زندگي مادي دنيا

«فَأَعْرِضْ عَن مَّن تَوَلىَ‏ عَن ذِكْرِنَا وَ لَمْ يُرِدْ إِلَّا الْحَيَوةَ الدُّنْيَا»[1] : «از كسي كه از ياد ما روي گرداناست و جز زندگي مادي دنيا را نمي طلبد اعراض كن».

ظاهر اين آيه استفاده مي شود كه ياد خدا با دنيا طلبي هيچگونه سازگاري ندارد و ممكن است چهتش اين باشد كه دنيا، ماهيه طوري كه هركس توجه و علاقه ي بيشتري با آن پيدا كند از ياد خدا و آخرت باز خواهد ماند و لذا درباره ي دنيا در قرآن تعبير «لهو» (سرگرم كننده) به كار رفته است. «وَ مَا الْحَيَوةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَعِبٌ وَ لَهْو…»[2] : «و زندگي دنيا چيزي جز سرگرمي و بازي نيست»

انسان نمي تواند هم دنيا طلب باشد و هم به ياد خدا و آخرت. اين دو مقابل جمع نيستند ولذا بايد يكي را گرفت. حال اگر كسي ياد خدا را بر آن ديگري ترجيح داد، طبيعتاً از جهت مظاهر مادي دنيا صرف نظر خواهد كرد. زيرا براي او هدفي بالاتر و والاتر از رضايت حق نيست ولذا در مسير كسب مرضات الهي و آباد ساختن خانه ي آخرت گام برمي دارد و دنيا دوستي را خطري براي رسيدن به اين مقصد اعلي مي داند. براي همين است كه پيامبران الهي و جانشينان آن ها و نيز بندگان صالح خدا نسبت به زندگاني دنيا و پست و مقام آن بي رغبت بودند و آن را بسيار بي ارزش مي شمارند: چنان چه امام علي (عليه السلام) در اين باره فرمودند: « وَ الله لِدنيا هذه اَهوَن في عيني مِن عِراق خنزير في يد مجزوم» : «به خدا سوگند كه دنيا شما در نظر من از استخوان يك خوك در دست فردي جذامي بي ارزش تر است»[3]



[1]ـ سوره نجم (53) آيه 29


[2]ـ سوره انعام (6) آيه 32


[3]ـ نهج البلاغه، ح236

 

موضوعات: فرهنگی-اجتماعی- مذهبی  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...