نیاز اضطراری کودکان دیده شدن است. برای همین کودکان دست به کارهای عجیب غریب میزنند حتی حاضرند کتک بخورند اما دیده شوند.

کودکان نامرئی تبدیل به کودکانی خجالتی با حرمت نفس بسیار پایین میشوند.

اگر کودک بین حرف شما با دیگران پرید, کار یا صحبتتان را قطع کنید به چشمان فرزندتان نگاه کنید، اکر عجله دارید از او بخواهید صبر کند تا کارتان یا صحبتتان را تمام کنید بعد با او صحبت میکنید و سر قولتان بمانید.

هرگز به او نپرید که

بی ادب وسط حرف من نپر

یا ساکت شو

یا به اتاقت برو

یا مگر نمیبینی من سرم شلوغه!

احساسات کودک را نفی نکنیم:

“این ترس نداره”

“بزرگ شدی گریه نکن”

“انقدر غر نزن".

احساسات او را تایید کرده بر زبان بیاورید؛ وقتی فرزندتان می گوید

“امروز کسی با من بازی نکرد”

مادر می گوید

“حتما ناراحت شدی” و کودک احساس درک شدن و مرئی بودن می کند، اما اگر بگوید

“قرار نیست همه با تو بازی کنند” کودک احساس بدی خواهد داشت.

به فرزندتان حق انتخاب دهید. هنگام لباس پوشیدن دو لباس به او داده تا انتخاب کند.

تعریف و تحسین نابجا هم به حرمت نفس کودک اسیب میزند. به اندازه از موفقیت و کار فرزندتان تعریف کنید.

هنگام انتقاد از کودک شخصیت او را زیر سوال نبرید، از احساسات خودتان بگویید. به جای انکه بگویید

“پسر بدی هستی” بگویید

“این کار تو مرا ناراحت کرد".

هنگام عصبانیت به حرمت نفس کودک احترام بگذارید.

از فرزندتان انتظارات مناسب با سن او داشته باشید.

با اشتباهات فرزندتان برخورد درست داشته باشید. اشتباه کردن لازمه یادگیری و پیشرفت در کودکان است. تمسخر، سرزنش، تهدید و تنبیه به یادگیری و حرمت کودک خدشه وارد میکند.

کودکی که به جای ترس و واهمه از والدین خود، با ارزشها و معیارهای منطقی اشنا میشود حرمت نفسش افزایش خواهد داشت.