گاهی خدا می خواهد با دست تو،

دست دیگر بندگانش را بگیرد ، 

  وقتی دستی را به یاری می گیری

بدان که دست دیگرت در دست خداست.

خستگی را زندگی کرده ام ،
میخواهم کمی هم زندگی را خسته کنم ..!!
گاهی دلم ،از هرچه آدمیست میگیرد.!
گاهی دلم دوکلمه حرف مهربانانه میخواهد..
نه به شکل دوستت دارم، و یا نه به شکل بی تو
می میرم ….
ساده باشد ، مثل دلتنگ نباش ، فردا روز دیگریست ..
فردا روز دیگریست …..
ﺑﻌﻀﯽ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺒﺎیدﮔﻔﺖ ! ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻘﺴیم ﮐﺮﺩ ﺑﺎ
ﮐﺴﯽ، نباید ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺯﺧﻤﺶ ﺳﺮ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ …
ﺑﺎید ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑینﺧﻮﺩﺕ، ﺩﻟﺖ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎیت …
ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ …ﻋﻤـقش ﺭﺍ …ﺣﺠـــﻤــﺶ ﺭﺍ …
ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ …..

پندهای امیر المومنین علی (ع)

درود خدا بر او فرمود：

✍ خدا در، شکر گزاری رابر بنده ای نمی گشاید که در , فزونی نعمت ها را بر او ببندد

✍ و در، دعا را بر روی او باز نمی کند که در اجابت کردن را نگشاید

ودر، توبه کردن را باز نگذاشته که در آمرزش را بسته نگهدارد

حکمت ۴۳۵
پندهای نهج البلاغه

“نكته اي در باب همسرداري”

خاطره ای به نقل از فرزند استاد فاطمي نيا:
زماني كه ازدواج كردم ، هديه اي كه پدرم به من دادند تابلويي بود كه خودشان به عربي برايم نوشته بودند و مضمونش اين بود:
“بپرهيز از ظلم كردن به كسي جزخدا ياوري ندارد”
اين كلامي است كه امام حسين (ع) در لحظات آخر حيات مباركشان بيان كردند.
بعدها يكي از علماء اين تابلو را مشاهده كردند و فرمودند كه حاجاقا (استادفاطمي نيا) اين را اشاره به همسر فرزندشان نوشته اند تا هميشه در ذهن او باشد زمانيكه يك زن تمام داشته اش را به منزل شوهر مي آورد ، بايد بدانيم جز خداوند ياوري ندارد و نبايد به اين زن حتي گفته شود ” بالاي چشمت ابروست!”
و اگر ظلمي به زن کردیم ، وارد جنگ با خدا شده ايم !
خداوند در هيچ چيز شتاب نميكند مگر ياري مظلومان!

همه ی زخم‌ها یک روز خوب می‌‌شوند. بعضی‌‌ها زود تر، بی‌ درد تر، بی‌ هیچ ردّی از بین می‌‌روند. یک روز صبح که لباس می‌‌پوشی متوجه می‌‌شوی اثری از آن نیست. متوجه می‌‌شوی خیلی‌ وقت است به آن فکر نکرده ای. یکروز دیگر آنجا نیست.
بعضی‌ زخم‌ها عمیق ترند. ملتهبند. درد دارند. با هر لمسِ بی‌ هوا، سوزشی از زبری روی زخم شروع می‌‌شود، ریشه می‌‌زند به اعصاب دستانت، به اعصابِ زانوانت، به شقیقه ها، به ماهیچه‌های قلبت، به چشمانت، به کیسه‌های اشکی گوشه ی چشمانت. شب ها، به پهلوی راست می‌‌خوابی‌ و مواظبی زخمت سر باز نکند.

روز‌ها روی آن را خوب می‌‌پوشانی. دلت نمی‌خواهد کسی‌ زخمت را ببیند. دلت نمی‌خواهد کسی‌ چیزی بپرسد. می‌‌دانی آنجاست، ولی‌ با همه درد و سوزشش دلت می‌خواهد فراموشش کنی‌.

یکروز صبح که لباس می‌‌پوشی متوجه می‌‌شوی از زخم‌هایت تنها خط‌های کج و معوج صورتی رنگی‌ مانده و از درد‌هایت یک یادآوری محو از حسی که مدت‌ها گریبان گیرت بود و حالا دیگر نیست.

دیگر نیازی به پنهان کردن هیچ چیزی نداری. از خانه بیرون می‌زنی‌. نفسی تازه میکنی‌. دیگر از خودت و زخم‌هایت نمی‌‌ترسی‌. از آدم‌هایی‌ که زخمی ات می‌‌کنند نمی‌‌ترسی‌.
می‌دانی که همه ی زخم‌ها دیر یا زود خوب می‌‌شوند …. حتی آنهایی که از عزیزترین‌هایت خورده ای

در بازی زندگی…..

 یاد میگیری:
اعتماد به حرف های قشنگ بدون پشتوانه،مثل آویختن به طنابی پوسیدست..‌

 یاد میگیری:
نزدیکترین ها به تو …گاهی میتوانند دورترین ها باشند…

 یاد میگیری:
آنقدر از خودت برای روز مبادا پس انداز داشته باشی، تا بتوانی یک روزی تمام خودت رو بغل کنی و بروی …
و در جایی که شنیده و فهمیده نشوی نمانی….

 یاد میگیری :
دیوار خوب است…
سایه درخت مطلوب است…
اما هیچ تکیه گاهی ابدی نیست….

حالمان بد نیست غم کم می خوریم /کم که نه! هر روز کم کم میخوریم
آب می خواهم،‌سرابم می دهند /عشق می ورزم عذابم می دهند
خود نمی دانم کجا رفتم به خواب /از چه بیدارم نکردی آفتاب؟

خنجری بر قلب بیمارم زدند/ بی گناه بودم و دارم زدند
دشنه ای نامرد بر پشتم نشست / از غم نامردمی پشتم شکست
سنگ را بستند و سگ آزاد شد / یک شبه بیداد آمد،‌داد شد

عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام /تیشه زد بر ریشه ی اندیشه ام
عشق اگر اینست مرتد می شوم / خوب اگر اینست من بد می شوم

بس کن ای دل نابسامانی بس است /کافرم دیگر مسلمانی بس است
در میان خلق سردرگم شدم / عاقبت آلوده مردم شدم
بعد از این با بی کسی خومی کنم / هرچه در دل داشتم رو می کنم
نیستم از مردم خنجر بدست / بت پرستم بت پرستم بت پرست
بت پرستم،‌ بت پرستی کار ماست/ چشم مستی تحفه ی بازار ماست

درد می بارد چو لب تر می کنم / طالعم شوم است باور می کنم
من که با دریا تلاطم کرده ام/ راه دریا را چرا گم کرده ام؟

قفل غم بر درب سلولم مزن! / من خودم خوش باورم گولم مزن!
من نمی گویم که با من یار باش/ من نمی گویم مرا غم خوار باش
من نمی گویم؛ دگر گفتن بس است /گفتن اما هیچ نشنفتن بس است
روزگارت باد شیرین ! شاد باش/ دست کم یک شب تو هم فرهاد باش

آه ! در شهر شما یاری نبود/ قصه هایم را خریداری نبود!!!
وای! رسم شهرتان بیداد بود/ شهرتان از خون ما آباد بود
از درو دیوارتان خون می چکد/ خون من، فرهاد،‌ مجنون می چکد

خسته ام از قصه های شومتان / خسته از همدردی مسمومتان
اینهمه خنجر، دل کس خون نشد/ این همه لیلی،‌کسی مجنون نشد
آسمان خالی شد از فریادتان / بیستون در حسرت فرهادتان
کوه کندن گر نباشد پیشه ام / بویی از فرهاد دارد تیشه ام
عشق از من دورو پایم لنگ بود / قیمتش بسیار و دستم تنگ بود
گرنرفتم هر دو پایم خسته بود / تیشه گر افتاد دستم بسته بود

هیچ کس دست مرا وا کرد؟ نه! / فکر دست تنگ ما را کرد؟ نه!
هیچ کس از حال ما پرسید؟ نه! / هیچ کس اندوه ما را دید؟ نه!
هیچ کس اشکی برای ما نریخت / هر که با ما بود از ما می گریخت

چند روزی هست حالم دیدنیست / حال من از این و آن پرسیدنیست
گاه بر روی زمین زل می زنم /گاه بر حافظ تفأل می زنم
حافظ دیوانه فالم را گرفت / یک غزل آمد که حالم را گرفت:

« ما زیاران چشم یاری داشتیم / خود غلط بود آنچه می پنداشتیم»

پیامبر حق (صلی الله علیه و اله) فرمود:

علی (علیه السلام) از قرآن هم افضل است

قَالَ رَسُولُ الله:

اِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ الثَّقَلین ، کِتَابَ الله وَ عَلیِّ بْن اَبِی طَالِبٍ (علیه السلام) وَ عَلِیٌ (علیه السلام) اَفْضَلُ لَکُمْ مِنْ کِتَابِ الله ، لَانَّهُ مُتَرْجِِمٌ لَکُمْ عَنْ کِتابِ الله.

بین شما دو چیز گرانقدر به ودیعه می‌گذارم ، قرآن و علی ابن ابی‌طالب (علیه السلام) و علی (علیه السلام) از قرآن هم افضل است ، به آن دلیل که او ترجمان قرآن (قرآن ناطق) برای شما است.

اسناد روایت
قمائة منقبة ، ج ١ ، ص ١٦١
ارشاد القلوب ، ص ۳۷۸
غاية المرام ، ص ۲۱٤
تفسیر البرهان ، ج ۱ ، ص ۲۹