“تنهایی” آدم را عوض می کند.
از تو چیزی می سازد که هیچوقت نبودی.
گاه آنقدر بی تفاوت؛ مثل سنگ.
گاه آنقدر حساس؛ مثل شیشه.
آنقدر با خودت حرف میزنی که برای حرف زدن با دیگران، زبانت باز نمی شود
غذاهایت را سرد می خوری
صبحانه را ناهار
ناهار را نصفه شب
وشام را هنگام صبح ميخورى
ساعتها به یک آهنگ تکراری گوش می کنی، ولی هیچ وقت آهنگ را حفظ نمی شوی.
شب ها علامت سوالهای فکرت را می شماری تا خوابت ببرد
“تنهایی” از تو ” آدمی” می سازد که دیگر شبیه “آدم” نیست!