قالی بزرگیست زندگی….

دار این جهان را “خداوند” به پا کرده،

و تو می بافی و من می بافم و او می بافد،
همه می بافیم و نقش می زنیم،

هر که آمد گره ای تازه زد و رنگی و طرحی،
آمیزه ای از زیبا و نا زیبا…

سایه روشنی از گناه و ثواب…

این رابدان که گرهٔ تو هم بر این قالی خواهد ماند،
طرح و نقشت نیز…

و هزاران سال بعد،
آدمیان بر فرشی خواهند زیست
که گوشه ای از آن را تو بافته ای،

کاش گوشه ای را که سهم من و توست زیباتر ببافیم