ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﻛﻪ: ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﻠﻤﺎﺀ ﺁﺧﺮﺕ، ﺣﺴﺪ ﻭ ﻋﺪﺍﻭﺗﻰ ﻧﻤﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻧﻮﻉ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺷﺮﻳﻚ ﻣﺒﺘﻬﺞ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﻧﺪ. ﻭ ﺣﺴﺪﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﻋﻠﻢ ﻫﺴﺖ، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎﺳﺖ. ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ:

ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ، ﻃﻠﺐ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺟﺎﻩ ﻭ ﻗﺮﺏ ﺍﻣﻴﺮ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ. ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻝ ﺟﺴﻤﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﺴﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ. ﻭ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﻣﻤﻠﻮ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻳﺎ ﻛﻢ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ.

ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﺟﺎﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ، ﺣﺴﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺎﻟﻚ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻥ ﺷﻮﺩ، ﺑﻪ ﺧﻠﺎﻑ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻯ ﺁﺧﺮﺕ ﻛﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻮﺩ، ﻣﻨﻊ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ. ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻋﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺮﺩﻧﺪ.

معراج السعاده