پدری فرزند خود را فراخواند …
دفتر مشق او را كه بسيار تميز و مرتب بود نگاه كرد و گفت:
فرزندم چرا در اين دفتر كلمات زشت و ناپسند ننوشتی و كثيفش نكردی؟

پسر با تعجب پاسخ داد: خب معلوم است! چون معلم‌مان هر روز آن را نگاه می‌كند و نمره می‌دهد.

پدر گفت: دفتر زندگی خود را نيز پاک نگاه دار، چون معلمی هست که هر لحظه آن را می‌نگرد و به تو نمره می‌دهد …

  ألَم يَعلَم بأنَّ اللهَ يَري؟ 

«آيا انسان نمیداند كه خدا او را می‌بيند؟»
  سوره مبارکه علق آيه 14

  وضعیت دفتر زندگی شما چگونه است؟؟

“ﺁﻫﻨﮓ” ﺯﻧﺪﮔﻴﺖ ﺭﺍ،
ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯽ ﻧﻮﺍﺯﯼ !…
ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ،
ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻣﻬﻤﺎﻥ “ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ” ﺯﻧﺪگیت ﻣﯽ
ﺷﻮﻧﺪ …

ﻣﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻃﻮﺭﯼ “ﺑﻨﻮﺍﺯﯼ”
ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ” ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ”
ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮی…

میدانم اگر:

قضاوت نادرستی در مورد کسی بکنم…
دنیا تمام تلاشش را میکند تا مرا در شرایط او قرار دهد…
تا به من ثابت کند
در تاریکی همه ی ما شبیه یکدیگریم…

“پناه “
میبرم به “خدا"،
از عیبی که؛
“امروز ” درخود میبینم؛
و
“دیروز “
“دیگران” را به خاطر،
“همان عیب” ملامت کرده ام…

محتاط باشیم، در “سرزنش”
و"قضاوت کردن” دیگران
وقتی ؛
نه از “دیروز او” خبر داریم،
نه از “فردای خودمان".

از کودکی همیشه این سوال برایم مطرح بود که :
چرا قطار تا وقتی ایستاده است کسی به او سنگ نمی زند…
اما وقتی قطار به راه افتاد سنگباران می شود…
این معما برایم بود تا وقتی که بزرگ شدم و وارد اجتماع شدم دیدم این‏ قانون کلی زندگی ما است که هر کسی و هر چیزی
تا وقتی که ساکن‏ است مورد احترام است.
تا ساکت است مورد تعظیم و تجلیل است
اما همینکه به راه افتاد و یک قدم برداشت
نه تنها کسی کمکش نمی‏ کند،
بلکه‏ سنگ است که بطرف او پرتاب می‏شود
و این نشانه یک جامعه مرده است
ولی یک جامعه زنده فقط برای کسانی احترام قائل است که :
متکلم هستند نه‏ ساکت، متحرکند نه ساکن، باخبرترند نه بی‏خبرتر.

استاد مرتضی مطهری در کتاب حق و باطل

چشم در راهِ کسی هستم
کوله بارش بر دوش،
آفتابش در دست،
خنده بر لب، گل به دامن، پیروز
کوله‌بارش سرشار از عشق، امید
آفتابش نوروز.
‌

‌با سلامش، شادی
در کلامش، لبخند
از نفس‌هایش گُل می‌بارد
با قدم هایش گُل می‌کارد؛
‌‌
مهربان، زیبا، دوست
روح هستی با اوست!
‌‌

قصه ساده‌ست، معما مشمار،
چشم در راه بهارم آری،
چشم در راهِ بهار …!

بیاید یه لیست بنویسیم طوری که هر سطرش با این کلمه شروع شه: “چقدرخوبه که"…
مثل این:
چقدر خوبه که میتونم هنوز لبخند بزنم…
چقدر خوبه که سالمم…
چقدر خوبه که خانوادم رو دارم…
چقدر خوبه که میتونم هنوز آبی اسمون رو ببینم..
چقدر خوبه که میتونم انسانیت درونم رو حس کنم..
چقدر خوبه ک…

بیاین برای یه بار هم که شده،داشته هامون رو به یاد بیاریم
نه نداشته هامون رو

مهربانی ساده است، ساده‌تر از آنچه فکرش را بکنی.
کافی است به خودت ایمان داشته باشی و به معجزه مهر …

کافی است به چشم‌هایت بیاموزی که چشم آیینه روح است؛
و عشق و مهربانی را می‌توان با نگاه در تمام عالم پراکند…

کافی است به دلت یادآوری کنی همیشه دل‌هایی هستند، که درد امانشان را بریده و احتیاج به همدلی دارند…

کافی است به گوش‌هایت یاد دهی که می‌توانند سنگ صبور باشند؛ حتی اگر صبوری سنگین‌شان کند…

کافی است یاد بگیری انسان بودن فقط زنده بودن نیست، باید زندگی کرد و زندگی چیزی جز مهربانی و عشق ورزیدن به آفریده‌های خداوند نیست.

و باور کنیم که در این دنیا هیچ چیز به اندازه “مهربانی” زیبا نیست!

بار خداي من!!!

میدانم که دعاهایم را میشنوی. هنگامی که
سر سجاده نیاز، من و تو با هم خلوت میکنیم،
فقط دلم به این خوش است که صدایم را میشنوی
هیچ گاه از درددلهایم خسته نمیشوی آنگاه که زانوی غم بغل میکردم،
تنها تو سنگ صبورم بودی و ناله هایم را میشنیدی. آنگاه که
امواج خروشان بلا به سوی من سرازیر میشد، تو بودی که به فریاد
استغاثه ام گوش فرامیدادی. آنگاه که دشواریهای زندگی، یکی
پس از دیگری مرا در تنگنا قرار میداد، تو
ندای «اَمَّن یجیبُ المضطرّ اذا دعاهُ و یکشفُ السّوءَ» را از من شنیدی
و اجابت کردی. آنگاه که بیماری مرا رنج میداد، به
ذکر «یا من اسمه دواءُ و ذکرهُ شِفاء» پناه میبردم. آنگاه که
در مرداب گناهانم فرو میرفتم، تو غریو الهی العفو مرا میشنیدی
و یاریم میکردی. آنگاه که از تو درخواستی میکردم که
به صلاحم نبود ، تو بودی که میشنیدی و حکیمانه اجابت نمیکردی
و در گوشم عسی أن تُحبّوا شیْئا و هو شرٌّ لکم را میخواندی. اینک
ای خدایی که صدایم را میشنوی! دوست دارم کهکشانی
این بار تو صدایم کنی…
صدایم كـــــــن!!!!!!