تجربه عشق حقيقي ميسر نيست مگر اينكه تو از جنس عشق شوي…
و تو از جنس عشق نمي شوي مگر اينكه عشق در نگاه تو تثبيت شود. عشق بايد خاصيت تو باشد، بدون انتخاب، بدون قضاوت …

و اين تنها در صورتي عملي مي شود كه بتواني خدا را در همه چيز مشاهده كني و همه چيز را در خدا ببيني…
آن وقت سفيد و سياه و زرد و سرخ براي تو رنگ مي بازد و تو بي رنگ مي شوي و در عين بي رنگي همه رنگ ها را در خود داري…

به دين خاصي نمي چسبي و خوب و بد نمي كني و به همه اين راه ها به ديده ى احترام مي نگري.
نمي گويي نظر من، دين من ، راه من، رنگ من و …
بلكه مي گويي نظر خدا، دين خدا، راه خدا، رنگ خدا… تو محوي در بي رنگي و همه جهان آيينه تمام نماي روح درون تو مي گردد…و تو شاهدي بر اين وحدت كه كثير مي نمايد و كثرتي كه وحدت جوهره آن است…

چه زيبا قرآن كريم مي گويد: “و چه رنگي بهتر از رنگ خدا “…