به یک چیزی دقت کردین؟
اینکه ما آدمها معمولا با غمگین بودن و افسرده شدن و غصه خوردن و در سطح زندگی کردن، خیلی راحت تر هستیم، تا شاد بودن، آرامش داشتن، مثبت نگاه کردن و عمیق زندگی کردن.!
میدونید چرا ؟
«اوشو» خیلی زیبا بهش پاسخ داده، میگه:
تموم اون حالتهای اول به نوعی،
سقوط محسوب میشن و سقوط همیشه آسونه و نیاز به صرف هیچ انرژی ای نداره.
اما حالتهای بعدی؛
از نوع صعودهستند و صعود همیشه سخت تره و نیاز داره که انرژی زیادی رو براش صرف کنی.
زندگيتون سرشار از صعود!!!!

اگر دیگران را عادت بدهی که همیشه آب میوه مانده ته دستگاه آبمیوه گیری سهم تو باشد یا کتلت زیادی برشته شده، یا بدمزه ترین آب نبات مانده در ظرف شکلات یا هر چیزی که دیگران دوستش ندارند…
به مرور این میشود سلیقه ات، میشود سهمت!
 
هیچ کس هم نمیگوید
آه چه موجود فداکاری!!
بد نیست گاهی برای خودت بهترین و خنکترین نوشابه ها را باز کنی!

چرا سهم تو نرمترین بالش نباشد یا بهترین یادگاری از سفر، یا سرگل غذا یا حتی ساعتی از برنامه دلخواه تلویزیونی؟

گاهی باید مثل ملکه ها رفتار کرد! باید به دیگران فهماند در وجود هر زنی غیر از یک موجود فداکار همیشه قانع، ملکه ای زندگی میکند که گاه باید عصای سلطنتش را بالا بیاورد و محکم بر زمین بکوبد تا دیگران یادشان بیاید قرار نیست همیشه سهم تو از پست ترین چیزها باشد.

یادت باشد :
«( تو ملکه زندگی ات هستی )»
 

 خودت باش

 نه تندیسی که دیگران می خواهند

 وقتی روحت را قالب فکر دیگران می کنی

 زیبا می شوی به چشمشان اما قبول کن

 تمام مجسمه ها شکستنی هستند ، در کمال زیبایی . . .

  “خدا”
فقط کسی رو به لبه پرتگاه
زندگیش میرسونه که،
میدونه قدرت پرواز رو داره ….

مشکلات زندگی، دلیل پرواز است …
پس، از مشکلات زندگی،
ناراحت نشو و از آنها استقبال کن !!!

 هرگز..

داشته هایت را

به نداشته هایت نفروش !!!

شاید وقتی

به نداشته هایت رسیدی…

حسرت داشته هایی رابکشی !!!

“که ارزان فروختی”

” خاموش بودن‌‍‍‍‌‌‍” نصف حکمت است.

” تعقیب نکردن دیگران ” ، نصف آرامش است.

” مداخله نکردن درکار دیگران ” ، نصف ادب است.

من از دنیا فقط اینو دریافتم که :

اونیکه ” قویتر بود “، کمتر زور میگفت…

اونیکه راحت تر میگفت ” اشتباه کردم ” اعتماد به نفسش بالاتر بود…

اونیکه ” صداش ” آرومتر بود ، حرفاش بانفوذتر بود…

اونیکه خودشو واقعأ ” دوست داشت ” ، بقیه رو واقعی تر دوست داشت…

اونیکه بیشتر ” طنز ” میگفت ،به زندگی جدی تر نگاه میکرد…

اونیکه به ” تفاوت ” بین انسانها واقف بود،بیشتر نقاط مشترک رو باهاشون پیدا میکرد.

گاندی, خطاب به معشوقه اش نوشت:

خوبِ من ، هنر در فاصله هاست ..
زیاد نزدیک به هم,
می سوزیم,
و زیاد دور از هم, یخ
می زنیم .
تو ، نباید آنکسی باشی که من میخواهم ، و من نباید آنکسی باشم که تو میخواهی.
کسی که تو از من می خواهی بسازی,
یا کمبودهایت هستند یا آرزوهایت,

من باید بهترین خودم باشم برای تو…
و تو باید بهترین خودت باشی برای من …

خوبِ من ، هنرٍِ عشق در پیوند تفاوت هاست و
معجزه اش, نادیده گرفتن کمبودها …

زندگی ست دیگر…

همیشه که همه رنگ‌هایش جور نیست ،
همه سازهایش کوک نیست ،

باید یاد گرفت با هر سازش رقصید ،
حتی با ناکوک ترین ناکوکش،

اصلا رنگ و رقص و ساز و کوکش را فراموش کن،

حواست باشد به این روزهایی که دیگر برنمی گردد،

به فرصت هایی که مثل باد می آیند و می روند و همیشگی نیستند ،
به این سالها که به سرعت برق گذشتند،

به جوانی که رفت،
میانسالی که می رود،

حواست باشد به کوتاهی زندگی،
به
زمستانی که رفت ،

بهاری که دارد تمام می شود, کم کم،
آرام آرام،

زندگی به همین آسانی می گذرد.

ابرهای آسمان زندگی گاهی می بارد, گاهی هم صاف است،

میگذرد, هر جور که باشی
 

بهشت جایی فراتر از آنچه فکر میکنی نیست
بهشت یعنی:
آغوش مادرت
دستان پدرت
محبت خواهرت
نگرانی برادرت
عشق اولت
همسر و فرزندت
کسانیکه حتی اگر با آنها بدخلقی و بیحوصلگی کرده باشی
بازهم غمت را تاب نمی آورند و تو را بخاطر خودت میخواهند!
آری بهشت همین حوالیست…
مادرت را بنگر
پدرت را ببین
خواهر یا برادرت را حس کن
دوستت را به یاد آور
عشقت را از خاطرت بگذران
همسرت را در آغوش بگیر
و فرزندت راببوس
نگرانم برایت …
یک وقت دیر نشود برای بهشت رفتنت !
بهشت را با همه قلبت حس کن ،همین نزدیکیست…