♦️ﺍﻟﺈﻣﺎﻡ ﺍﻟﺼﺎﺩﻕ ﻋﻦ ﺁﺑﺎﺋﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ: ﺫُﻛِﺮَ ﺍﻟﺒُﻘﻮﻝُ ﻋِﻨﺪَ ﺭَﺳﻮﻝِ ﺍﻟﻠّﻪِ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ، ﻓَﻘﺎﻝَ: ﺳَﻨﺎﻡُ ﺍﻟﺒُﻘﻮﻝِ ﻭﺭَﺃﺳُﻬَﺎ ﺍﻟﻜُﺮّﺍﺙُ….[1]

♦️ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻧﺶ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ: ﻧﺰﺩ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺳﺒﺰﻯ‌ﻫﺎ ﻳﺎﺩ ﺷﺪ. ﻓﺮﻣﻮﺩ:ﺗﺮﻩ، ﻣﻬﺘﺮ ﻭ ﺳﺮﺁﻣﺪ ﻫﻤﻪ ﺳﺒﺰﻯ ﻫﺎﺳﺖ.

فوائد تره:
1.درمان کم خونی است
2.خون ریزی بواسیر را درمان می کند(افرادی که خونریزی دارند سه روز پشت سر هم تره بخورند)
3.درمان ورم طحال (مقدار زیاد باید تره مصرف شود؛نه یکی دو تا)
4.میکرب های دهان را می کشد
5.باد شکم و باد معده را بیرون می کند
6.مفید برای گلو درد
7.پیشگیری از بیماری های جذام و مشابه آن

 توصیه هایی راجع به تره:
1.تره را سرو ته آن را قطع کنید
2.مستفاد از روایات این است که کسی که میخواهد برای درمان از تره استفاده کند باید زیاد استفاده کند
3.روایت شده که حضرت امیر تره را با نمک دریا می خوردند
4.ائمه تره را با خرما هم می خوردند
5.کسی که تره می خورد نباید به مسجد برود چون دهان را بد بو می کند.

♦️ﺍﻟﻤﺤﺎﺳﻦ ﻋﻦ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ: ﺭَﺃَﻳﺖُ ﺃﺑَﺎ ﺍﻟﺤَﺴَﻦِ ﺍﻟﺮﱢﱢﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑِﺨُﺮﺍﺳﺎﻥَ ﻓﻲ ﺭَﻭﺿَﺔٍ ﻭﻫُﻮَ ﻳَﺄﻛُﻞُ ﺍﻟﻜُﺮّﺍﺙَ، ﻓَﻘُﻠﺖُ ﻟَﻪُ: ﺟُﻌِﻠﺖُ ﻓِﺪﺍﻙَ! ﺇﻥﱠﱠ ﺍﻟﻨّﺎﺱَ ﻳَﺮﻭﻭﻥَ ﺃﻥﱠﱠ ﺍﻟﻬِﻨﺪَﺑﺎﺀَ ﻳَﻘﻄُﺮُ ﻋَﻠَﻴﻪِ ﻛُﻞﱠﱠ ﻳَﻮﻡٍ ﻗَﻄﺮَﺓٌ ﻣِﻦَ ﺍﻟﺠَﻨﱠﱠﺔِ؟ ﻓَﻘﺎﻝَ: ﺇﻥ ﻛﺎﻥَ ﺍﻟﻬِﻨﺪَﺑﺎﺀُ ﻳَﻘﻄُﺮُ ﻋَﻠَﻴﻪِ ﻗَﻄﺮَﺓٌ ﻣِﻦَ ﺍﻟﺠَﻨﱠﱠﺔِ، ﻓَﺈِﻥﱠﱠ ﺍﻟﻜُﺮّﺍﺙَ ﻣُﻨﻐَﻤِﺲٌ ﻓِﻲ ﺍﻟﻤﺎﺀِ ﻓِﻲ ﺍﻟﺠَﻨﱠﱠﺔِ.[2]

♦️ﺍﻟﻤﺤﺎﺳﻦ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺍﺯ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ: ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﻰ ﺩﻳﺪﻡ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺗﺮﻩ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﺩ. ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ: ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ! ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻳﻚ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ، ﺑﺮ ﻛﺎﺳﻨﻰ ﻓﺮﻭ ﻣﻰ ﺭﻳﺰﺩ. ﻓﺮﻣﻮﺩ: «ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮ ﻛﺎﺳﻨﻰ ﻳﻚ ﻗﻄﺮﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﻰ ﺭﻳﺰﺩ، ﺗﺮﻩ، ﺩﺭ ﺁﺏ ﺑﻬﺸﺖ، ﻳﻜﺴﺮﻩ ﻏﻮﻃﻪ ﻭﺭ ﺍﺳﺖ».

 منابع:
[1]ﺍﻟﻤﺤﺎﺳﻦ، ﺝ ۲، ﺹ ۳۱۸، ﺡ ۲۰۷۱
[2] دانشنامه احادیث پزشکی، ﺟﻠﺪ 2، ﺻﻔﺤﻪ 438،المحاسن
إرشادات الرسول المصطفی فی الصحه و طول العمر، آیت الله تبریزیان

تا به حال شده است که با یک پرسش نامربوط از دهان یک آشنای دور یا حتي نزدیک، انقدر غمگین شوی که نتوانی تا چند دقیقه خودت را جمع و جور کنی؟!
راستی چرا مردم از هم اینهمه سئوال می پرسند؟

چرا مثلا می پرسند :روی صورتت جوش در آورده ای؟
چرا اینهمه لاغر شده ای؟
رنگت چرا این همه پریده؟!

اینها سئوال های تلخ خالی کننده ای هستند…
و بدتر از اینها اینکه بپرسی
فلانی کجاست؟ چند تا بچه داری؟ چرا بچه دار نشدی؟ چرا بچه ات اینهمه چاق است؟ چرا خانه ات این همه قدیمی است؟ خانهء قدیمت بهتر نبود؟

چرا از یکدیگر سئوال هایی می کنیم که ممکن است هم را مجروح کنیم؟!

چرا از هم نمی پرسیم که این روسری چه قدر به تو می آید از کجا خریدی اش…
یا چرا به هم نمی گوییم چه قدر چشمانت برق می زند…
چه قدر این رنگ مو به تو می آید…
چه قدر در کنارت از گذشته آرام ترم….
چه قدر دلتنگ بوده ام و چه خوب که بعد از این همه وقت دوباره دیدمت…

به موهای سفیدی که از حاشیه روسری دوستمان بیرون آمده چه کار داریم…
اگر بخواهد خودش درباره اش با ما حرف می زند…
به لکی که پیشانی اش بر داشته…
به لایه های چربی ای که ممکن است بر بدنش افزوده شده باشد…
یا به چین و چروک های صورتش….

این عبارت، چه قدر عبارت بی رحمانه ست و بی رحمانه تر اینکه از زبان یک دوست شنیده شود:
چه قدر خراب شده ای!!!
خراب شده ای یعنی چه؟!
یعنی اتفاقی ناگوار یا خستگی هایی بیشمار بر پشت و شانه های دوستمان، آشنایمان یا عزیزمان وارد آمده است و حالا که ما بعد مدت ها او را دیده ایم با گفتن این عبارت باید حتما به او بفهمانیم که تو خراب شده ای و من این را از پوستت، از صورتت، از لاغری ات و از گودی پای چشمانت فهمیده ام!! و من پتک محکم تری بر سرت فرو خواهم آورد تا تو خراب تر ازین که هستی شوی…

اصلا چرا از هم سئوال می کنیم…. چرا می پرسیم : این مدت که نبودی کجا بودی؟

یا چرا با طعنه می گوییم این همه مدت با کی بودی که یاد ما نمی کردی..!

چرا کلمات و جملاتمان را نمی سنجیم!
ممکن است واقعا کسی با یک جمله ی سادهء ما زخمی تر از آنچه هست شود…

اصلا به ما چه مربوط که دوستمان چرا ماشینش را فروخته!
چرا بچه هایش را به فلان مدرسه گذاشته!
چرا خانه اش را عوض کرده!
چرا از کارش بیرون آمده است!

مگر نه اینکه اگرخودش بخواهد به ما خواهد گفت… کمی درنگ کنیم در ابتدای دیدارها و هم دیگر را با سئوالهای عجولانه نیازاریم.

بگذاریم دوستمان نفسی تازه کند…
بگذاریم آشنایمان در کنارمان یک فنجان چای بنوشد بدون نگرانی، بدون دلهره، بدون اندوه…
او را به یاد لکه های صورتش، کج بودن قدم هایش و خالی های اطرافش نیاندازیم!

قطعا چیزهایی از زندگی اش کاسته شده است که حالا سعی می کند با ارتباط، با سلام های دوباره آنها را التیام دهد.

از کسی سراغی از متعلقات غایبش را نگیریم….
اگر باشد…
اگر هنوز در محدودهء زندگی اش حاضر باشد، خودش یا نامش به میان خواهد آمد.
کمی صبور باشیم…
کمی صبور در ابتدای دیدارها، وهمدیگر را با سئوالهای تاریک و غمگین کننده نیازاریم!

پادشاهي قصد کشتن اسيري کرد. اسير در آن حالت نااميدي شاه را دشنام داد.

شاه به يکي از وزراي خود گفت: او چه مي گويد؟ وززير گفت: به جان شما دعا مي کند. شاه اسير را بخشيد. وزير ديگري که در محضر شاه بود و با آن وزير اول مخالفت داشت گفت:

اي پادشاه آن اسير به شما دشنام داد. پادشاه گفت: تو راست مي گويي اما دروغ آن وزير که جان انساني را نجات مي دهد بهتر از راست توست که باعث مرگ انساني مي شود.

«گلستان سعدي»

جز راست نباید گفت
هر راست نشاید گفت

گوهرشاد یکی از زنان باحجاب بوده همیشه نقاب به صورت داشته و خیلی هم مذهبی بود. او می خواست در کنار حرم امام رضا (ع) مسجدى بنا کند .

به همه کارگران و معماران اعلام کرد دستمزد شما را دو برابر مى دهم ولى شرطش این است که فقط با وضو کار کنید و در حال کار با یکدیگر مجادله و بد زبانى نکنید و با احترام رفتار کنید.

گوهرشاد هر روز به سرکشی کارگران به مسجد میرفت؛ روزى طبق معمول براى سرکشى کارها به محل مسجد رفته بود، در اثر باد مقنعه و حجاب او کمى کنار رفت و یک کارگر جوانى چهره او را دید . جوان بیچاره دل از کف داد و عشق گوهرشاد صبر و طاقت از او ربود تا آنجا که بیمار شد و بیمارى او را به مرگ نزدیک کرد.

چند روزی بود که به سر کار نمی رفت و گوهر شاد حال او را جویا شد . به او خبر دادند جوان بیمار شده لذا به عیادت او رفت..

چند روز گذشت و روز به روز حال جوان بدتر میشد. مادرش که احتمال از دست رفتن فرزند را جدى دید تصمیم گرفت جریان را به گوش ملکه گوهرشاد برساند .وگفت اگر جان خودم را هم از دست بدهم مهم نیست. او موضوع را به گوهرشاد گفت و منتظر عکس العمل گوهرشاد بود.

ملکه بعد از شنیدن این حرف با خوشرویى گفت: این که مهم نیست چرا زودتر به من نگفتید تا از ناراحتى یک بنده خدا جلوگیرى کنیم؟ و به مادرش گفت برو به پسرت بگو من براى ازدواج با تو آماده هستم ولى قبل از آن باید دو کار صورت بگیرد .

یکى اینکه مهر من چهل روز اعتکاف توست در این مسجد تازه ساز . اگر قبول دارى به مسجد برو و تا چهل روز فقط نماز و عبادت خدا را به جاى آور.

و شرط دیگر این است که بعد از آماده شدن تو . من باید از شوهرم طلاق بگیرم . حال اگر تو شرط را مى پذیرى کار خود را شروع کن.

جوان عاشق وقتى پیغام گوهر شاد را شنید از این مژده درمان شد و گفت چهل روز که چیزى نیست اگر چهل سال هم بگویى حاضرم .

جوان رفت و مشغول نماز در مسجد شد به امید اینکه پاداش نماز هایش ازدواج و وصال همسری زیبا بنام گوهرشاد باشد . روز چهلم گوهر شاد قاصدى فرستاد تا از حال جوان خبر بگیرد

. قاصد به جوان گفت فردا چهل روز تو تمام مى شود و ملکه منتظر است تا اگر تو آماده هستى او او هم شرط خود را انجام دهد .

جوان جواب داد : به گوهر شاد خانم بگوید اولا از شما ممنونم و دوم اینکه من دیگر نیازى به ازدواج با شما ندارم. قاصد گفت منظورت چیست؟ مگر تو عاشق گوهرشاد نبودى ؟؟ جوان گفت آنوقت که عشق گوهرشاد من را بیمار و بى تاب کرد هنوز با معشوق حقیقى آشنا نشده بودم …

و آن جوان شد اولین پیش نماز مسجد گوهر شاد و شد آیت الله محمد صادق همدانی

 چند کلمه با نا محرم می شود سخن گفت؟

عَنِ الصَّادِقِ عَنْ أَبِيهِ عليهم السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلي الله عليه و آله:
أَرْبَعٌ يُمِتْنَ الْقَلْبَ … وَ كَثْرَةُ مُنَاقَشَةِ النِّسَاءِ يَعْنِي مُحَادَثَتَهُنَّ …
چهار چيز دل را می ‏ميراند
یکی از آنها گفتگوى زياد با زنان… (منبع: بحار الأنوار، جلد ‏2، صفحه: 128)

منظور از گفتگوي زياد يعني چقدر ؟
وَ نَهَى أَنْ تَتَكَلَّمَ الْمَرْأَةُ عِنْدَ غَيْرِ زَوْجِهَا أَوْ غَيْرِ ذِي مَحْرَمٍ مِنْهَا أَكْثَرَ مِنْ خَمْسِ كَلِمَاتٍ مِمَّا لَا بُدَّ لَهَا مِنْه‏ [من لا يحضره الفقيه؛جلد ‏4 ؛صفحه 6 ]
امام صادق عليه السلام مي فرمايند : پيامبر نهى فرمود كه زن نزد غير همسرش يا خويشان محرمش بيش از پنج كلمه صحبت كند ، آن هم در صورت ضرورت

اين روايت براي صحبت كردن معمولي بود ، خدا نكند كسي با نا محرم شوخي كند كه در روايتي از پيامبر اسلام آمده است :
هر كس با نامحرم شوخى كند، براى هر كلمه‏اى كه در دنیا با او سخن گفته است هزار سال او را در دوزخ زندانى مى‏كنند. (ثواب الاعمال وعقاب الاعمال -ترجمه انصارى،صفحه 567)

داستانك:
یکی از راویان می‌گوید در کوفه به زنی قرآن می‌آموختم، روزی با او شوخی کردم، بعد به دیدار امام باقر (علیه‌السلام) شتافتم، امام باقر علیه السلام فرمود: آن که (حتّی) در پنهان مرتکب گناه شود خداوند به او اعتنا و توجّهی ندارد، به آن زن چه گفتی؟ از شرمساری چهره‌ام را پوشاندم و توبه کردم، امام فرمود: تکرار نکن. (منبع:بحار الأنوار ، جلد ‏46، صفحه: 247)

زن زیبایی به عقد مرد زاهد و مومنی در آمد.
مرد بسیار قانع بود و زن تحمل این همه ساده زیستی را نداشت.
روزی تاب و توان زن به سر رسید و با عصبانیت رو به مرد گفت: حالا که به خواسته های من توجه نمی کنی، خود به کوچه و برزن می روم تا همگان بدانند که تو چه زنی داری و چگونه به او بی توجهی می کنی، من زر و زیور می خواهم!
مرد در خانه را باز کرد و روبه زن می گوید: برو هر جا دلت می خواهد!
زن با نا باوری از خانه خارج شد، زیبا و زیبنده!
غروب به خانه آمد .
مرد خندان گفت: خوب! شهر چه طور بود؟ رفتی؟ گشتی؟ چه سود که هیچ مردی تو را نگاه نکرد .
زن متعجب گفت: تو از کجا می دانی؟
مرد جواب داد: و نیز می دانم در کوچه پسرکی چادرت را کشید!
زن باز هم متعجب گفت : مگر مرا تعقیب کرده بودی؟
مرد به چشمان زن نگاه کرد و گفت: تمام عمر سعی بر این داشتم تا به ناموس مردم نگاه نیاندازم، مگر یکبار که در کودکی چادر زنی را کشیدم!

بیا دوباره پاک کن ز جاده‌ها غبار را

به عاشقان نوید ده رسیدن بهار را

تمام لحظه‌های من فدای یک نگاه تو

بیا و پاک کن ز دل حدیث انتظار را

آدم ای دردانه و مخلوق من
ای وجودت از وجود و روح من

خاک بودی قامتت آراستم
بهترین‌ها را برایت خواستم

روح خود را در وجودت کاشتم
طینت قدسی بر او افراشتم

وصله‌ای از خود به جانت دوختم
علم اسماء خدا آموختم

تا که نفست را نکو آراستم
هر ملائک را به کرنش خواستم

چون ملائک سجده بر آدم نمود
کل مخلوقات حسنش را ستود

تو همان گشتی که من می‌خواستم
بهترین مخلوق را آراستم

آدم ای دردانه عرش بقا
وصل نزدیک است سوی ما بیا

هیچ دانی در جهان نقش تو چیست
خوب بنگر خالق و رب تو کیست

گر منم معبود تـو، با من شوی
محرم سر و علوم من شوی

حال داخل شو تو در رضوان من
تا ابد هستی کنون مهمان من

پاسخ آری در آن روز الست
آخرین راه نجات آدمت