مدتهاست
تصميم گرفته ام
هر گاه كسي را نخواستم
يا از او رنجيدم
يا دلم را شكست
به يادروزي باشم كه ممكن است
هرگز در دنيا نباشد
آن روز را مرور ميكنم
آنقدر كه نبودنش را باور كنم
بعد در ذهنم برايش غمگين ميشوم
و
شايد يك عزاداريِ ذهني
و بعد آرزو ميكنم كاش
بود و از او ميگذشتم
بعد به خودم ميگويم
حالا او هست پس ببخش و فراموش كن
از بخششم
شاد ميشوم
و از بودن او شادتر
به همين راحتي
اين فرمول آرامش من است

موضوعات: نجواهای من  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...