امام صادق(ع) به نقل از پدرانش فرمودند:

  «دو گروهند که اگر اصلاح بشوند امّت من اصلاح خواهند شد و چنانچه فاسد شوند امت را فاسد خواهند کرد؛ حاکمان و قاریان قرآن».

 هم‌اکنون پس از آگاهی از این کلام نورانی معصوم، آیات 68 تا 74 سوره مبارکه «زمر» واقع در چهارصدوشصت‌وششمین صفحه قرآن کریم را با صدای اساتید مرحوم «خلیل الحصری» می‌شنویم و می‌خوانیم.

آیت الله مجتهدی تهرانی(ره):

 قرآن می فرماید از صبر و نماز کمک بخواهید
یعنی هرگاه گرفتار شدید ، دو رکعت نماز بخوانید، دستتان را بلند کنید و از خدا حاجتتان را بخواهید

 این روایت از امام صادق علیه السلام است که می فرماید:

چه می شود شیعیان مارا؟!
چرا وضویشان باطل می شود، وضو نمی گیرند
چرا دو رکعت نماز مستحبی نمی خوانند؟!

 چرا دستشان را بلند نمی کنند؟
چرا طلب حاجت نمی کنند؟

خداوند وعده ی اجابت داده ولی گدا گر کاهل بود تقصیر صاحب خانه چیست؟

ما خودمان مقصریم . ما تنبل هستیم

حضرت‌ امام‌ محمدباقر عليه السلام مروي‌ است‌ كه‌ فرمود:

 مرُوا شيعتنَا بزيارة‌ الحسين‌ عليه السلام فإنَّ زيارتَه‌ تدفع‌ الهدم‌ و الحرق‌ و الغرق‌ و أكل‌ السَّبُع‌، و زيارته‌ مفترضةٌ علي‌ من‌ أقرّ بالإمامة‌ من‌ الله‌.

 «شيعيان‌ ما را امر كنيد به‌ زيارت‌ حسين‌ عليه السلام زيرا زيارتش‌ انسان‌ را از آوار بر سر فرود آمدن‌، و از آتش‌ سوزي‌، و غرق‌ شدن‌، و طعمۀ درندگان‌ گرديدن‌ حفظ‌ مي‌نمايد و زيارت‌ او از جانب‌ خدا واجب‌ شده‌ است‌ بر كسي‌ كه‌ اقرار به‌ امامت‌ او داشته‌ باشد.»

  امام شناسی، ج ۱۶،پاورقی ص۶۲۵

 آیت‌الله‌العظمی بهجت (ره) می فرمودند:

 هماهنگی و موافقت اخلاقی بین مرد و زن در محیط خانواده از هر لحاظ و به‌صورت صددرصد برای غیر انبیا و اولیا علیهم‌السلام غیرممکن است.
اگر بخواهیم محیط خانه، گرم و با صفا و صمیمی باشد، فقط باید صبر، استقامت، گذشت، چشم‌پوشی و رأفت را پیشه خود کنیم تا محیط خانه گرم و نورانی باشد.

اگر اینها نباشد اصطکاک و برخورد پیش خواهد آمد و همه اختلافات خانوادگی از همین‌جا ناشی می‌شود.

 در محضر بهجت، ج۱، ص۳۰۰

دلم گرفته حاجت مرا روا نمی کنی؟
در این دل شکسته ام برو بیا نمی کنی؟

بهار آمده ولی خزان تر از خزان شدم
حقیقت بهارها نظر به ما نمی کنی؟

امیر بی قرینه ام، نشسته غم به سینه ام
غم فراق را بگو چرا دوا نمی کنی؟

همیشه خوبی مرا بزرگ جلوه می دهی
بدی این خراب را تو بر ملا نمی کنی

ز روی تو شدم خجل، نشسته کشتی ام به گل
مرا برای بندگی چرا جدا نمی کنی؟

اگرچه بنده ای بدم ولی نمی کنی ردم
اگر تو را رها کنم مرا رها نمی کنی

مرا برون ز خانه ات نکرده ای عجیب نیست
عجیب این که بنده را عزیز خانه می کنی

به عبد رو سیاه خود همیشه لطف می کنی
اگر به تو جفا کنم به من جفا نمی کنی

منم گدای مادرت، سرم فدای مادرت
بخاطر همین مرا ز خود جدا نمی کنی

پس از گناه کردنم همیشه گفته ام به خود
کمی ز روی حجت خدا حیا نمی کنی؟

طبیب من حبیب من، مسافر غریب من
فدای غربتت که گریه ی شبانه می کنی

کنم به ناله زمزمه اغثنی یابن فاطمه
به حق شاه علقمه، مرا دعا نمی کنی؟!

من آشنای زینبم، متی ترانا… به لبم
دلم گرفته حاجت مرا روا نمی کنی؟

کدام یک مشترک بین مومن و کافر است؟

مكاشفات برچند گونه‌اند:

أوّل: مكاشفات ماديّه و طبيعيّه و آن اطلاع بر مخفيّاتى است كه براى انسان در عالم طبع حاصل مى‌شود. مانند علوم طبيعى و رياضى و هيئت و أمثال آن.

دوّم: مكاشفاتى است كه براى سالك بعد از عبور از عالم طبع و ورود در عالَم مثال حاصل مى‌شود و آنرا مشاهدات قلبيّه گويند. چون تجسّم بعضى از معانى به صورتهاى مثالى و آن در بيدارى نظير خوابها و رؤياهائى است كه انسان در خواب مى‌بيند.

سوّم: مكاشفاتى كه براى سالك بعد از عبور از عالم مثال و ورود در عوالم روح و عقل حاصل مى‌گردد. و آنرا مشاهدات روحيّه گويند، كه بواسطه قدرت روح و سيطره او در عالم بسيار مى‌شود، چون احاطه بر خواطر و افكار و طىّ الارض و طىّ در هوا و عبور از آتش و اطّلاع از آينده و تصرّف در نفوس به مرض يا صحّت و تصرفّ در افكار عامّه.

چهارم: مكاشفات سرّيّه است. و آن مكاشفاتى است كه براى سالك در عالم خلوص و لاهوت بعد از عبور از روح و جبروت حاصل مى‌شود؛ و آنرا مكاشفات سرّيّه گويند. چون كشف اسرار عالم وجود و اطّلاع بر معانى كلّيه، و كشف صفات و اسماء كلّيّه الهيّه.

پنجم: مكاشفاتى است كه براى سالك بعد از كمال و عبور از مراتب خلوص و وصول به مقام توحيد مطلق و بقاء بالله پيدا مى‌شود، و آنرا مكاشفات ذاتيّه گويند. چون ادراك حقيقت هستى و آثار آن و ترتيب نزول حكم بر عالم امكان، و مصدر قضا و قدر و مشيّت الهيّه و مصدر تشريع و وحى و احاطه برجميع عوالم نازله و كيفيّت تحقّق حادث و ربط آن به عوالم ربوبى و اتّحاد وحدت و كثرت و أمثال آن. و اين را مكاشفات ذاتيّه گويند.

بنا برآنچه گفته شد معلوم مى‌شود كه مكاشفات روحيّه قبل از ورود به عالم الهى و توحيد حاصل مى‌شود و مشترك بين مؤمن و كافر است؛ و به هيچ وجه اثباتاً دلالت بر كمال و نفياً دلالت بر عدم كمال ندارد.

علامه آیةالله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی

منبع: رساله سير و سلوك منسوب به بحرالعلوم، ص: ۱۶۹

حضرت امام علی (ع):

 الزَموا السَّوادَ الأَعظَمَ ؛ فَإِنَّ يَدَ اللّهِ مَعَ الجَماعَةِ ، وإيّاكُم وَالفُرقَةَ ؛ فَإِنَّ الشّاذَّ مِنَ النّاسِ لِلشَّيطانِ ، كَما أنَّ الشّاذَّ مِنَ الغَنَمِ للِذِّئبِ..

 همراه جماعت مسلمانان باشيد؛ زيرا دستِ خدا با جماعت است. از پراكندگى بپرهيزيد؛ زيرا انسان جدامانده از مردم، طعمه شيطان است، چنان كه گوسفند جدامانده [از رمه]، طعمه گرگ است..

 نهج البلاغه ، خطبة ۱۲۷

 مشارطه

 ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺠﺎﻫﺪ، ﻣﺸﺎﺭﻃﻪ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻭ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺍﺳﺖ. ﻣﺸﺎﺭﻃﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺭﻭﺯ ﻣﺜﻠﺎً ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻁ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺧﻠﺎﻑ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺒﺎﺭﻙ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻜﻨﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺧﻠﺎﻑ ﻧﻜﺮﺩﻥ ﺍﻣﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﺧﻴﻠﻰ ﺳﻬﻞ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﺑﺮﺁﻳﺪ. ﺗﻮ ﻋﺎﺯﻡ ﺷﻮ ﻭ ﺷﺮﻁ ﻛﻦ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﻬﻞ ﺍﺳﺖ.

 ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻭ ﺟﻨﻮﺩ ﺁﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺩﻫﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺗﻠﺒﻴﺴﺎﺕ ﺁﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺍﺳﺖ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻭﺍﻗﻊ ﻭ ﻗﻠﺐ ﻟﻌﻦ ﻛﻦ، ﻭ ﺍﻭﻫﺎﻡ ﺑﺎﻃﻠﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻠﺐ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ، ﻭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻦ، ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ.

  چهل حدیث ، امام خمینی (ره)