شهید زنده ای که زبان،چشم ودست او 2 سال توان معرفی او را نداشت

چیزهایی می شنویم و می بینیم که بیشتر شبیه داستان ها و افسانه هاست اما بهرحال غر قابل انکار است و شواهد نشان می دهند که واقعیت دارند.
مثلا اگر در افسانه ای بخوانیم که یک نفر که 20 درصد از مغزش را از دست داده و 48 ساعت بیهوش است به یکباره زنده می شود کمی اغراق امیز به نظر برسد اما خب اقتضای افسانه این است.
اما در همین حوالی، همین چند سال پیش، بوده اند کسانی که واقعیاتی خلق کرده اند و بنامشان مهر شده که تاریخ تا ابد انگشت به دهان رشادت هایشان خواهد ماند.
جانباز 70 درصد ،ناصر خوش گفتار اما از همان مردان مرد خالق حماسه و از تبار میرزا کوچک خان هاست. در ایام مناسک حج او را گوشه ای گیر می آوریم و گپ و گفتی خودمانی می زنیم. از چیزهایی می گوید که تصورش هم سخت است. با همسرش رابطه خوبی دارد و مدام چشمش به دهان اوست که کار و حرفش را تایید یا تکذیب کند. به شوخی به او می گویم زن ذلیل هم که هستی و می گوید “تند نرو، واستا بهت بگم چه زنیه تا ببینی باید ذلیل که هیچ، هلاکش باشم.”

از او می خواهم داستان افسانه گونه اش را بیان کند. ابتدا کمی طفره می رود ولی وقتی می فهمد من بیخیال نمی شوم سعی میکند وقتی را در اختیارم بگذارد و با فراق بال تعریف کند:
“پیرانشهر بودیم. شب عملیات باید معبر باز می کردیم ، خورده بودیم به میدان مین. برای عبور از میدان مین به ذکر و نذر و نیاز متوسل شدیم و الحمدلله خداوند هم همه را قبول کرد و توانستیم بر موقعیت دشمن مسلط شویم. در این بین تیربارچی به عنوان مهمترین نفر گردان، مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به شهادت رسید. من تخصصم تیربارچی بود، خودم را به لطایف الحیلی به تیربار رساندم. جسد مطهر شهید را کنار گذاشتم و شروع به رگبار بستن دشمن کردم. کمی که تیر زدم مرا نشانه رفتند و پایم تیر خورد. دشمن را خوب میدیدم و خوب به هدف میزدم اما در همین حین، تیر به دستم خورد و خونریزی زیادی هم داشتم.
در این بین از پا ننشستم و می دانستم اگر بیخایل شوم و به خون و درد مسلط نشوم، شهید زیادی خواهیم داد. کمی ایستادگی کردم که دیگر چیزی متوجه نشدم. خمپاره ای به کنار من اصابت کرده و منفجر شده بود.حدود 20 درصد از مغزم را از بین برده بود.
بیهوش کناری افتادم و بچه ها که از حجم جراحات بدنم حدس می زدند شهید شده ام پلاکم را از گردنم درآوردند و به همراه پلاک سایر شهدا با خود بردند.
معبر باز شده بود و بچه ها عملیات را با موفقیت پشت سر گذاشتند. 48 ساعت بعد عملیات تمام شد و حین رد شدن از کنار جنازه ام یکی از دوستانم که خیلی با او شوخی داشتم، با پا به من زد و گفت:” خیلی بی معرفتی رفیق ، زدی زیر قرارمان ، ما باهم عهد بسته بودیم ،ما میرویم پیش امام رضا(ع) وتو هم رفتی پیش خدا".
جمله و ضربه اش را هنوز خوب یادم هست. با ضربه اش چنان آهی کشیدم که متوجه زنده بودنم شدند. ما در دل عراق بودیم و باید یک مسیری مرا با خود می بردند تا سوار ماشین کنند و به عقب بروم. مرا روی قاطر انداختند و بعد از طی مسافتی طولانی بالاخره به جایی رسیدیم که میشد با آمبولانس به پیرانشهر بفرستنم.یعدها شنیدم دوستم همان روز شهید شد واو رفت پیش خدا و من ماندم چه بگویم وپلاک او به عنوان شهید وپلاک من بعنوان شهید مفقودالاثر تایید شد.
از پیرانشهر به تبریز اعزام شدم و چون پلاک نداشتم به عنوان مجهول الهویه بستری شدم. توانایی تکلم نداشتم، چشمم نمی دید و دستم هم توان نوشتن نداشت چون سیستم اعصاب مغزم در این زمینه از کار افتاده بود. به خانواده ام هم آمار غلط داده بودند و 2 سالی که بیمارستان بستری بودم گمان می کردند مفقودالاثر هستم. حتی برایم مجلس ختم و فاتحه و سالگرد هم برگزار کرده بودند.
بعد از مدتی یکی از بچه های سپاه کنار من بستری شد و مثل یک متخصص با من شروع به ارتباط کرد. چشمم کمی می دید و می شد کاری کرد. شروع کرد تمام شهرها را گفت تا به شهر من رسید. با چشم علامت دادم که اهل آنجا هستم. شهری از خطه سبز گیلان. رفت یکی از بچه های سپاه گیلان را با خود آورد شاید مرا بشناسد. اتفاقا ایشان هم مرا به جا آورد و بعد از 2 سال و 4 ماه، هویتم احراز شد.
به آغوش خانواده ام برگشتم و همسرم مانند یک پرستار مهربان و صبور علیرغم اصرار من، به پای من ماند و مرا تیمار کرد. امروز با هم به حج آمده ایم. چیزی که شاید لیاقتش را نداشتم و از صدقه سر این بانوی مکرمه به من توفیق و عنایت شده است.
من باید طبق دستور پزشک در آسایشگاه می ماندم اما همسرم مخالفت کردند و نگذاشتند حتی یک ساعت در آسایشگاه بمانم. با صبر و عشق ورزی از من پذیرایی می کنند. ناقابلم اما دعا می کنم عاقبت به خیر باشند.

من خیلی از غافله عقبم. در همان منطقه پیرانشهر، جوان 17 ساله ای را می شناختم که شهید شد. طوری نماز می خواند و عبادت خالصانه ای داشت که شیخ گردان می ایستاد و به او اقامه می کرد. فضا و جو جبهه و معنویت بچه ها کمتر از حج نبود، شهدای ما در همان مناطق عملیاتی به عرفات واقعی دست یافته بودند.
یک سری از جانبازانی که پارسال به حج اعزام شدند، امسال در لیست شهدا هستند و این یعنی به معرفت ناب محفوظ در عرفات دست یافته اند. جانبازان ما انقدر روی مباحث معرفتی و ارتباط با خالق خوب کار کرده اند و روحشان متعالی شده است که دیگر تاب ماندن در زندان تن را ندارند.
اینها را که می نگرم حسرت می خورم و تازه می فهمم حماسه آفرینان ما که بودند. اینها کار روح است و خلق حماسه ای از جنس دوران دفاع مقدس، کار روح است.