از کتاب  خصائص الحسینیه

نوشته ی مرحوم آیت الله شیخ جعفر شوشتری

ویژگی #خاص امام حسین که #منشاء همه خصوصیات دیگر شد

این صفت همانند امتثال امام از #پیام خاصی از جانب خداوند بود که امام را به عبادتی #مخصوص در روزی خاص امر فرمود و در مقابل و به عنوان #پاداش آن #عبادت، از جانب خداوند مورد #الطاف ویژه قرار گرفت.

#عبادت امام حسین در آن روز، عبادتی است که از هیچ کس قبل از ایشان سر نزده است و بعد از آن حضرت نیز تحقق نمی یابد.

آن عبادت، #جامع جمیع عبادات قابل تصور است، یعنی در برگیرنده ی همه ی عبادت های #بدنی #واجب، #مستحب، #ظاهری، #باطنی، #روح و #صورت آن هاست که می تواند توسط #کاملترین افراد انجام شود و همچنین شامل همه ی عبادت های #قلبی واجب و مستحب است.

تمام #مکارم_اخلاق و #صفات_حسنه سازگار و متضاد با هم، به اضافه تحمیل بزرگترین #مصیبت ها و #صبر_اکمل نسبت به آنها و حتی #شکر بر مصائب به #عالی_ترین وجه ممکن در #یک_روز در امام حسین علیه السلام ظاهر و متبلور گشت.

امام با این عبادت ها به مزیت ها و خصوصیاتی که موجب #پاکیزه_ترین و #درخشنده_ترین #فضائل می گردد، دست یافت و بر آنها، ویژگی #عبادت در هنگام #مصیبت را هم افزود که این صفت از ویژگی تعدادی از پیامبرانی است که خداوند به آنها بر فرشتگان #مباهات می کند.

بنابراین امام دارای عبادت مخصوصی است که در این باره همتایی ندارد و به همین خاطر مورد #خطاب_خاص خداوند قرار گرفت و خداوند خطاب به او فرمود:” یا ایتها النفس المطمئنة ارجعي الى ربك راضية مرضية” و رضایت او را از خدایش و رضایت خودش از حسین علیه السلام را با گفته “#راضية_مرضية” اعلام فرمود و او را به #عبودیت_خاص و #جنت_خاص منسوب به خودش با این گفته “فادخلي في عبادي وادخلي جنتي” #مختص گردانید.