او مرا می‌خواهد
او همه درد مرا می‌داند
یاد او ذکر من است،
در غم و در شادی
چون به غم می‌نگرم،
آن زمان رقص‌کنان می‌خندم
که خدا یار من است،
که خدا در همه جا یاد من است
او خداییست که همواره مرا می‌خواهد
او مرا می‌خواند
او همه درد مرا می‌داند…

من خدایی دارم،
که در این نزدیکی‌ست
نه در آن بالاها
مهربان، خوب، قشنگ
چهره‌اش نورانیست
گاهگاهی سخنی می‌گوید،
با دل کوچک من،
ساده‌تر از سخن ساده من
او مرا می‌فهمد‌
او مرا می‌خواند

.. کمي تأمل ..
 نوشته بود:
 جلوي فقير از مال‌و‌منالت نگو،
 جلوي مريض از سلامتيت نگو،
 جلوي ضعيف از قدرتت نگو،
 جلوي غمگين از خوشحالي‌هات نگو،
 جلوي زنداني از آزاديت نگو،
 جلوي آدم بي‌بچه از بچه‌هات نگو،
 جلوي يتيم از پدرو مادرت نگو.
 يادش رفته‌ بود بگه:
 جلوي بي‌خدا از خدات نگو!
 باور کن اونم بي‌خدا نيست،
 فقط خداشو گم‌ کرده.
 اونم باخداست،
 فقط يتيم شده،
 يتيم خداست

“شاه عباس اول” به سبیل علاقه خاصی داشت، تا حدی که آنرا آرایش صورت می دانست و در نگهداری و زیبای آن بسیار می کوشید و کسانی را نیز داشت، که به آنها به اصطلاح “سبیل چرب کن “می گفتند و این افراد، سبیل مرشد کامل را پیوسته می آراستند.
باری، سپاهیان و رجال حکومتی هم به تبعیت از شاه عباس همگی سبیل های خاصی می گذاشتند و شاه با توجه به بلندی و کوتاهی سبیل آنها مقرری پرداخت می کرد، و هرچه سبیل بلندترو آراسته تر بود، شخص صاحب سبیل از مزایای بیشتری برخوردار بود و به این پول اضافه که به خاطر سبیل داده می‌شود به اصطلاح “باج سبیل “می گفتند، این افراد بخاطر اینکه مورد توجه شاه قرار گرفته بودند، در ناحیه ای که حاکم آن بودند، از مردم عادی و طبقات فرودست پول و آذوقه اضافه ی تحت عنوان “باج سبیل” نیز دریافت می کردند.
اصطلاح “باج سبیل “به معنای پولی است که قلدری به زور ازضعیفی آنرا می ستاند.

اين دوازده جمله را حتماً بخوانيد
 یادت باشه تا خودت نخواي هيـچ کس نميتونه زندگيتو خراب کنه
 یادت باشه که آرامش رو بايد تو وجود خودت پيدا کني
 یادت باشه خدا هميشه مواظبته
 يادت باشه هميشه ته قلبت يه جايي براي بخشيدن آدما بگذاري ….
 منتظر هيچ دستي در هيچ جاي اين دنيا نباش …اشکهايت را با دستهاي خودت پاک کن ؛ همه رهگذرند
 زبان استخواني ندارد اما آنقدر قوي هست که بتواند قلبي را بشکند
مراقب حرفهايمان باشيم .
 گاهي در حذف شدن کسي از زندگيتان حکمتي نهفته است .اينقدر اصرار به برگشتنش نکنيد
 آدما مثل عکس هستن،زيادي که بزرگشون کني کيفيتشون مياد پايين
 زندگي کوتاه نيست ، مشکل اينجاست که ما زندگي را ديرشروع ميکنيم
 دردهايت را دورت نچين که ديوارشوند ، زيرپايت بچين که پله شوند…
 هيچوقت نگران فردايت نباش ، خداي ديروز و امروزت ، فرداهم هست…
اگر باشي …
 ما اولين دفعه است که تجربه بندگي داريم ولى او قرنهاست که خداست …

پرسش: ميزان شرايط امادگي ظهور چقدر است ؟

پاسخ: براي ظهور شرايطي است که با فراهم شدن انها، امر ظهور محقق ميشود؛ اما تشخيص اين که “آيا شرايط فراهم شده و جهان، آماده پذيرش و ظهور حضرت هست يا نه؟” مشکل است و حتي از دسترس علم بشري، بيرون است. روشن نيست که جمع ياران امام زمان(ع) کامل شده يا نه؟ ما هر چند در شرايط کنوني جهان، اميدوار به ظهور امام و نجات مظلومان هستيم؛ اما بايد ديد آيا مردم، به راستي، آمادگي پذيرش حضرت و عدالت او و فداکاري در راه اعتلاي دين را دارند؟ آنچه براي ما مهم است، شناخت وظيفه و حرکت صحيح در جاده انتظار است. ما بايد کردار خود را اصلاح کنيم و در وفاي به عهدي که به خدا بستهايم، ثابت قدم باشيم. حضرت در نامه خود به شيخ مفيد نوشته است: “اگر شيعيان ما، در اجتماع به وفاي عهد خود پايدار باشند، ظهور، به تأخير نميافتد"(احتجاج، ج2، ص600).
نيز براي ظهورش دعاي فراوان بکنيم؛ چرا که فرمودند: “فاکثروا الدعا بتعجيل الفرج؛ براي تعجيل فرج بسيار دعا کنيد".

پرسش: مردم دنیا (نه تنها مسلمانان) چگونه می بایست زمینه ظهور مهدی موعود را فراهم سازند ؟

پاسخ: با توجه به اينكه غير مسلمانان ـ هر چند اعتقاد به منجي و مصلح دارند ـ به امام مهدي(عج) اعتقاد ندارند. لذا سؤال را مي‌توان اين‌گونه مطرح كرد: مردم دنيا چگونه بايد زمينه ظهور مصلح را فراهم كنند؟ يا اين‌گونه پرسيده شود: ما مسلمانان چگونه بايد عمل كنيم تا مردم دنيا در مسير زمينه سازي براي ظهور حضرت گام بردارند؟
در پاسخ بايد گفت: حركت و گام‌ اساسي در اين راستا، شناخت است كه در دو بعد بايد حركت كرد:
الف. شناخت وضعيت نابهنجار موجود: مردم بايد متوجه شوند كه وضعيت كنوني جامعه انسان‌ها، زيبنده آنان نيست؛ جامعه‌اي كه ظلم و فساد در آن فراوان است و اقليتي زورمدار و زراندوز براي كسب منافع نا مشروع بيشتر، از هيچ ستمي فروگزاري نمي‌كنند و … شايسته اجتماع بشري نيست و بايد با حركت رسانه‌اي و از انحصار در آوردن بنگاه‌هاي انتشار خبر، مردم را از ظلم و تبعيض‌ها آگاه و حقايق پشت پرده جريان استعمار و استكبار را افشا نمود.
ب. شناخت وضعيت مطلوب: مردم بايد دريابند كه زندگي مطلوب و تعالي بخش انساني، فقط در سايه مديريت مرد آسماني و الهي امكان پذير است. مكاتب دست ساز بشر، نه تنها گرهي از مشكلات جامعه را حل نكرده‌اند؛ بلكه اوضاع را اسف بارتر نموده‌اند. مردم بايد درك كنند كه خداوند انسا‌ن‌ها را با هم برابر آفريده است و همه آنها حق زندگي مطلوب را دارند. البته زندگي مطلوب هم بايد وسيله‌اي براي رسيدن به هدف باشد نه آنكه خود هدف شود. مردم بايد درك كنند كه براي دنيا و لذات دنيا خلق نشده‌اند؛ بلكه آمده‌اند كه براي حياتي فراتر از دنيا، از اين عالم زاد و توشه برداند.
در كنار شناخت بايد حركت كرد؛ يعني، مردم بايد از حالت ظلم پذيري به در آيند و ظلم ستيز شوند و به عبارت بهتر بايد ظهور مصلح را عملاً بخواهند. در برابر زورگويي‌ها مقاومت كنند و به اميد رسيدن به آينده سبز، حركت واقعي را شروع نمايند.

پرسش: مقصود از رشد و آمادگي مردم جهت ظهور چيست؟

پاسخ: 12ـ به نظر مي‌آيد مراد شما اين است كه آيا در ميان اين همه افراد، تعداد 313 نفر يار وجود ندارد؟ بايد گفت: همان‌گونه كه يك رشته علل و عوامل باعث غيبت شد و مردم از نعمت وجود امام ظاهر محروم شدند، همچنين ظهور امام نيز مشروط به تحقق زمينه‌ها و شرايط آن است و تا اين شرايط فراهم نشود، ظهوري نخواهد بود. يكي از شرايط عمده، وجود ياوراني است كه به همراه امام بار قيام را بر دوش بكشند و تا آخر از همراهي و ياري رهبر خود دست برندارند و او را تنها نگذارند. سدير صيرفي در گفت و گويي با امام صادق(ع) درباره عدم قيام مي‌گويد: حضرت مرا به خارج مدينه برد تا آن كه وقت نماز، در محلي پياده شدم. امام صادق(ع) به جواني كه در آن نزديكي بز مي‌چراند نگاهي كرد و فرمود: “اي سدير! به خدا قسم! اگر پيروان من به تعداد اين بزها بودند، بر جاي نمي‌نشستم(و قيام مي‌كردم). سدير گويد: بعد از تمام شدن نماز، حيوانات آن گله را شمردم و يافتم كه عدد آنها از هفده تجاوز نمي‌كند.(كافي، ج2، ص190، ح4).
تحقق اين شرط، لازم است ، ولي كافي نيست، بلكه بايد زمينه‌هاي ديگر نيز فراهم شود كه از مهم‌ترين آنها، قابليت مردم براي پذيرش دولت حق است. به اين معنا كه عموم مردم و جامعه بشري(نه گروهي خاص و در منطقه‌اي خاص) بايد به درجه‌اي از معرفت برسند كه دريابند حكومت‌ها و مكاتب ساخته‌ي بشر، جوابگوي نياز مردم نيست و به وسيله‌ي اين‌ها، سعادت و عدالت واقعي به بشر هديه نمي‌شود.
خلاصه آنكه مردم، خود بايد ظهور عدالت را بخواهند و جهانيان را با زيبايي‌هاي دوران ظهور آشنا كنند و روحيه‌ي عدالت طلبي و ظلم ستيزي را در همه جا گسترش دهند.
مرحوم خواجه طوسي، در كتاب تجريد الاعتقاد، علت غيبت امام را كوتاهي مردم مي‌داند؛ چرا كه اعمال و كردار مردم، باعث شد امام از ميان مردم برود. بنابراين بايد مردم از راه غلطي كه رفته‌اند برگردند و امام را بخواهند تا ظهور صورت گيرد.
و از همين رو، شيخ صدوق در مقدمه‌ي كتاب كمال الدين مي‌گويد: ظهور حجت‌هاي الهي در مقامات پيشوايي خود، بر سبيل امكان و تدبير، نسبت به مردم زمان خودشان است. اگر حال(مردم) طوري باشد كه امام بتواند تدبير و رهبري اوليايش را بر عهده بگيرد ـ يعني مردم حاضر باشند حرف او را بپذيرند و او بتواند اراده‌ي خدا را پياده كند ـ ظهور آن حجت، لازم خواهد بود و اگر وضع به گونه‌اي باشد كه امام نتواند تدبير در رهبري اوليايش را بر عهده بگيرد و حكمت الهي، موجب پنهاني او گردد و تدبير نيز آن را اقتضا كند، خداوند او را در پشت پرده غيبت، نهان مي‌سازد تا زماني كه وقت مناسب فرا رسد".