در شرح ابن ابی الحدید چیزی پیدا نکردم ولی در الغارات وبحار شبیه آن موجود بود با این تفاوت که سخن از ایرانی نیست بلکه کلام یه این صورت است:ٌ« فَجَاءَ الْأَشْعَثُ فَقَالَ: يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ غَلَبَتْنَا هَذِهِ الْحَمْرَاءُ عَلَى وَجْهِك‏»

ودرتوضیح حدیث به نقل از کتاب النهایه می گوید: قال الجزري في [مادة «حمر» من كتاب النهاية]: حديث عليّ عليه السلام : «غلبتنا عليك هذه الحمراء». يعنون العجم و الروم. و العرب تسمّي الموالي الحمراء
منظور، عجم ورومیان هستند ودر زبان عرب، «عجم» به هر غیر عربی گفته می شود چه ایرانی وچه غیر ایرانی. لذا ایرانی بودن را از این روایت نمی توان فهمید الا در کتب تاریخ صدر اسلام.
باز هم ممنونم

سلام ممنون از راهنماییتون . در شرح ابن ابی الحدید چیزی پیدا نکردم ولی در الغارات وبحار شبیه آن موجود بود با این تفاوت که سخن از ایرانی نیست بلکه کلام یه این صورت است:ٌ« فَجَاءَ الْأَشْعَثُ فَقَالَ: يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ غَلَبَتْنَا هَذِهِ الْحَمْرَاءُ عَلَى وَجْهِك‏»

ودرتوضیح حدیث به نقل از کتاب النهایه می گوید: قال الجزري في [مادة «حمر» من كتاب النهاية]: حديث عليّ عليه السلام : «غلبتنا عليك هذه الحمراء». يعنون العجم و الروم. و العرب تسمّي الموالي الحمراء
منظور، عجم ورومیان هستند ودر زبان عرب، «عجم» به هر غیر عربی گفته می شود چه ایرانی وچه غیر ایرانی. لذا ایرانی بودن را از این روایت نمی توان فهمید الا در کتب تاریخ صدر اسلام.
باز هم ممنونم

با سلام .ببخشید این مطلبیه که چندروزیه در فضاهای مجازی منتشرمیشه ومنبعش را هم سفینه البحار ذکر می کنند .بنده به اصل کتاب مراجعه کردم و تا جایی که گشتم چنین مطلبی را پیدا نکردم.آیا شما خودتون مراجعه کردید یا از دوستان کپی کردید.؟ البته شرمنده می پرسم .چون به تازگی روایات جعلی زیادی را به امیرالمومنین ودیگر بزرگان شیعه نسبت میدن.چون احتمال جعل روایت هست این سوال رو کردم.

پاسخ:
با سلام
این کتاب دارای نشرهای مختلفی هست .شاید برای شما دقیقا همان صفحه نباشد.
برای آگاهی بیشتر به منابعی که اضافه شد مراجعه کن
همچنین به این متن «ایرانیان و نقش آنان در دوران ظهور» در همین وبلاگ رجوع کن مطلب برای شما روشن تر می شود.
به این منابع رجوع کن>
منابع:
الغارات : ج 2 ص 498
بحارالانوار : ج 34 ص 319
شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید : ج 20 ص 284
سفینه البحار مرحوم شیخ عباس قمی جلد ۲ صفحه ۶۹۳