باب علم

مردی برای امام حسن -ع-هدیه ای آورده بود، امام به او فرمودند: در مقابل هدیه ات کدامیک از این دو را می خواهی، بیست برابر هدیه ات -بیست هزار درهم- بدهم یا بابی از علم را برایت بگشایم، که بوسیله آن بر فلان مرد که ناصبی و دشمن خاندان ما است غلبه پیدا کنی و شیعیان ضعیف الاعتقاد آبادی خود را از گفتار او نجات دهی، اگر آنچه بهتر است انتخاب کنی من هم بین دو جایزه جمع می کنم -یعنی بیست هزار درهم و باب علم-.در صورتیکه در انتخاب اشتباه کنی به تو اجازه می دهم که یکی را برای خود بگیری!
عرض کرد: ثواب من در اینکه ناصبی را مغلوب کنم و شیعیان ضعیف را هدایت و از حرفهای او نجات بدهم آیا مساوی است با همان بیست هزار درهم؟ فرمود: آن ثواب بیست هزار برابر بهتر از تمام دنیاست. عرض کرد: در این صورت چرا انتخاب کنم آن قسمتی را که ارزشش کمتر است، همان باب علم را اختیار می نمایم.
امام فرمود: نیکو انتخاب کردی؛ باب علمی که وعده داه بود تعلیمش نمود و بیست هزار درهم را نیز اضافه بعه او پرداخت، و او از خدمت امام مرخص شد.
در آبادی با آن مرد ناصبی بحث کرد و او را مجاب و مغلوب نمود. این خبر به امام رسید، و روزی اتفاقا شرفیاب خدمت امام شد، امام به او فرمود: هیچکس مانند تو سود نبرد، هیچکس از دوستان سرمایه ای مثل تو بدست نیاورد، زیرا در درجه اول دوستی خدا، دوّم دوستی پیامبر و علی -ع- سوم دوستی عترت و ائمه، چهارم دوستی ملائکه، پنجم دوستی برادران مؤمنت را بدست آوردی، و به عدد هر مؤمن و کافر پاداشی هزار برابر بهتر از دنیا نصیبت شد، بر تو گوارا باشد.)۱)

۱. داستانها و پندها ۴/۹۱- احتجاج طبرسی ص ۶

منبع : یکصد موضوع ۵۰۰ داستان ، ج۱ ، نوشته ی سید علی اکبر صداقت ، نشر ناصر

متن کامل پرسش
کلمه شفاعت به کسر شین و فتح شین به چه معنا است؟ و این کلمه چند بار در قرآن تکرار شده است؟

پاسخ
واژه «شفاعت» در قرآن کریم با ترکیب‌های مختلف؛ مانند «الشفاعة»، «شفاعة» و «شفاعتهم» سیزده بار مورد استفاده قرار گرفته است. آنچه در هر سیزده مورد تکرار آن در قرآن آمده، تنها به فتح «شین» است.
همچنین حدود سی واژگان از ریشه «شفع» در قرآن وجود دارد.
«شفع»، در لغت به معناى منضم کردن چیزى به چیزى دیگر است. و «شفاعت»، ضمیمه شدن فردی به فرد دیگری است برای کمک گرفتن از وی. شفاعت عمدتاً در جایی به کار می‌رود که کسی که از مقام بالاتری برخوردار باشد ضمیمه به فردی می‌شود که مقامش پایین‌تر از او است.[1]
از همین معنا سرچشمه می‌گیرد معنای اصطلاحی آن در فرهنگ قرآن؛ یعنی شفاعت در اصطلاح، واسطه شدن یک فرد میان خداوند و مخلوق برای رساندن خیر یا دفع شر. و همین است معنای شفاعت در قیامت: «لا یَمْلِکُونَ الشَّفاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً».[2] از شفاعت بى‏نصیب‌اند، مگر آن کس که با خداى رحمان پیمانى بسته باشد.
«لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ»؛[3] در آن روز، شفاعت هیچ کس سودى نمى‏بخشد، جز کسى که خداوند رحمان به او اجازه داده، و به گفتار او راضى است.
البته دهخدا به نقل از ناظم الاطباء، شِفاعت به کسر شین را به معنای همدیگر را طلب شفعه کردن، نقل کرده است.[4]

.[1] راغب اصفهانى، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص 457، دمشق، بیروت، دارالعلم، الدار الشامیه، 1412 ق. «الشّفع ضمّ شى‏ء الى مثله». و الشَّفَاعَةُ: الانضمام إلى آخر ناصرا له و سائلا عنه، و أکثر ما یستعمل فی انضمام من هو أعلى حرمة و مرتبة إلى من هو أدنى. و منه: الشَّفَاعَةُ فی القیامة.
[2]. مریم، 87.
[3]. طه، 109.
[4]. دهخدا، علی اکبر، لغت‌نامه، واژه «شفاعة».

تفاوت بین شیعه و سنی چیست؟

پاسخ اجمالی
اگرچه بحث پیرامون چنین موضوعی بسی گسترده است، اما به طور اجمال نظریات شیعه را که اهل سنت و یا گروهی از آنها با آن مخالف اند، در دو مرحله اعتقاد و احکام ذکر می‌کنیم:
الف. مرحله اعتقاد: شیعه معتقد است؛ صفات خدا عین ذاتش است؛ رویت خدا نه در دنیا ممکن است و نه در آخرت؛ عقاب طائع و ثواب عاصی از سوی خدا جایز نیست؛ جبر اساسی ندارد؛ امامت از اصول دین است و جانشین پیامبر باید معصوم باشد و دقیقاً بخاطر همین عصمتی که غیر از خدا کسی از آن آگاهی ندارد، امام باید از طرف خدا منصوب شود و حکومت های اسلامی باید به ولایت منتهی شود و اطاعت از حاکم ظالم و جائر را جایز نیست.
شیعه معتقد است که مقصود‌ از اهل بیت در آیه 33 احزاب، حضرت فاطمه (س) و ائمه اطهار(ع) هستند.
شیعه بر این باور است که انبیاء (ع) معصوم اند. نه تنها مرتکب گناه کبیره نمی‌شوند، بلکه حتی گناه صغیره را هم انجام نمی‌دهند. بداء و رجعت و شفاعت هم از جمله اموری‌ هستند که شیعه به آنها معتقد است.
شیعه جمیع صحابه را عادل نمی‌داند و می‌گوید که در بین صحابه هم عادل وجود دارد و هم فاسق و فتوای آنها بر احدی حجت نیست و …
ب. در مرحله احکام: در احکام نیز از دیدگاه شیعه تقیه و همچنین متعه که همان ازدواج موقت است، جمع بین صلاتین و زیارت قبور و ائمه اطهار جایز است و “حی علی خیر العمل” فصلی از فصول اذان است. باب اجتهاد از نظر شیعه مفتوح است و… .

پاسخ تفصیلی
بحث پیرامون چنین موضوعی که بسی گسترده است، در چنین مجالی نمی‏گنجد، ولی به طور اجمال نظریات شیعه را که اهل سنت و یا گروهی از آنها با آن مخالف اند، در دو مرحله اعتقاد و احکام ذکر می‌کنیم:
الف. در مرحله اعتقاد و اصول دین شیعه معتقد است:
1. اگرچه توحید اصل مشترک بین شیعه و سنی است، اما شیعه صفات خدا را عین ذاتش می داند
2. شیعه رؤیت خدا را نه در دنیا ممکن می داند، نه در آخرتپ
3. بر خلاف اهل سنت شیعه عقاب طائع و ثواب عاصی را از خدا جایز نمی‌داند. پ
4. شیعه قائل به جبر نیست.پ
5. مهم ترین باور شیعه، اعتقاد به امامت است. شیعه معتقد است که امامت از اصول دین است و جانشین پیامبر باید معصوم باشد و دقیقاً بخاطر همین عصمتی که غیر از خدا کسی از آن آگاهی ندارد، امام باید از طرف خدا منصوب شود و حکومت های اسلامی باید به ولایت منتهی شود.
6. شیعه اطاعت از حاکم ظالم و جائر را جایز نمی‌داند.
7. شیعه معتقد است که مقصود‌ از اهل بیت در آیه 33 احزاب، حضرت فاطمه (س) و ائمه اطهار(ع) هستند.
8. شیعه معتقد است که انبیاء (ع) معصوم اند. نه تنها مرتکب گناه کبیره نمی‌شوند، بلکه حتی گناه صغیره را هم انجام نمی‌دهند.
9. بداء و رجعت و شفاعت هم از جمله اموری‌اند که شیعه بدان معتقد می‌باشد.
10. شیعه بر خلاف اهل سنت جمیع صحابه را عادل نمی‌داند و می‌گوید که در بین صحابه هم عادل وجود دارد و هم فاسق و فتوای آنها بر احدی حجت نیست. و…
ب. در مرحله احکام نیز:
1. شیعه تقیه را جایز می‌داند.
2. متعه که همان ازدواج موقت است در نظر شیعه جایز است.
3. باب اجتهاد از نظر شیعه مفتوح است.
4. تعصیب و عول را شیعه در باب ارث قبول ندارد. برای آگاهی از این دو واژه نک: عول و تعصیب.
5. از نظر شیعه جمع بین صلاتین جایز است. ( برای دریافت توضیحات بیشتر، نک: روش پیامبر و ائمه در جمع بین نماز ظهر و عصر).
6. “حی علی خیر العمل” فصلی از فصول اذان است.
7. زیارت قبور و ائمه اطهار جایز است (ما معتقدیم که زیارت قبور نه تنها شرک نیست و عین توحید است، بلکه ثواب زیادی دارد) و …
کتابهایی که در این زمینه نوشته شده است، همچون: الجوامع و الفوارق بین السنه و الشیعه نوشته محمد جواد مغنیه؛ مع الشیعه الامامیه فی عقائدهم نوشته آیت الله جعفر سبحانی ؛ العقیده الاسلامیه علی ضوء مدرسه اهل البیت تالیف آیت الله جعفر سبحانی، مراجعه کنید.

امام صادق عليه السلام فرمودند:
مَنْ حَفِظَ مِنْ شیعَتِنا ارْبَعینَ حَدیثا بَعَثَهُ اللّهُ یَوْمَ الْقیامَةِ عالِما فَقیها وَلَمْ یُعَذِّبْهُ؛
هرکس از شیعیان ما چهل حدیث را حفظ کند و به آن ها عمل نماید، خداوند او را دانشمندى فقیه در قیامت محشور مى گرداند و عذاب نمى شود.
امالى الصدوق، ص 253.

مراقب باش از مرگ نگریزی تا شهادت از تو نگریزد…

مرز مردن وشهادت خون نیست،خود است…

شهادت به خون وتیر و ترکش نیست…

آن روز که خدا را با همه چیز و در همه چیز دیدیم،شهید شده ایم…

دارایی ات را اگر از دست دادی شهید نمی شوی،با دست اگر دادی،شهید خواهی شد…

شهادت دارایی انسان است و او تا ناداری خود را نبیند شهید نخواهد شد…

جان، امانتی است که باید به جانان رساند،
گر خود ندهی خواهند ستاند…

فاصله مرگ و شهادت همین،همین خیانت در امانت است…

بسم رب الشهدا
.
.
«شهادت»؛
نوعی؛ «مدیریت» است،
.
آدم‌های «معمولی»؛
خیلی هم که «موفق» باشند؛
.
«زندگی» خود را؛
«مدیریت» می کنند
.
اما «شهدا»؛
«مرگ» خود را نیز؛
«مدیریت» میکنند
.
«شهادت»؛ یعنی؛
«زندگی‌مان» را؛
.
کجا؛ «خرج کنیم»؛
که؛ «زندگی دیگران»؛ «معنی» پیدا کند.
.
به یاد شهیدان گمنام کشورم…….

حجت‌الاسلام پناهیان

خدا انسان را آفرید و در قلب او نیروی محبت را قرار داد، تا انگیزۀ حیات و حرکت او باشد! محبّت‌های مختلفی را در انسان قرار داد و در پنهان‌ترین جای قلب او محبّت خود را نهان کرد، تا انسان پس از عبور از همۀ محبت‌ها به محبّت خدا برسد؛ ما هم اکنون در پشت کدام پرده‌ها قرار داریم؟!

*ببين چگونه بعضى از آنان را بر بعضى ديگر برترى داده‏ ايم و قطعا درجات آخرت و برترى آن بزرگتر و بيشتر است. (سوره اسرا، آیه 21)

خونه، ماشین، باغ و ویلا همه تاریخ اعتبار دارند، انسان در این دنیا مستاجر است و نه صاحب خانه، پس با یایان مهلت اقامتش در این کره خاکی، همه آنچه را کسب کرده، رها می کند و به دیدار معبود می شتابد اما سرای آخرت، خانه ای ست بس وسیع که هر کس متناسب با اعمالش، بهره مند می شود، بهره ای که هیچ نوع زوالی در آن راه ندارد و قابل قیاس با نعمات دنیوی نیست.