پرسش: برنامه امام مهدي پس از ظهور چه خواهد بود؟

پاسخ: امام زمان(ع) ابتدا خود را معرفي كرده و مردم را هدايت و راهنمايي مي‌كند، او با افرادي كه به دنبال ظلم و فساد هستند مبارزه مي‌كند تا آنكه كفر وشرك از بين مي‌رود و حكومت، روي زمين در اختيار آن حضرت و يارانش قرار مي‌گيرد.
پس از پيروزي نهايي، برنامه اصلاحي حضرت شروع مي‌شود كه برخي از آنها عبارت است از:
1. از بين بردن انحرافات و عقايد و رسم‌هاي باطل؛
2. ايجاد امنيت و آرامش در سراسر زمين چه در راه‌ها و چه در شهرها؛
3. بيان معارف دين به صورتي كه همه‌ انسان‌ها معارف و دستورات اسلام و قرآن را به صورت صحيح فرا مي‌گيرند؛
4. برقراري عدالت در بخش‌هاي مختلف زندگي مردم به صورتي كه: ديگر فقيري نمي‌ماند و بيماري‌ها از بين مي‌رود، خرابي‌ها آباد مي‌شود و …
5. با تبيين اسرار جهان هستي علم پيشرف مي‌كند.
با اشارات او كينه‌ها و صفات بدي كه ميان جامعه و مردم هست، از بين مي‌رود(ر.ك. نگين آفرينش، مهدي حايري پور، محمد امين بالا دستيان، مهدي يوسفيان).

پرسش: برخورد امام زمان پس از ظهور با گنهکاران امت چه خواهد بود؟

پاسخ: راه توبه هيچ وقت به روي انسان بسته نيست و اگر انسان واقعا از اشتباه خود پشيمان باشد، حضرت وي را مي‌بخشد. اصلا حضرت براي هدايت مي‌آيد و به همين علت ابتدا از مردم مي‌خواهد به راه حق برگردند. البته بايد بدانيم اگر گناه زياد شد، در مواردي انسان توفيق توبه را از دست مي‌دهد، لذا يك دوست و منتظر سعي مي‌كند به گناه گرفتار نشود و اگر خداي نكرده مرتكب خلافي شد توبه كند.

پرسش: امام چگونه انتقام خون اباعبدالله الحسين(ع) را مي گيرد؟

پاسخ: مراد اين است كه خداوند از افرادي كه به شهادت امام حسين(ع)رضايت دارند، به وسيله امام مهدي(ع) انتقام مي‌گيرد. ما در زيارت امام حسين(ع) هم به قاتلان نفرين مي‌كنيم و هم به كساني كه هر چند در جنگ شركت نداشتند، ولي اين عمل را پسنديده و پذيرفتند. در روايتي از امام رضا(ع) نقل شده كه راوي مي‌گويد: “از امام در رابطه با كلام امام صادق(ع) پرسيدم كه مي‌فرمايد: قائم(عج) فرزندان قاتلان امام حسين(ع) را مي‌كشد، اين كلام با آيه “وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى” چگونه معنا مي‌شود؟ فرمود: اينها راضي به فعل پدران بوده و به آن افتخار مي‌كنند، و كسي كه راضي به فعلي باشد مانند كسي است كه انجام داده است. (تفسير برهان، ج4، ص559، ذيل آيه‌ي 33 اسراء)شايد بتوان گفت آنچه حقيقت فعلي آدمي را شكل مي‌دهد، همان نيات و افكار او است كه باعث تحرك انسان در مسير حالات دروني مي‌شود.

پرسش: آيا حضرت احکام جديد مي اورند ؟

پاسخ: دين کامل و جامع اسلام به صورت تمام و کمال بر وجود مقدس پيامبر(ص) نازل گشت و آنچه را مردم بدان نياز داشتند در اختيار پيامبر قرار گرفت؛ آيه شريفه ” الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِيناً “(مائده، 3). بر اين مطلب دلالت دارد. البته بايد توجه داشت که اين اکمال دين و اتمام نعمت و رضايت الهي نسبت به دين اسلام براي مردم هنگامي است که ولايت و امامت امامان معصوم را به عنوان مفسر و معلم دين در متن دين بپذيريم. آيه شريفه: “يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ"(مائده،67). که در روز هيجده ذي الحجة(جريان غدير خم) نازل گشت اين مطلب را ثابت ميکند. بنابراين هر حکمي توسط امامان بيان و يا اجرا ميشود بر گرفته از دين اسلام ميباشد.
در روايات به پارهاي از احکام اشاره شده است که در زمان ظهور به اجرا گذاشته ميشود. در مورد اين احکام (در صورت پذيرش صدور آن از معصومين(ع) توجه به چند مطلب ضروري است:
الف. برخي از احکام الهي هر چند بر پيامبر نازل شد، ولي شرايط و اجراي آن در زمان ظهور فراهم شده و به مرحله اجرا گذاشته ميشود.
ب. با گذشت زمان، به علت سيطره زور مداران و وجود تحريف گران، ممکن است تغييراتي در برخي احکام پديد آمده باشد. در زمان ظهور آنها تصحيح ميشود.
ج. چون فقها در استنباط و فهم حکم شرعي، از يک سلسله قواعد و اصول بهره ميبرند، ممکن است برداشت مجتهدي مطابق با واقع نباشد(هر چند او معذور بوده و فتواي او لازم الاجرا است). در زمان ظهور، حکم واقعي گفته ميشود.
د. برخي از احکام در شرايطي خاص و اضطراري و به علت امر تقيه به صورت غير واقعي اعلام شده است. در زمان ظهور به علت عدم تقيه، حکم واقعي بيان ميگردد.
از امام علي(ع) نقل شده است: “گويي هم اکنون شيعيان خود را ميبينم که در مسجد کوفه،خيمهها زده و قرآن را بدانگونه که نازل شده به مردم ميآموزند". و از امام باقر(ع) نقل شده است: “هيچ بدعتي را وانگذارد مگر اينکه آن را از ريشه برکند و از هيچ سنتي نميگذرد مگر اينکه آن را برپا کند".(بحار الانوار، ج58، ص11،ح11).

پرسش: آيا امام زمان (ع) براي افرادي که مسلمان نيستند فرصتي براي بر گشت مي دهند ؟

پاسخ: اسلام دين رحمت و رأفت، و امام زمان(ع) منجي انسان‌ها و پيام‌آور انسانيت و محبت است. او حركت خود را با دعوت مردم به حق و عدالت و اسلام شروع مي‌كند. او ابتدا خودش را معرفي مي‌كند و هدفش را توضيح مي‌دهد. او فقط با كساني مي‌جنگد كه عناد و لجاجت دارند و با حضرت وارد جنگ مي‌شود. پس فرصت برگشت خواهد بود.

پرسش: آيا احکام در زمان ظهور همين احکامند يا تغيير مي کنند؟ منظور از فرايض و سنني که در زمان ظهور (طبق دعاي عهد ) احيا مي شود چيست؟

پاسخ: دين اسلام كامل‌ترين دين الهي است كه بر پيامبر نازل شد و خداوند فرمود: “و رضيت لكم الاسلام دينا” . احكام دين از طرف خداوند به پيامبر ابلاغ شد و لذا آمده است: ” حلال محمد حلال الي يوم القيامة و حرامه حرام الي يوم القيامه". امام عصر(ع) تغييري در دين ايجاد نمي‌كند؛ بلكه اسلام ناب و واقعي را به جامعه عرضه مي‌كند و فرائض و سنني را كه در كتاب خدا و سنت پيامبر بوده و در گذر زمان به فراموشي سپرده شده و يا دچار تغيير و تحريف شده است، دوباره زنده مي‌كند. از امام باقر(ع) نقل شده است: “[مهدي] مردم را به كتاب خدا و سنت پيامبرش، دعوت مي‌كند".(بحار الانوار، ج52، ص343).
بنابراين، امام عصر(ع) دين اسلام محمدي(ص) را اجرا مي‌كند، نه اينكه احكام جديدي بياورد.

پرسش: آیا امام زمان (عج) به شیعیان فقیر کمک می کند ؟

پاسخ: يكي از ويژگي‌هاي آشكار همه امامان(ع) از جمله امام مهدي(ع) كمك به بينوايان است. آن حضرت مي‌فرمايد: «ما در مراعات حال شما كوتاهي ننموده و ياد شما را فراموش نكرده‌ايم». از اين رو، الطاف و عنايات گوناگون آن بزرگوار ـ كه واسطه فيض الهي است ـ به صورت‌هاي مختلف، شامل حال انسان‌ها به ويژه شيعيان، مي‌شود. گفتني است امداد‌ها و كمك‌هاي حضرت مهدي(ع) به اذن و اراده خدا و بر اساس مصالح فرد و قوانين الهي حاكم بر جهان هستي، به افراد مي‌رسد، و لذا در بسياري از موارد به صورت غير مستقيم شامل حال انسان مي‌شود.
با توجه به بيان فوق بايد دانست:
الف. چون خداوند، عالم هستي را برپايه اسباب و مسببات قرار داده است، بنابراين بايد زميه‌ها و شرايط فراهم شود تا يك امر محقق گردد. حال اگر بنا باشد در هر زمان و بدون توجه به مصالح بالاتر، دست از قوانين برداشته و خواسته‌ها برآورده شود، هرج و مرج به وجود مي‌آيد.
فقر يكي از پديده‌هاي جهاني است و در بسياري از موارد به خاطر سوء اختيار خود انسان‌ها، به وجود مي‌آيد. اگر بنا شد كه از طريق غير عادي رفع فقر شود اين با اختيار انسان سازگاري ندارد. به علاوه خداوند خواسته است تا انسان‌ها با همياري يكديگر، با اين پديده مبارزه كنند؛ لذا خمس و زكات را واجب نمود و براي صدقه و انفاق ثواب و ارزش فراوان قرار داد. بنابراين، بايد مؤمنان و راست كرداران به قوانين الهي پاي بند باشند تا با اجراي اين قوانين، جامعه انساني با حركت اختياري انسان‌ها به طرف زيبايي‌ها و نيكي‌هايش برود.
ب. دنيا محل ابتلا و آزمايش است؛ هر كس به صورتي مورد امتحان الهي قرار مي‌گيرد تا روشن شود آيا ايمان واقعي دارد (تا مستحق پاداش اخروي شود) يا خير؟ فقر نيز يكي از موارد امتحاني برخي از بندگان است. خداوند مي‌فرمايد: « وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ …. ؛ قطعا همه شما را با چيزي از ترس و گرسنگي و كاهش در مال‌ها و جان‌ها و ميوه‌ها آزمايش مي‌كنيم، و بشارت ده به صابران. آنان كه هرگاه مصيبتي به ايشان مي‌رسد مي‌گويند: ما از آن خداييم، و به سوي او باز مي‌گرديم. اينها همان‌ها هستند كه الطاف و رحمت خدا شامل حالشان شده، و آنها هدايت يافتگان‌اند»(بقره، آيات 155 تا 157).
پس در مواردي فقر و نداري براي مدتي، وارد زندگي انساني مي‌شود تا آزمايش شود. در اين صورت، حضرت مهدي(ع) نيز اقدام خاصي در اين زمينه نمي‌كند؛ زيرا بر خلاف مصلحت الهي است. البته عنايت‌هاي ديگري به صورت غير مستقيم شامل انسان‌ها مي‌شود مثلا بلايي برطرف مي‌گردد.
فردي به نام شيخ حسين براي گرفتن چند حاجت از جمله بر طرف شدن فقر چهل شب به مسجد سهله(در عراق) رفت تا با امام زمان(ع) ملاقات كند. وي در شبي موفق به ديدار شد و حوايج خود را از حضرت گرفت؛ ولي امام به او فرمود: فقر تو [باقي] خواهد بود.
نتيجه آنكه امام مهدي(ع) به كمك بينوايان مي‌شتابد؛ ولي به صورتي كه به خير و صلاح افراد تمام شود.

پيامبر اکرم صلّي الله عليه و آله فرمودند:
لا يَبلُغُ العَبدُ صَرِيحَ الإِيمَانِ حَتَّي يَدَعَ المِزَاحَ وَالکذبَ وَيَدَعَ المِرَاءَ وَإِن کانَ مُحِقّاً.
بنده به ايمان ناب نرسد، مگر آن گاه که شوخي و دروغ را ترک گويد و مجادله را رها کند، هر چند بر حق باشد.
۰۹/۰۴/۲۰۱۵، ۰۱:۵۱ - نرگس: امام صادق عليه ‏السلام فرمودند:
کانَ عَلِىٌّ علیه ‏السلام اِذا هالَهُ شَیْى‏ءٌ فَزِعَ اِلَى الصَّلاةِ. ثُمَّ تَلا هذِهِ الأَیَةَ: وَاسْتَعینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلاةِ. وَ قالَ علیه ‏السلام: … کان فى آخِرِ عُمْرِهِ یُصَلّى فى‏کُلِّ یَوْمٍ وَ لَیْلَةٍ أَلْفَ رَکْعَةٍ.
هرگاه حضرت علی علیه ‏السلام از موضوعى نگران و هراسناک مى‏شد به نماز پناه مى‏برد. سپس امام صادق علیه ‏السلام این آیه را خواند: «وَاسْتَعینُوا بِالصَّبُرِ وَالصَّلاةِ … از شکیبایى و نماز یارى بجویید . . . »(بقره / 45). و باز فرمودند: حضرت علی علیه ‏السلام در اواخر عمر خود هر شبانه روز، هزار رکعت نماز مى‏خواند.