#ناجیان_زندگی

اغلب می پنداريم فرزندی که خیلی به والدینش توجه دارد، فرزندی نمونه و وفادار است ولی چنین نیست؛ واقعیت این است که وقتی فرزندی همیشه نگران والدینش است، یعنی خودش یک آسیب دیدهٔ واقعی است که مسئول آسیبش والدین هستند!

یک والد خوب والدی است که ذهن فرزندش از او آسوده باشد و به فرزند توانایی و قدرت آسوده فاصله گرفتن را بدهد. وقتی فرزندتان از شما دور نمی شود وقتی همیشه نگران شماست وقتی تمام برنامه هایش را با شما تنظیم می کند…

نه نشانه وفاداری او، بلکه نشانه آسیب خوردگی اوست. توجه کنید وقتی در هنگام صحبت با فرزندتان، مرتب گوشزد می کنید که در این زندگی، چقدر سختی و عذاب کشیده اید؛ چقدر رنج دیده اید و..

در واقع مرتب به فرزندتان القا می کنید که من قربانی این زندگی هستم و تو تنها چشم امید و ناجی من هستی. حالا او خودش را نجات دهنده شما تصور می کند و هیچ لحظه ای را برای نجات شما از دست نمی دهد؛ غافل از اینکه خودش تمام زندگی اش را با نگرانی برای شما از دست می دهد… و اگر بهر دلیلی نتواند شما را نجات دهد، احساس گناه می کند…

در قبال رسیدگی و عشقی که به فرزندانمان می دهیم، آنها را مدیون و بدهکار و ناامن نکنیم.. به آنها کمک کنیم زندگی های مستقل و ذهن های آرام داشته باشند.
فرزندان ما، ناجیان ما نیستند.