ﻋﻠﻰ ( ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﻓﺮﻣﻮند:
ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻫﺪ ﻭ ﭘﺎﺭﺳﺎﻳﻰ، ﺩﺭ ﺩﻭ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ( ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺳﻮﺭﻩ ﺣﺪﻳﺪ ﺁﻳﻪ 23 ) ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻟﻜﻴﻠﺎ ﺗﺎﺳﻮﺍ ﻋﻠﻰ ﻣﺎﻓﺎﺗﻜﻢ، ﻭ ﻟﺎ ﺗﻔﺮﺣﻮﺍ ﺑﻤﺎ ﺁﺗﺎﻛﻢ.
ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺎ ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﺷﺎﺩ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪ.
ﻗﺘﻴﺒﻪ ﺑﻦ ﺳﻌﻴﺪ ﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﭼﺮﺍﮔﺎﻫﻰ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﻳﺪﻡ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﺘﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻧﻤﻰ ﺁﻣﺪ، ﭘﻴﺮﻩ ﺯﻧﻰ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻳﻦ ﺷﺘﺮﻫﺎﻯ ﻣﺮﺩﻩ ﻣﺎﻝ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻳﻨﻬﺎ، ﺁﻥ ﭘﻴﺮﻩ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺗﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺸﻢ ﻣﻰ ﺗﺎﺑﺪ، ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺷﺘﺮ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﺁﺭﻯ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻭﻗﺘﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺩﻧﺪ، ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻣﺎﻧﺘﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ، ﺳﺨﻨﻰ ﮔﻔﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ: ﺩﻭ ﺷﻌﺮ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ:
ﻟﺎ ﻭﺍﻟﺬﻯ ﺍﻧﺎ ﻋﺒﺪ ﻣﻦ ﺧﻠﺎﺋﻘﻪ ﻭ ﺍﻟﻤﺮﺀ ﻓﻰ ﺍﻟﺪﻫﺮ ﻧﺼﺐ ﺍﻟﺰﺭﺀ ﻭ ﺍﻟﻤﺤﻦ ﻣﺎﺳﺮﻧﻰ ﺍﻥ ﺍﺑﻠﻬﻰ ﻓﻰ ﻣﺒﺎﺭﻛﻬﺎ ﻓﻤﺎ ﺟﺮﻯ ﻓﻰ ﻗﻀﺎﺀ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﻢ ﻳﻜﻦ؛
ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ، ﻫﺪفﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻳﻬﺎ ﻭ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭﻳﻬﺎ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﺘﺮﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻭ ﻗﻀﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺪ، ناراحت ﻧﻤﻰ ﺷوﻡ ( ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ ).

ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﻝ، ﻛﻪ ﭘﺎﺭﺳﺎﻯ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ.