أعوذُ من کُرُباتِ السَّواحَل المَنحوس
به چشم‌های بلاخیز شاه اقیانوس

فرار میکنم از کوخ‌های خاک‌آلود
به ابرهای طهورای حضرت قدّوس

هراس وافرم از شام‌های تیره و تار
روانه کرد مرا تا حریم شمس شموس

وجوب شرعی و عقلی است این روانه شدن
برای من نه فقط! که برای گبر و مجوس

ستاره در حرمش میکند گدائی نور
و ماه از غم دوریش میخورَد افسوس

نوشته اند: «علیک الرّفیق ثمّ طریق»
شروع و ختم ره عشق: “یک سفر پابوس”

«غلام همت آنم که زیر چرخ کبود»
دمی ز دست‌ کریم رضا(ع) نشد مأیوس

هر آنچه کرد که از زلف او جدا بشوم
گرفت باد ز دستم نتیجه‌ی معکوس

خموش باش کنیسا! سکوت بانگ جرس!
خموش باش کلیسا! سکوت کن ناقوس!

سکوت، اسقف و پاپ و برهمن و خاخام!
که میرسد دم نقّاره از مناره‌ی طوس

«رواق منظر چشم من آشیانه‌ی توست»
بیا و پا بگُذار ای طبیب کل نفوس

بزرگ و کوچک و پیر و جوان و مرد و زن
تو با تمامی عشاق میشوی مأنوس

منجّمان همه مات تلألؤات تو اند
و محو صبغه ی فیروزه ای اورانوس

توئی خدای خدایان مردم یونان
که خوانده اند ترا در زبان خویش: «زئوس»

اگر به «خاتم مهر طبیب ها» شهره ست
کمی ز علم تو در سینه داشت جالینوس

عمریست نقش جان و تنم مشهد الرضاست…..
اوج تمام پر زدنم مشهد الرضاست…..

هرجا سوال شد که دلت در کجا خوش است؟…..
بی اختیار بر دهنم مشهد الرضاست…..

مبعث ، غدیر ، ماه صفر ، باز زائرم…..
یعنی تمام پنج تنم مشهد الرضاست….

اینجا مدینه ی دل ما کربلای ماست…..
یعنی حسین و هم حسنم مشهد الرضاست…..

من مانده ام نماز شکسته برای چیست…..
وقتی حقیقتا وطنم مشهد الرضاست…..

من ندیدم که کریمی به کَرَم فکر کند
به چه مقدار به زائر بدهم فکر کند

از شما خواستن عشق است،ضرر خواهد کرد
هرکه در وقت گدایی به رقم فکر کند

بهتر آن است که زائر اگر آمد به حرم
دو قدم عشق بورزد سه قدم فکر کند

به دوگلدسته،دو تا ساق به دوش گنبد
به رواقی که شده پیش تو خم فکر کند

چون که از باب جواد تو کسی داخل شد
خنده دار است که دیگر به قسم فکر کند

این رضا کیست که بر شاه و گدا می بخشد
بهر اغیار جدا،دوست جدا می بخشد

کار بر مسلک افراد ندارد ، آری
گر ببخشد همه بی چون و چرا می بخشد

محفل ار سرد شده،گرمی دست نگهش
جمع ما را به خدا لطف و صفا می بخشد

الله الله که چو اکسیر همین نام “رضا “
صفحه ی تیره ی این قلب جلا می بخشد

ای که بیمار شدی،نسخه ی درمان خواهی
او طبیب همه درد است شفا می بخشد

گر به دل حبّ رضا هست تو را ربّ کریم
گنهت را ز کرم روز جزا می بخشد

سائلان !معتکف کوی پر از لطف شوید
به یقین هر چه که خواهید رضا می بخشد…

بار سفر ببند ، خراسانم آرزوست
صحن و سرای حضرت سلطانم آرزوست

دلتنگ روی حضرت خورشید در شبم
کنج حیاط دیدن ایوانم آرزوست

العفو و یا الهی و یا ربنا… نه
با اشک چشم ذکر رضا جانم آرزوست

شاد است هر که آمده یکبار در حرم
شادی در این حریم دو چندانم آرزوست

گفت از مقام شوق نمی دانی ای رفیق
گفتم رفیق آنچه نمی دانم آرزوست

لطف عیان ایزد منان تویی و من
لطف عیان ایزد منّانم آرزوست

بی برگ و بر درختم و در خواب غفلتم
پایان فصل سرد زمستانم آرزوست

حسرت نمانده در دل ما جز هوای دوست
بار سفر ببند خراسانم آرزوست?….
ای خدا کنج حیاط دیدن ایوانم ارزوست….

باید غبار صحن تو را توتیا کنند
« آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند»

هو هوی باد نیست که پیچیده در رواق
خیل ملائکند رضا یا رضا کنند

بازار عاشقان تو از بس شلوغ شد
ما شاعرت شدیم که مارا سوا کنند

«هر گز نمیرد آنکه دلش» جلد مشهد است
حتی اگر که بال و پرش را جدا کنند

هر کس به مشهد آمد و حاجت گرفت و رفت
او را به درد کرببلا مبتلا کنند

دردی عظیم و سخت که آن درد را فقط
با یک نگاه گوشه ی چشمت دوا کنند

از آن حریم قدسی ات آقای مهربان
«آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کنند»

شاه دلم گدا مَکُش ، من شده ام گدای تو
گر چه ستم کنی به من،جان و تنم فدای تو

مهر تو از وجود من ، با غم دل نمی رود
مهر منت به دل نشد ، هر چه کنم برای تو

از همه کس گذر کنم ، از تو گذر نمی شود
مشکل تو وفای من ، مشکل من جفای تو

کن نظری که تشنه ام ، بهر وصال عشق تو
من نکنم نظر به کس ، جز رخ دلربای تو

جان من و جهان من ، روی سپید تو شدست
عاقبتم چنین شود ، مرگ من و بقای تو

از تو برآید از دلم ، هر نفس و تنفسم
من نروم ز کوی تو ، تا که شوم فنای تو

دست ز تو نمی کشم ، تا که وصال من دهی
هرچه کنی بکن به من، راضی ام از رضای تو

دوست دارم صدات كنم تـوهـم منونـيگا كـني

مـن تـورونـيگا كـنـم تـوهـــم مـنــوصدا كني

قـربـون چـشـا ت بـرم ا ز راه دوري اومـدم

جا ي دوري نـمــيـره اَ گَـه به مـن نـيگا كني

دل مـن زنـد و نِـيِـه تـو ئي كه تنها مـيـتـوني

قـفـســـو و ا كـنــي و پــرنـــده رو رهـا كني

ميشه كـنـج حـرمـت گـوشـۀ قـلـب مـن با شـه

مـيـشــه قـلـب مـنـو مـثـل گـنـبـدت طلا كني

توسرت شـلـوغـه زيردست وپا ت فـراوونَـن

ازخـدا مـيـخـــوام كـمـي به زيرپا نـيگا كني

تـوغـريبي و مـنـم غـريـبـم ا مّـا چي مـيـشـه

ايـن دل غــــريـبـه روبــا خــودت آشـنا كني

دوست دارم توايوون آئينه ات صبح تاغروب

مـن با تـوصـفــا كـنــم تـوهــم مـنـودعا كني

به و فا ي كـفـتـراي حـرمت مـنـم مـيـخـوام

كـفــتـري با شـم كه تـنـهـا تـومـنـوهـوا كني

د لـمـو گـره زدم به پـنجره ات دارم مـيـرم

دوست دارم تا من ميام زودگره هارووا كني

صدهزاردفعه ام شده پاي ضريح زارميزنم

تا د لـت يه با ر بـسـوزه د ر د مـو دوا كني

دوست دارم كه ازحالا توصبح محشرهميشه

من رضا رضا بگـم تـوهـم مـنـو رضا كنيث