زیتون در قرآن

اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَاةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِي زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ كَأَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ يُوقَدُ مِن شَجَرَةٍ مُّبَارَكَةٍ زَيْتُونِةٍ لَّا شَرْقِيَّةٍ وَلَا غَرْبِيَّةٍ يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُّورٌ عَلَى نُورٍ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَن يَشَاءُ وَيَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ﴿ النور ۳۵﴾
کلمه ی «زیتون» ،شش بار در قرآن آمده است و یکبار هم،در سوره ی مؤمنون آیه ی20 به طور غیر مستقیم،از آن، به عنوان درختی که دارای روغن است و در کوه «صنعا» یافت می شود،یاد شده است. در قرآن، زیتون،دو بار،به صورت تنها و دو بار،همراه با سایر میوه ها مثل:خرما، انار، انگور و انجیر آورده شده است .

حوزه ی اصلی کشت زیتون،مربوط به مناطق سواحل دریای مدیترانه است.باور بر این است که زادگاه اصلی زیتون،دو هزار سال قبل از میلاد در فینیقیه بوده است و سپس،از آنجا،به غرب،یعنی اروپا و آفریقا و به شرق،یعنی افغانستان و ایران آورده شد.برخی صاحبنظران، نظرهای گوناگونی،در این مورد داده اند.برخی گفته اند،زیتون،متعلق به تمام دنیاست،نه شرق و غرب و همچنین می توان فهمید که شرق و غرب،دلالت بر جهت درختان دارند و برخی دیگر،گفته اند که مزه و کیفیت میوه ی زیتون،بسته به جهت درختان در مقابل خورشید می باشد.
زیتون،دارای خواص دارویی و ارزش غذایی بالایی است.آرامش بخش و «مُسهِل» نیز هست و در درمان «سوء هاضمه» و زخم های «اثنی عشر» مؤثر می باشد.زیتون،می تواند،در مدت درمان بیماری های«کلیوی»،یک رژیم مناسب باشد.این روغن،دارای خاصیت لطیف کنندگی است و مصرف خارجی آن سبب لطافت پوست در «اگزما» 1 و « پسوریاسیس»2 می شود.
همچنین روغن زیتون،سوخت مناسبی،برای چراغ می باشد.این مطلب،به طرز زیبایی در سوره ی یوسف،آیه ی 35 توضیح داده شده است.آنهایی که از روغن زیتون استفاده کرده اند،به راحتی،به مفهوم این آیه پی می برند.روغن زیتون بسیار شفاف و زلال است.
کبوتری که یک شاخه ی زیتون،در منقارش باشد،به عنوان سمبلی جهانی،از وحدت و صلح شناخته شده است. ریشه ی این سمبل،به داستان کشتی نوح برمی گردد.بر اساس این داستان،وقتی خشم خداوند که به صورت سیل نمود یافته بود، فروکش کرد. یک کبوتری که شاخه ای از زیتون،به منقار داشت،به سوی کشتی آمد که نشانه ی آزادی و صلح بود.

نویسنده : نجمه السادات موسوی ، صفحه 55