اگر کسی هست که نمی‌توانی ببخشی‌اش، اگر چیزی هست که نمی‌توانی ببخشی‌اش، اگر نمی‌توانی خود را ببخشی، پس بدان که هرگز طعم خوشبختی را نمی‌چشی. و جریان عظیم و جاری زندگی را نیز نمی‌توانی بشناسی. زیرا منبع عظیم زندگی، عشق است؛ عشقی که با بخشش بی‌قید و شرط تقویت می‌شود.
موضوع این نیست که کسی هست که اصلا نمی‌شود او را بخشید، موضوع این نیست چیزی هست که بخشیدنی نیست، موضوع این نیست که در تو چیزی هست که به خاطر آن هرگز نمی‌توانی خود را ببخشی. موضوع این است که نوع نگاه تو به زندگی به گونه‌ای‌ست که اجازه‌ی بخشیدن نمی‌دهد. به همین دلیل نمی‌توانی عشق را احساس کنی.
وقتی عصبانی می‌شوی، وقتی دلت می‌خواهد کسی را سرزنش کنی، وقتی احساس نا امیدی می‌کنی، همه‌ی این اوقات و این حال‌ها و حالت‌ها، بهترین فرصت و مجال را برای تو فراهم می‌کنند تا بخشش بی‌قید و شرط را تجربه کنی.
به روی همه‌چیز زندگی گشوده باش. زندگی فرصتی در اختیار تو می‌گذارد تا با مزه مزه کردن طعم سعادت حقیقی، مثل گل بشکفی. خویشتن حقیقی تو طالب همین شکوفایی‌ست. بخشش از صمیم قلب، همه‌ی زخم‌های عاطفی تو و دیگران را شفا می‌دهد. بخشش جادوست، معجزه است. بخشش است که ناامیدی و افسردگی را به امید و شادابی تبدیل می‌کند.