به نظر مرغ چاق و درشتی بود. بسته بندی اش این طور نشان می داد. گوشتی صورتی و پوستی زرد و نازک و کم چرب داشت، اما دقیق تر که شدم، انگار قسمت هایی از سطح ران و بال مرغ، رنگ کبودی داشت و خونمردگی هایی زیر پوست مرغ به چشم می خورد.

مرغ دیگری را انتخاب کردم، اما اغلب مرغ ها همین شرایط را داشتند. این پرسش پیش آمد که دلیل این کبودی ها چیست. اغلب عرضه کنندگان مرغ، علت این خونمردگی ها را ناشی از تزریق داروهای هورمونی و آنتی بیوتیک عنوان می کنند که چون تزریق با سرعت و در نواحی بال، ران و گردن مرغ انجام می شود، باعث ایجاد خونمردگی در محل تزریق می شود، اما برای آن که به پاسخی علمی و منطقی دست یابیم، با دکتر ، متخصص علوم و صنایع غذایی، دامپزشک و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی گفت وگو کرده ایم.

وی در گفت وگو اشاره به این که متاسفانه اظهار نظر مغازه داران به بی اطلاعی آنان به علم دامپزشکی برمی گردد، می گوید: در مرغ گوشتی هیچ نوع تزریقی اتفاق نمی افتد؛ زیرا این کار در یک مرغداری که به طور مثال ۵۰ هزار قطعه مرغ را در یک سالن پرورش می دهد، بسیار استرس زاست. درنتیجه داروی مرغ های گوشتی به طور معمول در آب مصرفی آنها حل می شود.

مغازه داران احتمالا چون چنین تزریقاتی را در کبوترهای خانگی دیده اند. این گونه اظهار نظر می کنند و توجه ندارند که تجویز دارو به یک کبوتر با تجویز دارو به مرغ مرغداری ها تفاوتی از زمین تا آسمان دارد. این متخصص درباره علت کبودی ران و بال مرغ های بسته بندی می گوید: این خونمردگی ها و کبودی ها، به طور معمول هنگام گرفتن مرغ در مرغداری و ارسال به کشتارگاه پیش می آید. مثلا مرغ زیر دست و پای کارگران مرغداری می ماند و قسمتی از بدنش کبود می شود. برخی وقت ها هم به دلیل تنظیم نبودن سرعت خط کشتار، این مشکل در کشتارگاه اتفاق می افتد و بهتر است این قسمت ها مصرف نشود و در کشتارگاه هم توصیه می شود این بخش ها از سوی دکتر دامپزشک حذف شود.

هورمون نه! آنتی بیوتیک آری
آیا مرغ های بسته بندی شده را از نظر میزان دوز مصرفی داروهای هورمونی و آنتی بیوتیک بررسی می کنند که زیانی برای سلامت مصرف کننده نداشته باشد؟ این متخصص تصریح می کند استفاده از هورمون در مرغ های گوشتی شایعه ای است که متاسفانه بدون سند و مدرک دهان به دهان بین خانواده ها منتقل می شود. اگر فرض بر این باشد که مرغدار بخواهد هورمون های مخصوص دام یا انسان را برای مرغ استفاده کند، این هورمون ها بسیار گران و استفاده از آنها قیمت مرغ را بسیار افزایش می دهد و در نتیجه استفاده از هر نوع هورمون برای مرغدار به صرفه و اقتصادی نیست.

دکتر متخصص با اشاره به این که فعلا فقط مرغ سبز، مرغ بدون آنتی بیوتیک محسوب می شود، می گوید: مرغ سبز چندسالی است در بازار عرضه می شود. این مرغ ارگانیک نیست، اما فاقد آنتی بیوتیک و نیز فاقد داروهای آنتی کوکسیدیوز است (کوکسیدیوز یک بیماری انگلی طیور است). این مرغ در طول دوره پرورش سه نوبت از سوی سازمان دامپزشکی کشور مورد آزمایش قرار می گیرد و اگر عاری از آنتی بیوتیک بود، مجوز فروش آن به صورت مرغ سبز صادر می شود. این نوع مرغ در مرغداری هایی که مدیریت بهداشتی بالایی دارند ، قابل پرورش است و طعم بهتری دارد.

درباره دیگر مرغ های معمولی هم مسئول فنی ـ بهداشتی مرغداری باید دقت و نظارت داشته باشد که از آخرین زمان مصرف آنتی بیوتیک در مرغداری تا هنگام ارسال مرغ ها به کشتارگاه ـ مدتی که ما به آن «دوران منع مصرف» می گوییم ـ سپری شده باشد.البته این موضوع به وجدان کاری دکتر دامپزشکی که گواهی سلامت مرغ ها را صادر می کند و نیز مرغدار بستگی دارد و ممکن است برخی این دوران را رعایت نکنند و گواهی صوری صادر شود.

به هر حال فعلا آزمایشی درباره مرغ های معمولی از سوی سازمان دامپزشکی کشور انجام نمی شود و در این زمینه، فقط فعالیت های پژوهشی در قالب طرح های تحقیقاتی انجام شده است. این متخصص می افزاید: برخی آنتی بیوتیک ها بر اثر حرارت پخت خنثی می شوند و از سمی بودن آنها کاسته می شود، اما برخی دیگر خیر. در هر صورت بهتر است مرغ فاقد آنتی بیوتیک و زمان منع مصرف آن رعایت شده باشد.

به دنبال مرغ درشت نباشند
این متخصص علوم و صنایع غذایی در پاسخ این پرسش که آیا مقدار آنتی بیوتیک موجود در گوشت مرغ با وزن و اندازه (ریزی و درشتی) مرغ ارتباط دارد، می گوید: بله. متاسفانه فرهنگ مصرف مردم کشور ما این گونه است که مرغ های درشت را می پسندند و این موضوع باعث می شود طول دوره پرورش طولانی شود و میزان آنتی بیوتیک مصرفی نیز افزایش یابد. مرغ هایی با دامنه وزنی حدود ۱۶۰۰ تا ۲۰۰۰ گرم در بهترین شرایط سلامت هستند و طول دوره پرورش هم با شرایط فعلی ایران باید حدود ۴۵ روز باشد. مرغ هایی که طولانی تر از این مدت پرورش می یابند و درشت تر می شوند احتمال وجود مقادیر بیشتر آنتی بیوتیک در گوشت آنها زیاد است. این در حالی است که اگر این دامنه وزنی رعایت نشود و مرغ بسیار ریز باشد، بیمار یا در اصطلاح مرغداران پنچری خواهد بود. هر چند الزاما همه مرغ های ریز پنچری نیستند و برخی مزارع مرغ پرورشی، برای رستوران های معروف زنجیره ای به صورت سفارشی جوجه مخصوص تولید می کنند، اما به گفته این متخصص برای مصرف کننده عادی فعلا مصرف همان دامنه وزنی مرغ ۱۶۰۰ تا ۲۰۰۰ گرم توصیه می شود.

صفحات: 1 · 2