هر وقت خودت را گم کردی،

یا چیزی را که به اندازه‌ی خودت دوست داری گم کردی و از دست دادی،

لحظه‌ای به درختان فکر کن.

فکر کن که چگونه رشد می‌کنند.

تو خوب می‌دانی که درختی که شاخه‌های زیاد و ریشه‌های کم دارد،

با نخستین باد شدید، واژگون می‌شود.

اما از طرف دیگر،

ریشه‌های زیاد هم، برای شاخه‌های کم، مفید نخواهند بود.

آنها زیادی‌اند و نمی‌توانند تمام آنچه را از خاک می‌گیرند، شیره‌ای کنند و به تک تک شاخه‌ها برسانند.

ریشه‌ها و شاخه‌ها باید با هم متناسب باشند. از یک سو، پا در خاک فروکنند از سوی دیگر سر به آسمان برآرند.

یکی در درون ریشه کند و یکی در بیرون سایه بیندازد.

چنین درختی، سایه‌ و میوه‌ی خوب دارد و در هر فصلی، مناسب آن فصل، زیبا خواهد بود.

موقعیت‌ تو، رابطه‌های تو و در یک کلام داشته‌های تو، اگر به تناسب از درون در آنها ریشه دوانی و از بیرون بر آنها سایه بیندازی، نعمت خواهند بود.

که اگر جز این باشد:

ریشه بی شاخه زحمت است و شاخه بی ریشه زندان…