“شاه عباس اول” به سبیل علاقه خاصی داشت، تا حدی که آنرا آرایش صورت می دانست و در نگهداری و زیبای آن بسیار می کوشید و کسانی را نیز داشت، که به آنها به اصطلاح “سبیل چرب کن “می گفتند و این افراد، سبیل مرشد کامل را پیوسته می آراستند.
باری، سپاهیان و رجال حکومتی هم به تبعیت از شاه عباس همگی سبیل های خاصی می گذاشتند و شاه با توجه به بلندی و کوتاهی سبیل آنها مقرری پرداخت می کرد، و هرچه سبیل بلندترو آراسته تر بود، شخص صاحب سبیل از مزایای بیشتری برخوردار بود و به این پول اضافه که به خاطر سبیل داده می‌شود به اصطلاح “باج سبیل “می گفتند، این افراد بخاطر اینکه مورد توجه شاه قرار گرفته بودند، در ناحیه ای که حاکم آن بودند، از مردم عادی و طبقات فرودست پول و آذوقه اضافه ی تحت عنوان “باج سبیل” نیز دریافت می کردند.
اصطلاح “باج سبیل “به معنای پولی است که قلدری به زور ازضعیفی آنرا می ستاند.