داغ صادق شرر سينه ام افروخته کرد
جگرى سوخته ياد از جگر سوخته کرد

جگرى سوخته کز داغ بر افروخته بود
باز هم از اثر زهر جفا سوخته بود

بر جگر آنکه ولايت به موالى همه داشت
محنت کشتن اولاد بنى فاطمه داشت

آن امامى که لواى شرف افراخته بود
زهر منصور به جانش شرر انداخته بود

آه از آنروز که بگرفت زطاغوت زمان
آتش از چار طرف خانه او را به ميان

وندر خرمن آتش ولى رب جليل
راه مى رفته و ميگفت منم پور خليل

شعله را چون به در خانه تماشا مى کرد
ياد آتش زدن خانه زهرا مى کرد

آنکه هم ظاهر رو هم باطن ما مى داند
با دلش زهر چه کرده است خدا مى داند

روح دين بود ولى بى تب و بى تابش کردند
شمع کانون وفا بود که آبش مردند

چارمين قبله عشق است به دامان بقيع
رونق ديگر از او يافت گلستان بقیع

شاعر : سيد رضا مؤيد

امام غریب آقا امام صادق (ع) :

میخواهم امشب رک بگویم دردها را
پس خوش ندارم دیدن نامردها را

هرکس که با نام علی خوش گشته حالش
شیرحلال مادرش باشد حلالش

“می” در رگ ما دائما جاریست ساقی
این مستی ما عین هشیاریست ساقی

شش بار پر کردم سبوی هستی ام را
کرده ست کامل نام صادق مستی ام را

شکرخدا نام علی ذکر لب ماست
شکرخدا صادق رئیس مذهب ماست

هرچند بین روضه هامان او غریب است
اما مرور حکمت این غم عجیب است

بگذار راحت تر بگویم اوج غم را
خاکی شده شعرم بسوزان دفترم را

در “شهر دل” جز سوختن دروازه ای نیست
آتش به درب خانه چیز تازه ای نیست

بال و پرش میسوزد از جور زمانه
پای علی هرکس بماند صادقانه

هی باز شد روضه همین که مرد خسته
درکوچه ها گردانده شد با دست بسته

امشب دلم هی میرود در کوی زهرا
از بس که دارد داغ صادق بوی زهرا

مهمان که نه یک روضه ی ناخوانده دارم
از فاطمیه یک شب جامانده دارم

شاید خودش میخواسته که روضه هایش
باشد فدای مادرش ! جانم فدایش

میخواست بر روی سر ما گل بپاشد
رمز گریز روضه سمت کوچه باشد

از روضه ی مادر اگرچه سهم برده
شکرخدا شکرخدا سیلی نخورده…!

شب شهادت رئیس مذهب شیعه، امام جعفر صادق علیه السلام است این مصیبت را به امام مهدی ارواحنا فداه و بر تمامه شیعیان تسلیت می گوییم.
قال الصادق علیه السلام:
نفس المهموم لظلمنا تسبیح و همه لنا عبادة و کتمان سرنا جهاد فی سبیل الله.ثم قال ابو عبد الله علیه السلام: یجب ان یکتب هذا الحدیث بالذهب.

امام صادق علیه السلام فرمود: نفس کسی که بخاطر مظلومیت ما اندوهگین شود، تسبیح است و اندوهش برای ما، عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست.سپس امام صادق علیه السلام افزود: این حدیث را باید با طلا نوشت!

انتظار در کلام امام صادق (علیه السلام)

امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: «من مات منتظرا لهذا الامر كان كمن كان مع القائم في فسطاطه لا بل كان كالضارب بين يدي رسول الله صلي الله عليه و آله بالسيف» [۱] «هركه منتظر اين امر (انتظار فرج) باشد و بميرد مانند كسي است كه با قائم در خيمه اش باشد ،نه بلكه مانند كسي است كه پيشاروي رسول خدا صلي الله عليه و آله شمشير زده باشد»
در این حدیث، امام ما را به انتظار امام غایب از نظر فرا خوانده و اضافه می کند اگر با این عقیده و مرام از دنیا برویم؛ مانند این است که با امام زمان در خیمه اش بسر ببریم.
البته این انتظار باید سازنده باشد چنانکه اگر کسی منتظر مهمانیست که قرار است بیاید؛ خانه اش را مرتب کرده و …
ما هم اگر می خواهیم انتظار ما سازنده و مورد رضای حضرتش باشد باید خانه ی دل را از گرد گناه پاک کنیم.
در احادیث این انتظارمطلوب و سازنده را از بهترین عبادات شمرده اند.
قال الامام علی (علیه السّلام): «أفضَلُ العبادةِ الصّبرُ والصّمت ُو انتظارُ الفَرَج» [۲]
امام علی – علیه السّلام – فرمودند: «برترین عبادت ها، صبر، خاموشی و انتظار فرج می باشد».
در این حدیث از صبر سخن آمده، بی تردید صبر و انتظار با هم خیلی مرتبطند. در دوره ی آخر زمان که بلاها و فتنه ها بیشترند؛ باید انسان بیشتر بر صبر تکیه کند.
انتظار و توجه به اعمال
امام صادق (علیه السلام) در تفسیر آیه ۱۰۵ توبه می فرمایند: «فِي قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى‏ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ‏ قَالَ هُوَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم) وَ الْأَئِمَّةُ (علیهم السلام) تُعْرَضُ عَلَيْهِمْ أَعْمَالُ الْعِبَادِ كُلَّ خَمِيس» [۳]‏ «در قول خداوند تبارک و تعالی: عمل شما را خدا و رسول او و مومنین می بینند؛ منظور رسول خدا، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و مومنین، اهل بیت اویند هر پنجشنبه اعمال بندگان بر ایشان عرضه می شود»
طبق این حدیث، اعمال ما هر پنجشنبه خدمت امام زمان (که امام دوازدهم باشد) عرضه می شود.
پس باید منتظر امام زمان اعمالش طوری باشد که خوشنود شدن حجت خدا را در پی داشته باشد.
بنابر این امام صادق (علیه السلام) که می فرماید: کسی که منتظر امامش باشد و با این محبت بمیرد، گویا با حضرت در خیمه اش است؛ منظورش منتظری است که اعمالش وقتی خدمت حضرت حجت عرضه می شود؛ باعث خوشنودی آن حجت خدا شود.
آیا اعمال و عبادات ما اینگونه است؟
نتیجه گیری
امام صادق (علیه السلام) در حدیثی می فرماید: کسی که بمیرد و انتظار فرج را داشته باشد؛ مانند کسی است که با صاحب الزمان درخیمه اش باشد.
این انتظار که اینچنین اثراتی را دارد و از افضل اعمال شمرده شده است؛ جز در سایه ی اطاعت از خدا و پیامبر، و جانشینان او بدست نمی آید.
انتطاری که انسان را به صبر بر وظایف مسلمانی و پاک بودن، و دیگران را توصیه به زندگی پاک داشتن در این زمانه ی بلاها و فتنه ها فرا می خواند.
خداوندا ما را در این مسیر انتظار یاری بفرما.
پی نوشتها
[۱] كمال الدين ج۲، باب ۳۳، ح ۱۱، ص۳۳۸
[۲] بحار الانوار، ج ۷۴، ص۴۲۰
[۳] بحار الأنوار (ط - بيروت) ؛ ج‏۲۳ ؛ ص۳۴۵

جان عاشقان و شیفتگان تو در اتشی از ماتم میسوزد و شراره اش دنیا را میسوزاند.

هق هق گریه رخصت تسلیت گویی نمیدهد و طاقت شانه ها رو میگیرد….

شهادت امام صادق (ع) بر همه دوستاران حضرتش تسلیت باد…..

عجله از دیدگاه امام صادق علیه السلام

«مکن در مهمی که داری شتاب
ز راه تأنی عنان بر متاب
که اندر تأنی زیان کس ندید
ز تعجیل بسیار خجلت کشید»[۱]

عجله یکی از صفات ناپسند و مذمومی است، که باعث می‌گردد قبل از آماده شدن شرایط و مقدمات، انسان اقدام زود هنگام نسبت به انجام کاری داشته باشد، و البته نتیجه‌ای جز پشیمانی نیز به ارمغان نخواهد آورد. در مقابل عجله، «تأنى» و «تثبّت» قرار دارد که به معناى درنگ و سنجش، و انجام دادن کاری بعد از فراهم شدن مقدمات، می‌باشد.
امام صادق علیه السلام در این زمینه می‌فرمایند: «مع التَّثَبُّتِ تَكُونُ السَّلَامَةُ وَ مَعَ‏ الْعَجَلَةِ تَكُونُ النَّدَامَةُ…»، [۲]؛ «با آرامش و درنگ، سلامت [از خطا و لغزش] همراه است و با شتاب‌زدگى، پشيمانى» مانند آن‌که انسان میوه را در غیر فصل و زمان مناسبش بچیند، که نتیجه‌‏اش ضایع شدن و غیر قابل استفاده بودن محصول خواهد بود.
امام صادق علیه السلام در بیانی هر یک از «عقل» و «جهل» را دارای هفتاد و پنج سرباز دانسته‌اند، که در آن میان، شتاب‌زدگى، بى‏‌ثباتى و بى‏‌قرارى از سربازان جهل و ضد آن كه تأنّى و تثبّت باشد را از صفات عقل بر می‌شمارند.[۳]
عجله دارای اقسامی است که به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:

الف: عجله در اندیشه
گاهی اوقات انسان حرکتی از شخصی می‌بیند، بلافاصله و بدون هیچ تحقیقی در ذهن خود حکمی را بر علیه او جاری می‌کند، که نتیجه این سوء ظن، تهمت زدن به دیگران می‌باشد.
امام صادق علیه السلام می‌فرماید: «إِذَا اتَّهَمَ الْمُؤْمِنُ أَخَاهُ انْمَاثَ الْإِيمَانُ فِي قَلْبِهِ كَمَا يَنْمَاثُ الْمِلْحُ فِي الْمَاء»،[۴]؛ «آن‌گاه که انسان به برادر مؤمن خود (سوء ظن برد و) تهمت بزند، ایمان وى اندک اندک از او سلب مى‏‌گردد. چنان‌که نمک در آب از بین مى‌رود.»

ب: عجله در گفتار
همیشه انسان باید اول فکر کند، بعد سخن خویش را بر زبان جاری سازد که امام صادق علیه السلام فرمودند: «قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِمُوسَى اجْعَلْ لِسَانَكَ‏ مِنْ وَرَاءِ قَلْبِكَ تَسْلَم…‏»،[۵]؛ «حق‌تعالی به حضرت موسی علیه السلام فرمودند: اى موسى! زبانت را پسِ دلت قرار ده تا سالم بمانى» که عجله کردن و بدون تامل و دقت، حرف زدن باعث می‌گردد انسان به گناهانی مانند سخن چینی، غیبت، دروغ، مسخره کردن، عیب جویی و…مبتلا گردد.
«اول اندیشه و انگهی گفتار
پای بست آمده است و پس دیوار»[۶]

ج: عجله در اجابت دعا
گاهی اوقات انسان به واسطه آن‌که صبر و استقامت ندارد، همین که چند صباحی دعا کرد و نتیجه‌ای ندید، عجله می‌کند و دست از دعا کردن می‌کشد، و خود را از ارتباط داشتن با حق‌تعالی محروم می‌سازد.
امام صادق علیه السلام در مورد این قسم از عجله می‌فرمایند: «لَا يَزَالُ الْمُؤْمِنُ بِخَيْرٍ وَ رَجَاءٍ رَحْمَةً مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَا لَمْ يَسْتَعْجِلْ‏ فَيَقْنَطَ وَ يَتْرُكَ الدُّعَاءَ قُلْتُ لَهُ كَيْفَ يَسْتَعْجِلُ قَالَ يَقُولُ قَدْ دَعَوْتُ مُنْذُ كَذَا وَ كَذَا وَ مَا أَرَى الْإِجَابَة»،[۷]؛ «مؤمن پيوسته در خير و اميدوارى و رحمت خداست مادام كه عجله نشان ندهد و نوميدانه دست از دعا نكشد. [راوى مى‌گويد:]عرض كردم چگونه عجله نشان مى‌دهد؟ فرمود: مى‌گويد: مدّت‌هاست دعا مى‌كنم و اجابتى نمى‌بينم.» در حالی‌که انسان باید وظیفه خود را انجام دهد و نتیجه را به خود خدا واگذار نماید:
«حافظ وظیفه تو دعا گفتن و بس
در بند آن مباش نشنید یا شنید»

د: عجله در قرآن خواندن
یکی از آداب قرائت قرآن، آنست‌که با آرامش، طمأنينه و به صورت منظم، و بدون عجله و شتاب و همراه با تدبر و تفکر خوانده شود كه در چنين حالتى هم در خواننده اثر خود را مى‌گذارد و هم شنونده را تحت تأثير جاذبه خود قرار مى‌دهد.
امام صادق علیه السلام در این زمینه می‌فرمایند: «…إِنَّ الْقُرْآنَ لَا يُقْرَأُ هَذْرَمَةً وَ لَكِنْ يُرَتَّلُ تَرْتِيلًا إِذَا مَرَرْتَ بِآيَةٍ فِيهَا ذِكْرُ النَّارِ وَقَفْتَ عِنْدَهَا وَ تَعَوَّذْتَ بِاللَّهِ مِنَ النَّار…»،[۸]؛ « به درستي که قرآن با سرعت و عجله خوانده نمی شود بلکه شمرده، شمرده و با ترتيل خوانده می‌شود. پس زمانی که رسيدی به آيه‌ای که در آن ذکر بهشت بود توقف کن، پس بخواه از خداوند بهشت را و زمانی که رسيدی به آيه‌ای که در آن ذکر آتش بود توقف کن و به خدا از آتش جهنم پناه ببر.»
بنابراین باید در اندیشه، گفتار، اجابت دعا، قرائت قرآن عجله ننمود و با تامل و تثبت این امور را پی‌گیری نمود.
………………………………………

پی‌نوشت:
[۱].فردوسی
[۲].ابن بابويه، محمد بن على‏، الخصال‏، ج۱ ص۱۰۰،جامعه مدرسين‏،قم‏،۱۳۶۲ ش
[۳].برقى، ابوجعفر، احمد بن محمد بن خالد؛ المحاسن (للبرقي)، دارالكتب الإسلامية، ج۱، ص ۱۹۶. قم، چاپ دوم، ۱۳۷۱ ق،‏
[۴]. مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى‏،مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول‏،ج۱۱ ص۱۳،دار الكتب الإسلامية،تهران‏،۱۴۰۴ ق‏
[۵].كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق،‏الكافي( ط- الإسلامية)،ج۲ ص۴۹۸، دار الكتب الإسلامية،تهران،۱۴۰۷ق
[۶].سعدی
[۷].مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى‏،بحار الأنوار( ط- بيروت)،ج۹۰ ص۳۷۴،دار إحياء التراث العربي‏،بيروت‏،۱۴۰۳ ق‏
مشاهده سایت

نصيحت امام صادق (علیه السلام)

امام صادق (ع) به غلامي داشت كه هر گاه امام به مسجد مي رفت ، همراه امام بود و استر امام را نگه مي داشت تا امام از مسجد بيرون آيد، به اين ترتيب سعادت ملازمت با امام صادق (ع) نصيب او شده بود. اتفاقا در آن ايام ، جمعي از شيعيان خراساني براي زيارت به مدينه آمده بودند، يكي از آنها نزد آن غلام آمد و گفت : من اموال بسيار دارم ، حاضرم بجاي تو غلامي امام كنم و تو صاحب همه آن اموال گردي ، نزد امام برو از او خواهش كن تا غلامي مرا بپذيرد، و سپس به خراسان برو و همه آن اموال مرا براي خود ضبط كن . غلام به حضور امام صادق (ع) آمد و عرض كرد: فدايت شوم ، مي داني كه خدمتكار مخلص هستم و سالها است بر اين خدمت مي گذرد، حال اگر خداوند خير و بركتي به من برساند، آيا شما از آن جلوگيري مي كنيد؟ امام فرمود: اگر آن خير نزد من باشد به تو مي دهم ، و اگر ديگري به تو رسانيد هرگز از آن جلوگيري نخواهم كرد. غلام قصه خود را با ثروتمند خراساني بيان كرد.
امام فرمود: مانعي ندارد اگر تو بي ميل شده اي ، ولي او خدمت را پذيرفته است ، او را بجاي تو پذيرفتم و تو را آزاد نمودم . آن غلام براي خداحافظي نزد امام آمد و خداحافظي نمود، و حركت كرد كه برود، چند قدم كه برداشت ، امام (ع) او را طلبيد و به او فرمود: به خاطر طول خدمتي كه نزد ما داشتي ، مي خواهم كه يك نصيحت به تو بكنم ، آنگاه مختار هستي ، آن نصيحت اين است كه وقتي روز قيامت شود، رسول خدا(ص) به نور خدا چسبيده ، و علي (ع) به رسول خدا(ص) چسبيده و ما امامان به اميرمؤمنان علي (ع) چسبيده ايم ، و شيعيان ما به ما آويخته اند، آنگاه هر جا ما وارد گرديم آنها نيز وارد گردند. غلام تا اين نصيحت را شنيد، پشيمان شد و گفت : من در خدمت خود باقي مي مانم ، و آخرت را به دنيا نمي فروشم ، سپس نزد آن مرد خراساني آمد، مرد خراساني از قيافه غلام دريافت كه پشيمان شده ، به او گفت : اين گونه كه چهره ات نشان مي دهد، آمادگي جابجائي نداري . غلام ، نصيحت امام را نقل كرد و گفت : اين نصيحت مرا منقلب كرد و از تصميم خود برگشتم ، آنگاه غلام ، مرد خراساني را نزد امام صادق (ع) برد، امام از محبت مرد خراساني تقدير كرد، و مقام ولاء و دوستي او را پذيرفت ، سپس دستور داد هزار دينار به غلام دادند.

داستان دوستان / محمد محمدي اشتهاردي

صلوات بر امام صادق (ع)
باز تکه ‏هاي ابر سياه در دل آسمان، مي‏خواهند حکايت تلخي را بسرايند
اينک امام علم و ديانت و سراينده سرود زيباي خدا پرستي، به سوي معبود مي‏شتابد.
اکنون فرزند ديگري از خاندان آل عبا و عالم دين خدا زهر تلخ دسيسه‏ هاي پليدان را مي‏نوشد،
او امام همه خوبي‏ها و خانه همه دانش‏ها، امام جعفر صادق عليه‏ السلام است.

زندگينامه امام جعفر صادق(ع) :
حضرت امام جعفر صادق عليه السلام رئيس مذهب جعفرى ( شيعه ) در روز 17ربيع الاول سال 83 هجرى چشم به جهان گشود.
پس از رحلت امام چهارم مدت 19 سال نيز در خدمت پدر بزرگوارش امام محمد باقر ( ع ) زندگى كرد و با اين ترتيب 31 سال از دوران عمر خود را در خدمت جد و پدر بزرگوار خود كه هر يك از آنان در زمان خويش حجت خدا بودند و از مبدأ فيض كسب نور مى نمودند گذرانيد بنابراين صرف نظر از جنبه الهى و افاضات رحمانى كه هر امامى آن را دار مى باشد ، بهره مندى از محضر پدر و جد بزرگوارش موجب شد كه آن حضرت با استعداد ذاتى و شم علمى و ذكاوت بسيار ، به حد كمال علم و ادب رسيد و در عصر خود بزرگترين قهرمان علم و دانش گرديد.
پس از درگذشت پدر بزرگوارش 34 سال نيز دوره امامت او بود كه در اين مدت “مكتب جعفرى ” را پايه ريزى فرمود و موجب بازسازى و زنده نگهداشتن شريعت محمدى ( ص ) گرديد.

حکايتي آموزنده و ارزشمند :
‏مرحوم قطب الدّين راوندى روايت کرده است روزى از امام جعفر صادق عليه السلام سؤال کردند: روزگار خود را چگونه سپرى مى فرمائى ؟
حضرت در جواب فرمودند: عمر خويش را بر چهار پايه و رکن اساسى سپرى مى نمايم :
* مى دانم آنچه که روزى براى من مقدّر شده است ، به من خواهد رسيد و نصيب ديگرى نمى گردد.
* مى دانم داراى وظائف و مسئوليت هائى هستم ، که غير از خودم کسى توان انجام آن ها را ندارد.
* مى دانم مرا مرگ در مى يابد و ناگهان بدون خبر قبلى مرا مى ربايد؛ پس بايد هر لحظه آماده مرگ باشم .
* و مى دانم خداى متعال بر تمام امور و حالات من آگاه و شاهد است و بايد مواظب اعمال و حرکات خود باشم .
اي ششمين ستاره تابناک امامت و ولايت، صادق آل محمد (ص)، به راستي صداقت، تنها واژه اي است که برازنده نام توست. نامت را با افتخار به دل هاي غريبمان مي سپاريم تا يادت آرام بخش سينه هاي بي تابمان باشد.
السلام عليک يا امام جعفرصادق عليه السلام

تعدادی از احادیث مربوط به بحث خانواده از زبان حضرت امام صادق(ع)

امام‏ صادق‏ عليه السلام: هر كس بى‏همسرى را همسر بدهد، از كسانى است كه خداوند عز و جل در روز قيامت، به او نظر [لطف‏] مى‏افكنَد.

امام‏ صادق‏ عليه السلام: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نهى فرمود زنان را از اين كه ازدواج نكنند و خود را از شوهر، محروم سازند.

امام‏ صادق‏ عليه السلام: خداوند عز و جل، هر چيزى را كه مورد نياز [انسان‏] باشد، به پيامبرش صلى الله عليه و آله آموخته است. از جمله چيزهايى كه به پيامبرش آموخت، اين است كه روزى آن حضرت، بر منبر رفت و پس از حمد و ثناى الهى فرمود: «اى مردم! جبرئيل، از سوى خداى لطيف آگاه، نزد من آمد و فرمود: دوشيزگان، به‏سان ميوه‏اى بر درخت‏اند كه هرگاه ميوه‏اش برسد و چيده نشود، آفتاب، آن را تباه مى‏گردانَد و بادها پراكنده‏اش مى‏سازند. دوشيزگان نيز چنين‏اند؛ هرگاه به مرحله‏اى برسند كه زنان مى‏رسند (سن بلوغ)، برايشان دارويى جز شوهر كردن وجود ندارد، وگرنه از فساد در امان نيستند؛ چرا كه آنان هم بشرند».

امام‏ صادق‏ عليه السلام: مردى نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و از تنگ‏دستى، به او شكايت كرد. پس پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «ازدواج كن». آن مرد ازدواج كرد و به گشايش رسيد.

امام‏ صادق‏ عليه السلام: براى بنده، گناهى بدتر از اين نيست كه پسر برادر [مؤمن‏] او نزدش برود و بگويد: مرا [با دخترت‏] ازدواج بده و او بگويد: اين كار را نمى‏كنم [و به تو زن نمى‏دهم‏]؛ من از تو ثروتمندترم.

امام‏ صادق‏ عليه السلام: به مرد كودن، زن بدهيد؛ امّا زن كودن نگيريد؛ زيرا از مرد كودن، فرزند باهوش به دنيا مى‏آيد، ولى از زن كودن، فرزند باهوش به دنيا نمى‏آيد.
امام‏ صادق‏ عليه السلام: سه چيز است كه بدن را ويران مى‏كنند و چه‏بسا مى‏كُشند: خوردن گوشت نمك سودِ گنديده، حمام رفتن با شكم پُر، و ازدواج با پيرزنان.
امام‏ صادق‏ عليه السلام: هر كس دخترش را به شرابخوار بدهد، پيوند خويشاوندى او را بريده است.

امام‏ صادق‏ عليه السلام: على عليه السلام فاطمه عليها السلام را با مهريه يك چادر كهنه يَمانى، يك زره، و لحافى از پوست قوچ، به همسرى خود در آورد.

امام‏ صادق‏ عليه السلام: امير مؤمنان كه درود خداوند بر او باد، هيزم و آب مى‏آورد و جارو مى‏كرد، و فاطمه كه سلام خداوند بر او باد، آرد مى‏ساخت و خمير مى‏كرد و نان مى‏پخت.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بر فاطمه عليها السلام در آمد. ديد كه جامه‏اى بافته از پشم شتر، بر تن دارد و مشغول دستاس كردن و شير دادن كودك خويش است. با ديدن او [در اين وضع،] اشك از ديدگان پيامبر خدا صلى الله عليه و آله جارى شد و فرمود: «دختر عزيزم! با [تحمّل‏] تلخى دنيا، به سوى شيرينى آخرت بشتاب؛ چرا كه‏
خداوند، اين آيه را بر من فرو فرستاد: «به زودى، پروردگارت به تو چندان عطا مى‏كند كه خشنود مى‏شوى»».

امام‏ صادق‏ عليه السلام: گمان نمى‏كنم كه هيچ مردى، بر خوبى ايمانش افزوده شود، مگر آن كه محبّتش به زنان (همسرانش) افزون گردد.

امام‏ صادق‏ عليه السلام: از اخلاق پيامبران كه درود خدا بر آنان باد همسردوستى است.

امام‏ صادق‏ عليه السلام: همانا خداوند به بنده، به خاطر محبّت زياد او به فرزندش، رحم مى‏كند.

امام‏ صادق‏ عليه السلام: مردى، نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و گفت: من هرگز كودكى را نبوسيده‏ام. چون آن مرد رفت، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: «اين مرد نزد من، از دوزخيان است».
امام‏ صادق‏ عليه السلام: مرد در [اداره‏] خانه و خانواده‏اش، به سه خصلت نياز دارد كه بايد آنها را به كار بَرَد، اگر چه اين ويژگى‏ها در طبيعت (درون) او نباشد: خوش‏رفتارى، گشاده‏دستىِ سنجيده، و غيرت براى ناموس‏دارى.

امام‏ صادق‏ عليه السلام: كسى كه به خانواده‏اش نيكى مى‏كند، روزى‏اش زياد مى‏شود.

امام‏ صادق‏ عليه السلام: كسى كه با خانواده‏اش نيكوكار است، عمرش طولانى مى‏شود.

امام‏ صادق‏ عليه السلام: پيامبر خدا فرمود: هر زنى كه در خانه شوهر خود، به قصد مرتّب كردن آن، چيزى را جا به جا كند، خداوند عز و جل به او نظر [لطف‏] مى‏كند و خدا به هر كس نظر [لطف‏] كند، عذابش نمى‏دهد.

امام‏ صادق‏ عليه السلام‏ درباره اين گفته خداى تعالى: «و خدا بعضى از شما را در رزق و روزى، بر بعضى ديگر برترى داده است؛ ولى كسانى كه فزونى يافته‏اند، روزىِ خود را به بندگان نمى‏دهند تا در آن، با هم مساوى باشند»: روا نيست كه مرد، چيزى از خوراكى را به خود اختصاص دهد و آن را از خانواده‏اش دريغ ورزد.

امام صادق علیه السلام :خداوند عز و جل، غيرت را براى زنان قرار نداده است. فقط زنان بى‏ايمان‏اند كه غيرت مى‏ورزند؛ امّا زنان مؤمن، نه. خداوند، غيرت را فقط براى مردانْ قرار داده است؛ چون براى مرد، چهار [زن‏] و كنيزانش را