چرا خداوند از يك طرف اين صفات نفساني مثل غضب را در انسان آفريده و از طرف ديگر از اعمال اين صفات او را نهي مي كند . مي گويد غضب در تو هست اما مظلوم كشي نكن. شهوت داري اما به ناموس ديگران نظر نداشته باش ، حسد در تو هست اما حسادت نكن . اگر اين صفات بد است چرا خداوند خلق كرده و اگر خوب است چرا از بكار بردن آنها نهي فرموده؟! بايد بدانيم كه اين صفات همه از نظر خلقت لازم است عامل محرك انسان است . اگر غضب و حسد و شهوت و تكبر و امثال آن در انسان نباشد مثل سنگ و جماد مي شود و هيچ گونه حركت و تلاشي در او بوجود نمي آيد .

اين غريزه ها عوامل محركه هستند مثل حسد كه اگر در انسان نباشد وادار به رقابت نمي شود و اگر رقابت نباشد عقب مي افتد . او وقتي كسي را مي بيند كه جلو افتاده است بايد رقابت كند و تلاش كند تا خودش را هم به جلو بكشاند و گرنه هميشه عقب افتاده مي ماند و جلو افتاده ها تنها مي مانند . انسان ها مثل يك كاروان در حال حركت هستند و همه با هم بايد به مقصد برسند . آدم حق ندارد به مقام و موقعيتي كه دارد دل ببندد و در همان حال متوقف شود زيرا از تكامل باز مي ماند. اما حسد اين است كه من وقتي مي بينم كسي از من جلو افتاده، ناراحت شوم و سعي كنم به جاي پيشبرد خودم او را به عقب بكشانم و اگر هم نتوانم خود را به جلو بكشانم كمر به قتل او ببندم .

تو را كه زيباتر هستي بكشم تا از من زيباتر نباشد ثروتمند و جلو افتاده ها را از بين ببرم تا عقب افتادگي خود را نبينم . اين نوع تكامل طلبي و مزاحمت را حسادت مي نامند. خدا مي خواهد كه ما جلو افتاده ها را ببينيم و از راه فعاليت و يا خواهش و تقاضا از خداوند خود را به جلو بكشانيم و از راه هاي سالم و درستي كه خدا بر ايمان باز مي كند پيشرفت كنيم . بنابراين رقابت خوب و حسادت بد است ، ما بايد مراقب باشيم كه رقابت را تبديل به حسادت نكنيم (تفسیر سوره فلق)