ای فرزند آدم …
حاجت از من می طلبی
ولی من بر آورده نمی کنم ،
چرا که به خیر و مصلحت تو آگاهم (و میدانم این را که از من می خواهی ضرر به تو میـزند)

سپس تو نسبت به خواسته ات اصرار میـکنی ،
در نتیجه آنچه که می خواهی به تو میـدهم.
آنگاه از همان داده هایم بر معصیت و گناه کمک می جویی.
پس اراده می کنم که آبروی تو را بریزم
و تو دست به دعا بلند می کنی
و من آبروی تو را حفظ می کنم.

چقدر با تو با خوبی برخورد میکنم
و تو چقدر با بدی و زشتی با من معامله میـکنی!
نزدیک است نسبت به تو به گونه ای خشمگین شوم که بعد از آن هیچگاه راضی نگردم …

#حدیث_قدسی

امام رضا(ع):
هر که نمی تواند کاری کند که به سبب آن گناهانش زدوده شود بر محمد(ص) و خاندان او بسیار درود فرستد زیرا صلوات گناهان را ریشه کن می کند.
الأمالی للصدوق 131/123
*
امام رضا(ع):
کسی که گناه(خود) را آشکار کند به حال خود وانهاده شود و کسی که گناه را پوشیده بدارد، آمرزیده گردد.
بحار الأنوار 73/356/67

رویای صادقانه

قبل از آغاز عمليات، سيد به من گفت: «حضرت زهرا (س) را در خواب ديدم و به حضرت (س) التماس كردم تا پيروزي در عمليات را ببينم، بعد شهيد شوم». حضرت (س) به من فرمودند: «تو پيروزي را مي بيني و شهيد مي شوي».
راست مي گفت، نگاهش رنگ و بوي شهادت داشت. در توجيه نيروها گفت: «اصلاً فكر اين كه به پشت سر نگاه كنيم را فراموش كنيد. فقط جلو! حتي اگر من مجروح شدم، «مرا روي برانكارد بگذاريد و جلو ببريد».
بعد رفت بر خلاف هميشه كه لباس هاي خاكي مي پوشيد، لباس سپاهش را به تن كرد. مي دانست كه آن شب حادثه ي غريبي اتفاق خواهد افتاد. نگاهي به نامه ي پسرش انداخت. گفتم: «سيد حالا كه داريم مي رويم عمليات، جوابش را بنويس». خنديد. نامه را در جيب گذاشت و با خنده گفت: «من از نامه زودتر به او مي رسم». دعاي سيد اجابت شد. وقتي پيكرش را به سبزوار انتقال دادند، نامه ي پسرش هنوز توي جيبش بود.

هميشه خودت را ” نقد ” بدان
تا ديگران تو را به ” نسيه ” نفروشند

سعي کن استاد ” تغيير ” باشي
نه قرباني ” تقدير “

در زندگي به کسي اعتماد کن که
بهش ” ايمان ” داري نه ” احساس “

هرگز به خاطر مردم ” تغيير نکن “
اين جماعت هر روز تو را جور ديگري مي خواهند

شهري که همه در آن ” ميلنگند “

به کسي که “راست” راه مي رود “مي خندند”

ياد بگير تنها کسي که لبخند تو را مي خواهد
” عکاس است “

که او هم پولش را ميگيرد
به چيزي که دل نداره ” دل نبند “

هرگز تمامت را براي کسي رو نکن
بزار کمي ” دست نيافتني ” باشي
“ادمها تمامت که کنند رهايت مي کنند.”
و در اخر ” خودت باش

سنگریزه” ریز است و ناچیز…

  اما اگر در جوراب یا کفش باشد ، ما را از راه رفتن باز می‌دارد

  در زندگی هم ؛ بعضی “گناهان” ریز و ناچیز دیده می شوند
  اما مانع حرکت به سمت “ظهور” امام عصر (عج) هستند:
 کم احترامی یا نامهربانی به والدین؛
 نگاه تحقیرآمیز به فقرا ؛
 تکبر و فخرفروشی به مردم ؛
 منت گذاشتن هنگام کمک کردن ؛
 نپذیرفتن عذر خطای دوستان ؛
 و….

ترک گناه  بدگمانی

 سفارش قرآن و اهل بیت علیهم السلام به پرهیز از بدگمانی
بدگمانی، از بدبینی و افکار منفی فرد سرچشمه می گیرد و پی آمدهای ویرانگری بر جای می گذارد، از این رهگذر، در قرآن کریم و روایت های اهل بیت علیهم السلام آشکارا مسلمانان از بدگمانی برحذر داشته شده اند،
  چنان که خداوند در قرآن کریم می فرماید:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِیرًا مِّنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ.
(حجرات: 12)

ای اهل ایمان، از بسیاری از گمان ها دوری کنید که برخی گمان ها معصیت است.

 پیامبر اسلام نیز فرمود:
ان الله تعالی حرم من المسلم دمه و ماله و ان یظن به ظن السوء.(2)
خداوند خون و مال و بدگمان شدن به مسلمان را حرام کرده است.
  تحف العقول

 از امام صادق علیه السلام نیز در این باره روایت می کنند:
ان المومن اخ المؤمن لایشتمه و لایحرمه و لایسیء به الظن (3)

مؤمن برادر مؤمن است. او را دشنام نمی دهد. محروم نمی کند و به او بدگمان نمی شود.
 بحار الانوار

 بدگمانی بیجا بسان بیماری عفونی است که اگر به موقع درمان نشود، عفونت ناشی از آن، سراسر بدن را فرامی گیرد، اعضای او را از کار می اندازد و به نابودی می کشاند.

 گاهی انسان بدگمان، به همه چیز و همه کس بدگمان و منفی نگر می شود. این گونه بدگمانی می تواند، پی آمدهای زیان بار اجتماعی نیز به همراه داشته باشد.

 به گواهی پرونده های موجود در حوزه های قضایی و مراجع انتظامی و نیز به گفته روان شناسان، در بسیاری از اقدام های جنایی و قتل ها، ردپای بدگمانی به طور آشکار به چشم می خورد.
دین مقدس اسلام، اصل را در رفتار با مردم، بر خوش گمانی قرار داده است؛

 زیرا بدگمانی بیجا درباره دیگران، نوعی تحقیر شخصیت آنهاست و به پیوندهای اجتماعی نیز آسیب جدی می زند.

لحظه ای با اولیاء خدا 

  حکایتی از مرحوم آیت الله حاج شیخ آقا بزرگ طهرانی (رحمه الله علیه):

 من طفل بودم و منزل ما در تهران، پامنار بود و چند روز بود که مادر بزرگم(مادر پدری من) از دنیا رفته بود.
یک روز مادر من در منزل آلبالو پلو پخته بود. هنگام ظهر یک سائلی در کوچه سوال می کرد و مادر من در مطبخ صدای سائل را شنید و برای خیرات به روح مادر شوهرش میخواست مقداری از غذا به سائل بدهد ولی ظرف تمیز در دسترس نبود، به عجله برای آنکه سائل از در منزل رد نشود مقداری از آن غذا را در طاس حمام که در دسترس بود ریخته و به سائل می دهد، و از این موضوع کسی خبر نداشت.
نیمه شب پدر من از خواب بیدار شده و مادرم را بیدار کرد و گفت: امروز چکار کردی؟ مادرم گفت نمی دانم! پدرم گفت: الان مادرم را در خواب دیدم و بمن گفت: من از عروس خود گله دارم، امروز آبروی مرا در نزد مردگان برد؛ غذای مرا در طاس حمام فرستاد. مادرم می گفت: هرچه فکر کردم چیزی بنظرم نیامد، ناگهان متوجه شدم که چون غذای سائل را به قصد هدیه برای روح مرحومه داده ام، به همان طریق آنرا در عالم ملکوت برای مادر شوهرم برده اند!
 آری او گله دارد که چرا غذای مرا که صورت ملکی اش آلبالو پلو به سائل است و صورت ملکوتی اش یک طبق نور است و برای روان متوفی می برند را در طاس حمام ریخته!
 اهانت به سائل اهانت به متوفی است. هر احسانی که انسان می خواهد بکند، باید با کمال احترام و بزرگداشت فقیر و سائل انجام یابد.

 معاد شناسی. جلد اول. سیدمحمد حسینی طهرانی .

شفاعت حضرت فاطمه معصومه(سلام الله علیها) از شیعیان

عن الامام صادق علیه السلام:

«إِنَّ لِلَّهِ حَرَماً وَ هُوَ مَکَّةُ أَلَا إِنَّ لِرَسُولِ اللهِ حَرَماً وَ هُوَ الْمَدِینَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِأَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ حَرَماً وَ هُوَ الْکُوفَةُ أَلَا وَ إِنَّ قُمَّ الْکُوفَةُ الصَّغِیرَةُ أَلَا إِنَّ لِلْجَنَّةِ ثَمَانِیَةَ أَبْوَابٍ ثَلَاثَةٌ مِنْهَا إِلَى قُمَّ تُقْبَضُ فِیهَا امْرَأَةٌ مِنْ وُلْدِی اسْمُهَا فَاطِمَةُ بِنْتُ مُوسَى وَ تُدْخَلُ بِشَفَاعَتِهَا شِیعَتِی الْجَنَّةَ بِأَجْمَعِهِمْ»

امام صادق علیه السلام فرمود:

خداوند حرمى دارد که مکه است، پیامبر(ص) حرمى دارد و آن مدینه است و حضرت على(ع) حرمى دارد و آن کوفه است و قم؛ کوفه کوچک است که از هشت در بهشت، سه در آن به قم باز مى‌‌‌‌‌شود. زنى از فرزندان من در قم از دنیا مى‌‌‌رود که اسمش فاطمه دختر امام موسى بن جعفر(ع) است و به شفاعت او همه شیعیان من وارد بهشت مى‌‌‌شوند.

« بحار الأنوار ‏57: 228»