روزى امام سجاد (ع) به اصحاب خود فرمودند:

 آيا مى دانيد سبب بودن كبوتران در كعبه چيست؟

  گفتند: نه يابن رسول الله شما بفرمائيد.

  حضرت فرمود: در زمان قديم مردى بود كه خانه اى داشت و در ميان آن خانه درخت نخلى بود و كبوترى در شكاف آن آشيانه كرده بود، پس هر وقت جوجه میگذارد آن مرد بالاى نخل میرفت و جوجه هاى آن را میگرفت و می كشت.
مدتى بر اين منوال گذشت.

  آن كبوتر از دست آن مرد به خدا شكايت كرد، به آن كبوتر گفته شد اين مرتبه كه مى آيد جوجه هاى تو را بردارد از درخت مى افتد و میميرد.
بار ديگر كه كبوتر جوجه گذارده بود يك روز ديد آن مرد بالاى درخت رفت كبوتر ايستاد ببيند چه مى شود،

  وقتى آن مرد بالاى درخت رفت صداى سائل و محتاجى از در خانه بلند شد پائين آمد و به او چيزى داد و برگشت بالاى درخت و جوجه هاى كبوتر را برداشت و كشت و به او آسيبى نرسيد.

  كبوتر به خدا ناليد و گفت: خدايا پس وعده اى كه به من داده بودى چه شد؟

  به او گفته شد، كه اين مرد جان خود را به واسطه آن صدقه اى كه داد خريد و بلا از او دفع شد؛ اما ما به همين زودى نسل تو را زياد میكنيم و جائى تو را مسكن میدهيم كه هيچ كس نتواند تا روز قيامت آزارى برساند.

   خداوند آنها را در خانه كعبه منزل داد و در امن و امان قرار داد و كسى نتوانست آنها را صيد و شكار كند.