در این بخش، آداب زیارت معصومین و امام زادگان علیهم السلام و آنچه باعث رعایت ادب بیشتر در محضر آن بزرگان میگردد و همچنین باعث بر آورده شدن حاجات به خاطر رعایت این آداب می شد؛ ذکر شده است:

1. غسل كردن پيش از رفتن براى زيارت .

2. پرهيز نمودن از كلام بيهوده و لغو و پرهيز از مخاصمه و در طول مسير.

3. خواندن دعاى وارده و مخصوص آن امام .

4. طهارت از حدث اكبر و حدث اصغر. (حدث اکبر، آنچه که غسل را بر انسان واجب می نماید و حدث اصغر، آنچه می باشد که وضو را باطل می سازد.)

5. پوشيدن جامه هاى پاك ، پاكيزه و نو. بهتر است رنگ جامه سفيد باشد.

6. در حين رفتن به زيارت گام ها را كوتاه بردارد و با وقار حركت كند و همچنين بايد خاضع و خاشع باشد و سر به زير راه برود و به بالا و اطراف خود توجه نكند ؛ يعنى به منزلت و عظمت زيارت فكر كند.

7. خوشبو نمودن خود در غير زيارت امام حسين عليه السلام .

8. هنگام رفتن به حرم مطهر، زبان را به ذكر تكبير، تحميد، تسبيح ، تهليل و تمجيد مشغول كند و با فرستادن صلوات بر محمد و آل محمد صل الله عليه و آله دهان خود را معطر نمايد.

9. ايستادن بر در حرم شريف و اذن دخول طلبيدن و سعى كردن در به دست آوردن رقت قلب و خضوع به وسيله تصور و فكر در عظمت و جلالت قدر صاحب آن مرقد منور؛ به فكر اين باشد كه ايستادن او را مى بيند، كلام او را مى شنود و جواب سلام او را مى دهد. همچنين بايد در محبت و لطفى كه ايشان به شيعيان و زائران خود دارند، تدبير كند و همچنين در خرابى هاى حال خود و خلاف هايى كه نسبت به آن بزرگواران كرده است ، تاءمل كند.

10. بوسيدن عتبه عاليه و آستانه مباركه . سزاوار است براى خدا به شكرانه اين كه او را به اين مكان رسانده است ، سجده كند.

11. مقدم داشتن پاى راست در وقت داخل شدن و مقدم داشتن پاى چپ در وقت بيرون آمدن ؛ مانند مساجد.

12. رفتن نزد ضريح مطهر به نحوى كه بتواند خود را به آن بچسباند. توهم اين كه دور ايستادن ادب است ، وهم (غلط) است . زيرا در حديث آمده است كه تكيه كردن بر ضريح و بوسيدن آن شايسته است .

13. ايستادن پشت به قبله و رو به قبر منور در وقت زيارت . ظاهرا اين ادب مختص به معصوم عليه السلام است . وقتى از خواندن زيارت فارغ شد، گونه راست را به ضريح بگذارد و به حال تضرع ، دعا كند. سپس گونه چپ را بگذارد و خدا را به حق صاحب قبر بخواند كه او را از اهل شفاعت آن بزرگوار قرار دهد. آنگاه در دعا مبالغه كند. سپس به سمت سر مطهر برود و رو به قبله بايستد و دعا كند.

14. ايستادن در وقت خواندن زيارت ؛ اگر عذرى مثل ضعف و درد كمر و درد پا و غيره نداشته باشد.

15. تكبير گفتن هنگام ديدن قبر مطهر، پيش از شروع خواندن زيارت .

16. خواندن زيارت وارده از سادات انام عليهم السلام و ترك زيارت هاى ساخته شده بى اساس كه بعضى بى خردان ، عوامانه آنها را با بعضى از زيارات تلفيق كرده اند.

17. به جا آوردن نماز زيارت كه اقل آن دو ركعت است .

18. خواندن سوره

يس در ركعت اول و سوره

الرحمن در ركعت دوم ؛ (در صورتى كه براى آن زيارتى كه نماز آن را مى خواند، كيفيت مخصوصى ذكر نشده باشد.)

19. كسى كه داخل حرم مطهر شود و ببيند كه نماز جماعت برقرار شده است ، پيش از آنكه زيارت كند، ابتدا نماز بخواند. همچنين وظيفه ناظر حرم است كه مردم را به نماز امر كند.

20. تلاوت كردن قرآن نزد ضريح مطهر و هديه كردن آن به روح مقدس ‍ مزور.

21. ترك نمودن سخنان ناشايست و كلمات لغو و بيهوده و عدم اشتغال به صحبت هاى دنيوى كه هميشه و در همه جا مذموم ، قبيح ، مانع رزق و باعث قساوت قلب است .

22. بلند نكردن صدا در وقت زيارت .

23. وداع كردن با امام عليه السلام در وقت بيرون رفتن از شهرى كه آن حضرت در آن جا مدفون است .

24. توبه و استغفار نمودن از گناهان و تصميم به بهتر كردن حال ، كردار و گفتار خود بعد از فراغت از زيارت .

25. انفاق كردن به قدر وسع بر خادمان آستانه شريفه .

26. سزاوار است كه خدام از اهل خير و صلاح و صاحب دين و مروت باشند و آنچه را از زائران مى بينند، تحمل نمايند و خشم خود را بر ايشان فرو نشانند و بر آنها تندى و درشتى ننمايند و بر رفع حوايج محتاجين اقدام و زائرين را راهنمايى كنند.

27. انفاق و احسان بر فقرا، مجاورين و مساكين شهرى كه امام عليه السلام در آن مدفون است ؛ خصوصا سادات و اهل علم .

28. از جمله آداب ، تعجيل كردن در بيرون رفتن از حرم است ؛ در وقتى كه حظ و بهره خود را از زيارت درك كرد تا براى رجوع بعدى شوق بيشترى داشته باشد.

29. سزاوار است وقتى كه زوار بسيار است ، كسانى كه جلوتر هستند و به ضريح چسبيده اند، زيارت را كوتاه نمايند و زودتر بيرون روند تا ديگر زائران هم به قرب ضريح فايز گردند.