بِنام شغل شريف تمام نوکرها
حسین امام من است وامام نوکرها

که وقت بذل عطا،پشت درب خانه او
قيامتی شودازازدحام نوکرها

شنیده ام که بِروزحساب اين آقا
زِمرحمت بشودهم کلام نوکرها

خداکندبرسدمحضرمبارک او
زِراه دور،هميشه سلام نوکرها

قسم به سجده طولانی حبيب وزهير
زبانّ زداست وقارومرام نوکرها

بدون مجلس روضه شبی نميخوابم
بدون اشک،عزايش حرام نوکرها

بهشت وهرچه درآنست مال مه رويان
فقط مجالس روضه بِنام نوکرها

عطابه نوکراين خانواده،با زهراست
که هست حاتم طائي غلام نوکرها

تمام ميکنم اين شعررابِنام خدا
بِنام اشک مدام تمام نوکرها

درميكده ما را مودب آفريدند
درخمره اي از مي لبالب آفريدند

آبادمان كردند بعدازآنكه ما را
خانه خراب عشق زينب آفريدند

-تا خاك پايش روي ديده نقش بندد
چشمان عاشق را مورب آفريدند

يك شب دعا درحق ما ديوانگان كرد
قطعأ كه ما را درهمان شب آفريدند

هرچند حيدر زينت عرش الهي است
دردانه اش را زينت اب آفريدند

جبرييل هم سجده به زينب كرد و او را
دربارگاه حق مقرب آفريدند

ما نام او را بي وضو هرگز نبرديم
درميكده ما را مودب آفريدند…

اشفته دلان را هوس خواب نباشد
شوری که به دریاست,به مرداب نباشد

هرگز مژه بر هم ننهد عاشق صادق
ان را که به دل عشق بود,خواب نباشد

در پیش قدت کیست که از پا ننشیند
یا زلف تو را بیند و بی تاب نباشد

چشمان تو در اینه ی اشک ,چه زیباست
نرگس شود افسرده,چو در اب نباشد

گفتم：شب مهتاب بیا,نازکنان,گفت
انجا که منم,حاجت مهتاب نباشد

اي که مي پرسي نشان عشق چيست
عشق چيزي جز ظهور مهر نيست

عشق يعني مهر بي چون و چرا
عشق يعني کوشش بي ادعا

عشق يعني مهر بي اما، اگر
عشق يعني رفتن با پاي سر

عشق يعني دل تپيدن بهر دوست
عشق يعني جان من قربان اوست

عشق يعني خواندن از چشمان او
حرفهاي دل بدون گفتگو

عشق يعني روح را آراستن
بي شمار افتادن و برخاستن

عشق يعني گل به جاي خار باش
پل به جاي اين همه ديوار

زير لب با خود ترنم داشتن
بر لب غمگين، تبسم کاشتن

عشق، آزادي، رهايي، ايمني
عشق، زيبايي، زلالي، روشني

عشق يعني مرغ هاي خوش نفس
بردن آنها به بيرون از قفس

عشق يعني جنگل دور از تبر
دوري سر سبزي از خوف و خطر

جز کمند چشم و زلف و ابروان
عشق زنجيري ندارد در ميان

در ميان اين همه غوغا و شر
عشق يعني کاهش رنج بشر

اي دلاور دل بدست آورده باش
در دل آزرده، منزل کرده باش

عشق يعني تشنه اي خود نيز اگر
واگذاري آب بر تشنه تر

عشق يعني خدمت بي منتي
عشق يعني طاعت بي جنتي

گاه بر بي احترامي احترام
بخشش و مردي به جاي انتقام

عشق يعني مشکلي آسان کني
دردي از درمانده اي درمان کني

عشق يعني خويشتن را گم کني
عشق يعني خويش را گندم کني

عشق يعني خويشتن را نان کني
مهرباني را چنين ارزان کني

عشق يعني نان ده و از دين مپرس
در مقام بخشش از آئين مپرس

هر کسي او را خدايش جان دهد
آدمي بايد که او را نان دهد

در تنور عاشقي سردي مکن
در مقام عشق نامردي مکن

لاف مردي مي زني مردانه باش
در مسير عاشقي افسانه باش

دين نداري مردمي آزاده شو
هر چه بالا مي روي افتاده شو

در پناه دين دکانداري مکن
چون به خلوت مي روي کاري مکن

جام انگوري و سرمستي بنوش
جامه تقوي به تردستي مپوش

عشق يعني ظاهر باطن نما
باطني آکنده از نور خدا

عشق يعني ذهن زيبا آفرين
آسماني کردن روي زمين

هر کجا عشق آيد و ساکن شود
هر چه ناممکن بود ممکن شود

در جهان هر کار خوب و ماندي ست
ردپاي عشق در او ديدني ست

عشق يعني شور هستي در کلام
عشق يعني شعر، مستي والسلام

معنی فاصله ها چيست برايم بنويس

درد اين واژه سرا چيست برايم بنويس

تو تماشاگر من بلکه نه من فاصله ای

علت دوری ما چيست برايم بنويس

همه جا غرق دعا ميشوم از آمدنت

معنی اشک و دعا چيست برايم بنويس

خون دل خوردنت از بار گناهان من است..

معنی شرم و حيا چيست برايم بنويس

مثنوی نه ، غزلی نه ، نه قصيده آقا

مصرع از درس وفا چيست برايم بنويس

دست من را تو نگيری به زمين می افتم

حکمت دست شما چيست برايم بنويس

تو برايم بنويسي به يقين ميفهمم

حرمت خون خدا چيست… برايم بنويس

از درد کهنه ای که مداوا نمیشود
یا میشود گلایه کنم یا نمیشود

اینک سلام حضرت عیسی تر از مسیح
لطفت نگو که شامل ماها نمیشود

ای من فدای پنجره فولاد چشمهات
از بغض من چرا گرهی وا نمیشود؟

یوسف ترین عزیز !مرا تا خودت بخوان
هرچند این غریبه زلیخا نمیشود

امضا:کسی که با همه ی ریزنقشی اش
در بیکران چشم شما جا نمیشود

ما شیعه زاده ایم و هوادار حیدریم
تا آخرین نفَس همگی یار حیدریم
عمّار یاسر ، اَصبغ و سلمان و مالکیم
حُجر و کمیل و میثم تمّار حیدریم
با یک اشاره اش سر و جان را فدا کنیم
شکر خدا که گرمی بازار حیدریم
حتّی شب ولادت اربابمان حسین
مشغول به سرودن اشعار حیدریم
یا مرتضی علی علی مولا علی علی
اذکار ماست بس که گرفتار حیدریم
طبق “فمَن یَمُت یَرَنی” در زمان مرگ …
… ما محو دیدن گُل رخسار حیدریم

زندگى موسیقى گنجشک هاست
زندگى باغ تماشاى خداست…
زندگى یعنى همین پرواز‌ها،
صبح‌ها،
لبخند‌ها،
آواز‌ها…
زندگی ذره‌ی کاهیست، که کوهش کردیم،
زندگی نام نکویی ست، که خوارش کردیم،
زندگی نیست بجز نم نم باران بهار،
زندگی نیست بجز دیدن یار
زندگی نیست بجز عشق،
بجز حرف محبت به کسی،
ورنه هر خار و خسی،
زندگی کرده بسی،
زندگی تجربه‌ی تلخ فراوان دارد، دو سه تا کوچه و پس کوچه و اندازه‌ی یک عمر بیابان دارد.
ما چه کردیم و چه خواهیم کرد در این فرصت کم؟

سهراب سپهری