“الهي”
بـوي ِناب"بهشـت"ميدهد همـۀ “نامهاي"قشـنگ ِ"تــو”
ميگذارمشان روي ِزخمهاي “دلم”
گفـته بـودي “اَلجَّبار”
يعني: کسي کـه “جُـبران مــيکند” همـۀ شکستگـيهايِ “دلت” را
گفـــــته بودي “اَلمُصَـوِّر”
يعني: کسي کــه از “ُنو مـيسـازد” همۀ آنچه را که “ويـران” شـده اسـت درون ِ “دلت”
گفــته بـودي"الشّـافـي”
يعني کسي کـــه “شِفاَء” مـيدهد تمام ِ “زخمهـايِ عميق ” و “ناعـلاج” را
هـواي ِ"دلم” سبک ميشود بــا زمزمه نامهايِ زيبايت
نَفـس ميکشــم در هوايِ “مهربانيهـايِ نابت”
“الهي”
سپاس که هستي و خدايي ميکني…